از آنجایی که افراد عادی صلاحیت تشخیص‌گذاری را ندارند ضروری است به جای رجوع به اینترنت و جستجوی بیشتر درباره اختلال یا بیماری‌های جسمانی به پزشک، روانپزشک یا روانشناس متخصص مراجعه کنند و در صورت لزوم یک دوره درمانی جسمانی یا روان‌شناختی را به طور کامل سپری کنند.
شفا آنلاین.سلامت>شاید شما هم در طول زندگی با افرادی برخورد کرده باشید که مدام از درد و بیماری شکایت کرده و بخش بزرگی از وقت خود را در مطب‌ها و آزمایشگاه‌ها می‌گذرانند و به رغم تایید سلامتی آنها توسط پزشک همچنان به دنبال بیماری در خود هستند، اگر چه ما آنها را خودبیمار پندار می‌نامیم اما واقعیت این است که همین خود بیمار پنداری بیماری اصلی این افراد بوده و ریشه در ذهن و روح این افراد دارد.
به گزارش شفا آنلاین:دکتر مجتبی دلیر در خصوص بیماری خودبیمارانگاری یا هیپوکندریا(Hypochondriasis) گفت: این بیماری یک اختلال روانی است که فرد با وجود برخوردارى از سلامت جسمی و بدنى باور دارد به یک بیماری جدی و خطرناک مبتلا است. به عنوان مثال فردی پوسته پوسته شدن صورت خود را که در واقع در اثر شستشوی مکرر و دستکاری‌های فراوان بود به ابتلا به سرطان پوست نسبت می‌داد و تشخیص پزشکان را نمی‌پذیرفت و در نهایت توسط خانواده به روان شناس ارجاع شد.
وی با تاکید براینکه این باور اشتباه باید حداقل ۶ ماه دوام داشته باشد تا مرضی محسوب شود،ادامه داد: در این بیماری علیرغم اینکه در معاینات پزشکی و آزمایشگاهى کامل هیچ مشکل بدنی یا بیمارى جسمانی در فرد مشاهده نمى‌شود، وی خود را مبتلا به یک بیمارى واقعی و خطرناک می‌داند که به‌وسیله پزشکان تشخیص داده نمی‌شود.
این روانشناس ادامه داد: این بیماران مرتب از یک پزشک به پزشک دیگر و از یک درمان در پی درمان دیگر می روند و معمولا کیسه داروها و دفترچه بیمه حاوی شواهد مراجعه به پزشکان مختلف و متعدد و عکس و اسکن های مربوط به مراجعات قبلی را به همراه دارند.
وی با بیان اینکه میزان شیوع این اختلال در جامعه حدود ۵ درصد است، اظهار کرد: اگرچه در بعضی از مطالعات، شکایت‌های جسمانی در زنان بیشتر بوده است اما این اختلال در میان زنان و مردان به طور یکسان مشاهده می‌شود و بالاترین میزان شیوع آن در افراد ۲۰ تا ۳۰ ساله گزارش شده است.
این استاد دانشگاه عنوان کرد: خود بیمارانگارى مى‌تواند پس از ابتلا به یک بیمارى جدى یا مرگ یکى از نزدیکان بیمار یا به دلیل ابتلا به یک بیماری جسمانی در کودکی شخص که بهبود یافته ولى شخص را در وضعیت خود بیمارانگاری باقى گذاشته است، ایجاد شود.
وی افزود: علت دیگرى که در مورد این اختلال مطرح است حساسیت بیش از حد فرد به احساس‌هاى بدنى طبیعی و آستانه تحمل پایین او نسبت به درد و ناراحتى جسمى است، همچنین رویکرد روانکاوانه از جمله دلایل دیگرى است در خصوص این بیماری است که بر اساس آن فرد به صورت ناخودآگاه احساس تنفر و خصمانه خود نسبت به دیگران به‌خصوص والدین را به قسمت خاصی از بدن متمرکز و منتقل کرده و نسبت به آن بخش از بدن احساسی منفی داشته و بخش مذکور را مبتلا به بیماری می‌داند.
دلیر با بیان اینکه افراد مبتلا به این بیماری گوش به زنگ تغییرات بدنی خود بوده و مستعد توجه افراطی بر احساسات و علائم بدنی و تعبیر اشتباه آمیز این علائم هستند، خاطرنشان کرد: اضطراب، احساسی مبهم و ناخوشایند است که منبع آن برای فرد ناشناخته است، گاهی این اضطراب در مورد سلامتی جسمی است که خودبیمارانگاری را ایجاد می‌کند و ناشی از تفسیر نادرست علائم بدنی و اطلاعات مرتبط با آن است.
این روانشناس ویژگی اصلی این اختلال را تعبیر غیرواقعی علایم جسمانی و احساس‌های طبیعی به صورت علائم غیرطبیعی دانست که منجر به اشتغال ذهنی یا ترس از ابتلا به یک بیماری شدید می شود.
وی تصریح کرد:به طور خلاصه چهار نظریه برای سبب شناسی این اختلال مطرح شده است. اول اینکه افراد ممکن است روی احساس‌های بدنی تمرکز کرده و آن را سوءتعبیر کنند. دوم اینکه بر اساس دو فرایند مشاهده و تقلید، وجود خویشاوند مبتلا در خانواده می‌تواند به عنوان عامل خطر برای ابتلا محسوب شود. سوم اینکه این اختلال شکل دیگری از سایر اختلالات روانی است و بیش از همه با اختلالات افسردگی و اضطراب ارتباط دارد. چهارم اینکه بر اساس رویکرد روانکاوانه در خود بیمارانگاری فرد به صورت ناخودآگاه احساس منفی و خصمانه خود نسبت به دیگران را در قسمت خاصى از بدن متمرکز کرده و در آن قسمت احساس بیماری می‌کند.
این استاد دانشگاه با تاکید براینکه خود بیمارانگاری اختلالی مقاوم به درمان است، اضافه کرد: دارودرمانی، روان‌درمانی و روان‌درمانی اختلالات همراه این اختلال، درمان‌های انتخابی محسوب می‌شوند، گفت: برخی این اختلال را جزیی از طیف اختلال وسواس- اجبار می‌دانند. وسواس جستجوی بیماری در اینترنت می‌تواند با این اختلال ارتباط داشته باشد. افراد با جستجوی نام بیماری در گوگل و سایت‌های مختلف غیرعلمی به اطلاعات زیادی دست پیدا می‌کنند که گاهی اطلاعات نادرست یا نامرتبطی هستند و از این رو اضطراب و نگرانی آنها افزایش پیدا می کند، بنابراین دوباره دست به جستجو زده و این دور باطل را تکرار می‌کنند.
دلیر توصیه کرد: از آنجایی که افراد عادی صلاحیت تشخیص‌گذاری را ندارند ضروری است به جای رجوع به اینترنت و جستجوی بیشتر درباره اختلال یا بیماری‌های جسمانی به پزشک، روانپزشک یا روانشناس متخصص مراجعه کنند و در صورت لزوم یک دوره درمانی جسمانی یا روان‌شناختی را به طور کامل سپری کنند.طبنا
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار