کشف نقص ژنتیکی کاهنده تاثیر درمان سرطان خون

به گزارش شفا آنلاین:این یافته ها در نتیجه یک کارآزمایی بالینی بدست آمده که تاثیر افزودن داروی زیستی وورینوستات (vorinostat) به درمان استاندارد آزاسیتیدین (azacitidine) را بر زمان بقای مبتلایان به لوسمی میلوئیدی حاد (AML) یا سندرم میلولد پلاسمی (MDS) آزمایش کرده است.

اگرچه هیچ سود مضاعفی در اثر این ترکیب مشاهده نشد، اما مبتلایانی که سلول های سرطانی آن ها دارای جهشی در ژن CDKN2A بود، بطور قابل توجهی نتایج بدتری گرفتند.

این نتایج می تواند به پزشکان در متناسب سازی درمان برای ارتقای چشم انداز بقای بیماران کمک کند.

بهترین گزینه برای طولانی مدت بیماران لوسمی میلوئیدی حاد شامل استفاده از شیمی درمانی شدید و سپس پیوند سلول بنیادی است. اما دوز بالای شیمی درمانی برای بیماران کهنسال قابل تحمل نیست و اخیرا داروی آزاسیتیدین برای آن ها تولید شده که به عنوان درمان سرپایی ارائه می شود و گزینه درمانی مهمی به شمار می رود.

اگرچه هنوز شیوه عملکرد این دارو در  درمان مشخص نیست اما باورها بر این است که در DNA سلول سرطانی دخالت کرده و فعالیت ژن های کنترل کننده سرعت رشد سلول را بازیابی می کند. با این حال همه به این درمان پاسخ نداده و در نهایت بیماری آن ها مجددا عود می کند.

یک کارآزمایی کوچک پیش از این نشان داده بود که نتایج برای بیماران AML یا MDS را می توان با ترکیب وورینوستات که رشد سلول سرطانی را متوقف می کند، با آزاسیتیدین ارتقا داد.

کارآزمایی RAvVA بر روی 259 مبتلا به AML یا MDS اجرا شد که طی آن، نیمی از شرکت کنندگان ترکیبی از آزاسیتیدین با وورینوستات را دریافت کرده و نیمی دیگر تنها از آزاسیتیدین استفاده کردند.

نتایج نشان داد که ترکیب دو دارو باعث ارتقای چشمگیر در واکنش به درمان بیماری ها نشد. گروه اول بطور میانگین 11 ماه پس از تشخیص زنده ماندند و گروه دوم 9.6 ماه. اگرچه این نتیجه ناامیدکننده است، اما مطالعه مذکور به ارائه اطلاعات جدید و مهمی پرداخته که می تواند در شناسایی افرادی که بیشتر از درمان آزاسیتیدین سود می برند، کمک کند.

محققان دریافتند که افراد دارای نقصدر ژنهای CDKN2A، IDH1 و TP53 بطور چشمگیری دارای عمر کوتاهتری بودند.

مهمتر اینکه ژن CDKN2A با تولید پروتئین های مختلف برای کنترل رشد سلول به تنظیم چرخه سلولی می پردازد.  از آنجایی که بیماران دارای نقص در این ژن با نتیجه درمانی ضعیفتری روبرو بودند، محققان معتقدند که یکی از راههای عملکرد آزاسیتیدین  توقف چرخه سلولی است.  این اطلاعات به انتخاب شرکای دارویی جدید برای افزایش فعالیت بالیتی آزاسیتیدین کمک خواهد کرد.

این نخستین بار است که جهش های این ژن به عمر کوتاهتر در بیماران AML با رویکرد درمانی آزاسیتیدین مرتبط شده و نشان داده که بیماران دارای این نقص بطور میانگین برای 4.5 ماه زنده می مانند.

این کارآزمایی به سرپرستی پرفسور چارلز کرادوک، استاد هماتو-آنکولوژی دانشگاه بیرمنگام و رئیس مرکز بالینی هماتولوژی انجام شد.