گاهی دلت دنیای حرف است!

گفتم: نه ... حرفم را قطع کرد و قاطع گفت: «نگو نه، بگیر هرچی می خوای بخر بالاخره تو هم زحمت می‌کشی.» با لبخند گرفتم. دم در که رسید، برگشت و گفت: «ناراحت نشی هزاری رو بهت ندادم، اون عیدی نگهبانه. هرچی باشه تو بعضی روزها میای و اون هر روز میاد.»خوشحالم، آدم هایی در این دنیا هستند که در تقسیم سهم منصف اند.

پسر جوان رو به رویم نشسته و یک بند شکایت می کند از نداشته هایش، از توقعات برآورده نشده اش، از عقب بودنش از دوستان و ... . در نهایت هم مقصر همه را مادری می داند که در نبود پدر نتوانسته به این همه نیازهای رنگارنگ جواب بدهد. ساکت که می شود به مادر مسن و مغمومش نگاه می کنم. هنوز چیزی نپرسیده ام، نجوا می کند: «من حرفی ندارم.» مرد جوان فاتحانه می گوید: «بفرمایید، حرفی نداره.»

گاهی دلت دنیای حرف است، از حنجره بالا می آید، در مغز و چشمت می پیچد، به زبانت که می‌رسد، باید قورتش بدهی. اعتبار این حرف‌ها به نزدن‌شان است. کسی اگر مرد شنیدن باشد، می‌نشیند و خط به خطش را از نگاهت می‌خواند.

در اولین ویزیت مان بابت تاخیر نوبتش داد و فریاد راه انداخت. امروز اما با آن که باز هم نوبتش دیر شد، آرام بود. همان اول که وارد شد، گفت: «خانم دکتر، من به شما بدهکارم.» اول نفهمیدم اما هنوز نپرسیده بودم که پاسخ داد: «من یک عذرخواهی به شما بدهکارم، ببخشید.»من لبخند می زنم و با خودم فکر می کنم با این حساب، بیشتر ما بدهکاریم. چه ببخشیدها، چه لبخندها، چه خاطره ها و چه دوستت دارم هایی که به هم بدهکاریم. فکرش را بکنی، می بینی بانک واژه هایمان مدت هاست خالی شده. هر جور شده باید جمله ها را وام گرفت، بدهی آدم ها را بیچاره می کند.