مادرهای همیشه نگران، بهترین نیستند

شفا آنلاین: خودتان را گول نزنید. شما می توانید رویای تبدیل شدن به بهترین مادر<Best mother>را در ذهن تان داشته باشید و در عمل به مادری اعصاب خرد کن تبدیل شوید. مادر بودن، می تواند انگیزه قوی تر شدن، مهربان تر بودن و فداکارتر شدن را به شما بدهد؛ اما اگر فکر کنید که روی هر تصمیمی که می گیرید مهر استاندارد می زند، کاملا در اشتباهید. آنها کاردستی های کودک شان را درست می کنند تا در مدرسه بهترین باشد، وقتی حوصله درس خواندن ندارد، خودشان با صدای بلند برایش کتاب را می خوانند تا آن را به خاطر بسپرد و وقتی قرار است با کودکان دیگر مسابقه دهد، برای این که شکست نخورد، به او راه های میان بری را یاد می دهند.

این مادرها می دانند فرزندشان کاستی هایی دارد؛ اما مدام از او تعریف می کنند و برای این که تعریف های شان درست از آب دربیاید، فرصت تجربه کردن و تنها وارد گود شدن را از او می گیرند.


دوست داشتید موسیقی یاد بگیرید اما به هر دلیلی چنین فرصتی برای تان فراهم نشده. حالا می توانید از الگوی مادرهای روی اعصاب پیروی کنید و کودکی را که هیچ علاقه ای به ساز زدن ندارد، مجبور به چند ساعت در روز موسیقی تمرین کردن کنید. اگر می خواهید به یکی از این مادرها تبدیل شوید، می توانید کودکی را که عاشق ریاضی است، به مدرسه هنر بفرستید یا بچه ای را که استعداد صخره نوردی و اشتیاق بالا رفتن دارد، مجبور به تمرین یوگا کنید. مادرهایی که می خواهند فرزندشان برآورده کننده آرزوهای ناکام شان باشد، فرصت رسیدن به آرزوها را از کودک خود می گیرند و او را به وادی هایی می کشانند که همیشه با خواسته ها و توانایی های فرزندشان منطبق نیست.

این مادرها، قبل از آن که فرزندشان به دنیا بیاید، می دانند قرار است چه کاره شود و چطور زندگی کند. برای آنها مهم نیست که کودک شان با چه توانایی هایی به دنیا می آید و در جریان زندگی چه آرزوهایی پیدا می کند. آنها یک بار در مسیر رسیدن به آرزوهای شان شکست خورده اند و حاضر نیستند شکست دوباره را بپذیرند.

آرزوهای تان را فدا می کنید؟

زنانی که بی قید و شرط فداکاری می کنند، همیشه محبوب ترین مادرها نیستند. آنها گاهی می توانند به یکی از مادران روی اعصاب تبدیل شوند که تمام زندگی شان را تنها و تنها به فرزندپروری اختصاص داده اند و حالا خود را قربانی و آسیب دیده می دانند. این مادرها به محض بچه دار شدن، همه آرزوها، کارها و فعالیت های شان را کنار می گذارند و به بیست و چهار ساعته مادر کردن مشغول می شوند.

حتی اگر چنین کاری آنها را به گلوله خشم و نا امیدی تبدیل نکند، بعد از مدتی آنها را به زنانی تنها تبدیل می کند که جز فرزندی که دیر یا زود حضورش در خانه کمرنگ می شود، چیزی ندارند. این مادرها، با فرزندشان بده و بستان دارند. فکر می کنند یک عمر همه زندگی شان را وقف فرزندشان کرده اند و حالا نوبت اوست که زندگی اش را وقف والدینش کند.ماهنامه همشهری تندرستی