درمان گليوم ساقه مغز با نسخه‌اى از انواع حجامت و عسل و زنجبيل به تجويز يكى ديگر از داعيه داران طب سنتى
شفا آنلاین>سلامت>در ميان انبوه اخبار كوتاهى كه با سرعتى چنان در فضاى مجازى منتشر مى‌شود، خبرى كام مرا تلخ مى‌كند: «درمان گليوم ساقه مغز با نسخه‌اى از انواع حجامت و عسل و زنجبيل به تجويز يكى ديگر از داعيه داران طب سنتى(traditional medicine)»
هر چند اين نكته ظريف كه رد درمانهاى كلاسيك و روى آوردن به نسخه‌هاى چندصد سال پيش اما در عين حال استفاده از روشهاى تشخيصى نوين از سوى اين مدعيان، تلخترين طنز اين روزهايم را شكل مى‌دهد؛ اما مسئله اين نيست.
خبر ادامه‌اى دارد دردناك: بيمار كودكى است كه به دستگاه ونتيلاتور متصل است.
ناخودآگاه تصوير كودكى معصوم با بخيه‌اى بر صورت در ذهنم نقش مى‌بندد و پشت بند آن سيل اتفاقات اين چند ساله در حيطه پزشكى و درمان هجوم مى‌آورد.
از تصوير فتوشاپ شده آن كودك با بخيه‌هاى بازسازى شده در جايي ديگر از صورت تا روزنامه‌اى كه بزرگترين فونت صفحه اول خود را به تيتر "اخاذى پزشكان از مردم با دريافت ويزيت دوم” اختصاص مى‌دهد؛ از بزرگنمايي رسانه‌اى آن اتفاق تا ناديده انگاشتن اين اتفاق؛ از قول وزير محترم جهت برخورد با عاملان آن حادثه و اعزام هيئتى در خور، تا سكوت آزار دهنده امروز.
علت اين حجم از دوگانگى در مواجهه با اين دو حادثه نه در بيمار است و نه بيمارى كه هر دو كودكند و اتفاقا مشكل دومى بزرگتر.
ناخودآگاه خاطرات گذشته را ورق مى‌زنم: بيمارى اصرار به نوشتن دارو در دفترچه غير دارد. نمى‌پذيرم؛ اصرار مى‌كند ، قبول نمى‌كنم؛ ناگهان ظرف روى ميز را به سويم پرتاب مى‌كند. ظرف به ديوار پشت سر مى‌خورد و صداى شكستن آن بلند مى شود. كلينك براى ساعتى از كار مى‌ايستد.
بيمار بعدى اتفاقا خود را خبرنگار روزنامه‌اى معرفى مى‌كند. از او مى‌خواهم در باب سختيهاى شغل طبابت مقاله‌اى بنويسد. صادقانه به من مى‌گويد : "اگر شما به سمت بيمار پرتاب مى‌كرديد، حتما گزارش پرمخاطبى مى‌شد."
دوباره به زمان حال باز مى‌گردم. عجيب كه مزه آن طنز تلخ هنوز رهايم نمى‌كند. كسانى كه در لباس حكيم و طبيب سنتى نه تنها همه درمانهاى نوين را رد، بلكه حتى آنها را توطئه اى براى بيمار كردن جامعه و ثروت اندوزى پزشكان مى‌دانند ، عجيب است كه اتفاقا در حيطه تشخيص بيماريها، خود متوسل به انواع روشهاى نوين چون سونوگرافى(sonography) و ام آر آى مى‌شوند.
بوى ريا عجيب بلند است.
دكتر حبيب معظمى (فوق تخصص غدد)
هر چند اين نكته ظريف كه رد درمانهاى كلاسيك و روى آوردن به نسخه‌هاى چندصد سال پيش اما در عين حال استفاده از روشهاى تشخيصى نوين از سوى اين مدعيان، تلخترين طنز اين روزهايم را شكل مى‌دهد؛ اما مسئله اين نيست.
خبر ادامه‌اى دارد دردناك: بيمار كودكى است كه به دستگاه ونتيلاتور متصل است.
ناخودآگاه تصوير كودكى معصوم با بخيه‌اى بر صورت در ذهنم نقش مى‌بندد و پشت بند آن سيل اتفاقات اين چند ساله در حيطه پزشكى و درمان هجوم مى‌آورد.
از تصوير فتوشاپ شده آن كودك با بخيه‌هاى بازسازى شده در جايي ديگر از صورت تا روزنامه‌اى كه بزرگترين فونت صفحه اول خود را به تيتر "اخاذى پزشكان از مردم با دريافت ويزيت دوم” اختصاص مى‌دهد؛ از بزرگنمايي رسانه‌اى آن اتفاق تا ناديده انگاشتن اين اتفاق؛ از قول وزير محترم جهت برخورد با عاملان آن حادثه و اعزام هيئتى در خور، تا سكوت آزار دهنده امروز.
علت اين حجم از دوگانگى در مواجهه با اين دو حادثه نه در بيمار است و نه بيمارى كه هر دو كودكند و اتفاقا مشكل دومى بزرگتر.
ناخودآگاه خاطرات گذشته را ورق مى‌زنم: بيمارى اصرار به نوشتن دارو در دفترچه غير دارد. نمى‌پذيرم؛ اصرار مى‌كند ، قبول نمى‌كنم؛ ناگهان ظرف روى ميز را به سويم پرتاب مى‌كند. ظرف به ديوار پشت سر مى‌خورد و صداى شكستن آن بلند مى شود. كلينك براى ساعتى از كار مى‌ايستد.
بيمار بعدى اتفاقا خود را خبرنگار روزنامه‌اى معرفى مى‌كند. از او مى‌خواهم در باب سختيهاى شغل طبابت مقاله‌اى بنويسد. صادقانه به من مى‌گويد : "اگر شما به سمت بيمار پرتاب مى‌كرديد، حتما گزارش پرمخاطبى مى‌شد."
دوباره به زمان حال باز مى‌گردم. عجيب كه مزه آن طنز تلخ هنوز رهايم نمى‌كند. كسانى كه در لباس حكيم و طبيب سنتى نه تنها همه درمانهاى نوين را رد، بلكه حتى آنها را توطئه اى براى بيمار كردن جامعه و ثروت اندوزى پزشكان مى‌دانند ، عجيب است كه اتفاقا در حيطه تشخيص بيماريها، خود متوسل به انواع روشهاى نوين چون سونوگرافى(sonography) و ام آر آى مى‌شوند.
بوى ريا عجيب بلند است.
دكتر حبيب معظمى (فوق تخصص غدد)
نظرشما
آخرین اخبار