نسخه پیچیده دارو

نوزده بیست نفر نامنظم پشت هم ایستاده‌اند؛ در دو صف کنار هم و هرکدام کاملا چسبیده به نفر جلویی، به طوری که اگر یک نفرشان،پایش پیچ بخورد، برخورد می‌کند به نفر جلویی و این برخورد تا شخصی که رو به پیشخوان پذیرش است، ادامه پیدا می‌کند و صف را به هم می‌زند. مراجعان یکی در میان ماسک به صورت زده‌اند، جوان‌ترها البته ماسک‌شان را برداشته‌اند تا صورت صاف و بی‌چینشان را به همه نشان دهند، پیرها اما با دو ماسک به انتظار ایستاده‌اند. مسؤول پذیرش دستش تند است. نسخه‌ها را دیده‌ندیده جواب می‌دهد: «نداریم»، «داروخانه هلال‌احمر دارد، برو تقاطع طالقانی، سپهبد قرنی»، «دارویت را داروخانه... دارد»، «پدرجان، باید بروی داروخانه‌ای در ....»، «همین امروز دارو را تمام کردیم»، «داروخانه 29 فروردین را بلدی؟ آنجا دارد.» انگار که مامور راهنما باشد، به جای متصدی پذیرش، به همه آدرس می‌دهد و در لابه‌لای آدرس‌دادن‌هایش، یکی دو نسخه دارو را هم، نصفه نیمه، با داروهایی که در انبار داروخانه دارد، پذیرش می‌کند. صف‌های انتظار سریع خالی می‌شود و دوباره از نو، مردم در صف‌های نامنظم تنگ هم می‌ایستند.

متصدی تحویل دارو، به هرکدام از مراجعان که ماسک نزده‌اند، تذکر می‌دهد: «ماسک‌تان را بزنید لطفا» از پشت شیشه غبارگرفته اما می‌توان دید که کارمندان تحویل دارو، پزشکان و مسؤولان پذیرش، خودشان بدون ماسک میان داروها در رفت‌وآمدند، می‌خندند و چای می‌خورند و داروی خلق‌ا... را به دست‌شان می‌رسانند.

زن مچاله شده‌است روی صندلی و با چادر روی ماسکش را پوشانده. در چشم‌هایش اشک جمع شده، می‌گوید تمام داروخانه‌های شهر را در به در دنبال داروی مایفورتیک (دارویی برای بیماران پیوندکلیه) گشته و در هیچ داروخانه‌ای آن را پیدا نکرده. اشک گوشه‌چشمش را پاک می‌کند و می‌گوید: «اگر دارو را پیدا نکنم بدن دخترم کلیه را پس می‌زند.» زن تعریف می‌کند که دخترش بعد از سه سال انتظار ، حالا پیوند کلیه‌اش را انجام داده‌است، اما داروهایش کمیاب است. حرف زن که به اینجا می‌رسد، پیرمردی دماغش را بالا می‌کشد و با خشم می‌گوید: «داروی ایمی‌پرامین مرا هم ندارند.» دارویی که پیرمرد می‌گوید برای درمان افسردگی همسرش است.   مرد میانسال دیگری صدایش را می‌برد بالا و می‌گوید: «بیمارم در بیمارستان میلاد بستری شده، حالش بد است. مگر می‌شود شما این دارو را نداشته‌باشید؟» برای لحظه‌ای حتی دستگاه شماره‌خوان هم ساکت می‌شود، سرها همه می‌چرخد به طرف مرد که دفترچه بیمه‌اش روی هوا معلق مانده و خودش خم شده‌است به طرف دریچه کوچک پیشخوان پذیرش. متصدی پذیرش دوباره می‌گوید: «پدر جان این دارو، بیمارستانی است و اصلا در هیچ داروخانه‌ای به فروش نمی‌رسد.» مرد کمی صدایش را پایین می‌آورد و می‌گوید دارویش را حتی در داروخانه بیمارستان هم پیدا نکرده و پزشکش او را به این داروخانه فرستاده‌است. داروی رمدسیویر که این روزها برخی پرشکان برای درمان کرونا تجویز می‌کنند، مرد میانسال را به این داروخانه کشانده‌است، دارویی که این روزها در هیچ داروخانه‌ای پیدا نمی‌شود و فقط در بیمارستان‌ها تجویز و استفاده می‌شود.

نرسیده به میدان حر، جلوی در داروخانه 29 فروردین پر از خودرو پارک‌شده‌است. بیرون در بزرگ داروخانه اما پرنده پر نمی‌زند. از پشت در شیشه‌ای نمی‌توان کسی را دید. داخل سالن مستطیل‌شکل داروخانه ولی یک صف طولانی برای پذیرش دارو تشکیل شده‌است. مراجعان اغلب بدون ماسک در صف طولانی پذیرش ایستاده‌اند. اینجا کسی به آنها تذکر نمی‌دهد که ماسک بزنند. روی ردیف صندلی‌ها هم هیچ برچسبی وجود ندارد. مراجعان در انتظار، بدون فاصله‌گذاری اجتماعی مانند دوستانی صمیمی تنگ هم نشسته‌اند.

پیرمردها و پیرزن‌هایی که در صف ایستاده‌اند، یکی در میان از هم می‌پرسند: «اینجا انسولین دارد؟» یک مرد میانسال سرش را پایین می‌اندازد و به ابتدای صف می‌رود. مرد جوانی اعتراض می‌کند، پیرمرد می‌گوید فقط می‌خواهد بداند این داروخانه انسولین دارد یا نه. همه اعتراض می‌کنند. یکی از زن‌ها می‌گوید: «همه ما می‌خواهیم بدانیم، انسولین دارند یا نه.» مرد از پشت عینکش نگاهی به صف طولانی می‌اندازد و چهل پنجاه قدم تند و بلند، قدم برمی‌دارد تا به آخر صف می‌رسد. صف تند و سریع به جلو می‌رود. مراجعان سرشان را نزدیک باجه کوچک پذیرش می‌برند و می‌پرسند: «انسولین ندارید؟»، برخی هم می‌گویند «قرص کروم (کرمیوم پیکولینات - قرصی برای کنترل قند خون) ندارید؟»، بعد هم آهسته با دفترچه‌هایی که در دستانشان می‌لرزد از پشخوان دور می‌شوند. صدای پیرمردی از داخل صف شنیده می‌شود: «ما انسولین‌مان را از کجا پیدا کنیم؟ هیچ داروخانه‌ای ندارد.» سکوت، پاسخ سوال اوست، چراکه نه هیچ‌کدام از مراجعان و نه متصدی پذیرش، جوابی برای سوالش ندارند.

مرد، لاغر است، رگ‌هایش اما از دستان استخوانی‌اش بیرون زده. با صدایی لرزان و آهسته از پشت ماسک می‌گوید: «دیروز همه داروهایم را ندادید.»

متصدی منتظر است مراجعه‌کننده جواب دهد که سرترالین (داروی ضدافسردگی) ایرانی را می‌خواهد یا نه، مراجعه‌کننده از پشت تلفن با صدای بلند از کسی می‌پرسد: «ایرانی بگیرم یا نه؟ خارجی در هیچ داروخانه‌ای نیست.» یکی از مراجعان، داروی زولادکس می‌خواهد، دارویی هورمونی که برای پیشگیری از سرطان‌ به‌ویژه سرطان پروستات و پستان استفاده می‌شود. این دارو اما پیدا نمی‌شود. مرد جوان این را که از متصدی پذیرش می‌شنود، می‌گوید: «حتی ایرانی‌اش را هم ندارید؟» صدای متصدی محو شنیده می‌شود. مراجعه‌کننده بعدی هم به دنبال همین داروست، البته داروی خارجی زولادکس و از متصدی می‌پرسد: «خارجی کی می‌آید؟» متصدی او را به داروخانه‌ای در مرکز شهر می‌فرستد، شاید آن داروخانه داشته‌باشد.

 مرد نشسته‌است روی صندلی و با گوشی‌اش بازی می‌کند. ماسک به صورت نزده و در پایان هر جمله، نفسی تازه می‌کند، می‌گوید برای پیدا کردن قرص ناپروکسن (قرص ضدالتهاب) چند داروخانه را گشته تا به پدرش که به بیماری کرونا مبتلا شده‌است، برساند. مرد صورتش برافروخته می‌شود، سرفه‌ای می‌کند و دماغش را با خشم بالا می‌کشد. صدایش می‌کنند. به سمت باجه تحویل دارو می‌رود، داروهایش را در سبدی تحویل می‌گیرد. لیست داروها را با نسخه‌اش تطبیق می‌دهد، سرتکان می‌دهد و می‌گوید: «دو تا از داروهایم را نداشت.»

زن چادر به سر، با نسخه‌ای به دست وارد داروخانه می‌شود، به دنبال داروی مایفورتیک دخترش، راهش کشیده شده‌است به این داروخانه. ناامید، با چشمانی خیس از اشک، نگاه می‌کند به صف طولانی، با چادرش صورت و ماسکش را می‌پوشاند. دفترچه در دستان زن، خیس و مچاله شده‌است.