یکی از گزارشگرانی که توانسته وارد این بیمارستان روانپزشکی شود
مشاهدات خود را اینچنین توصیف می کند: " هر جایی را که نگاه می کردم بدن
های بی حرکتی را می دیدم که در زیر آفتاب سوزان روی زمین دراز کشیده بودند.
کاملا مشخص بود که به این بیماران مسکن های قوی تزریق شده است. در حالی که
موی سر آنها تراشیده شده بود و کفشی به پا نداشتند، لباس هایی کهنه بر تن
داشتند. برخی دیگر کاملا عریان بودند و وضعیت غیر بهداشتی آنها کاملا قابل
مشاهده بود. آنها بیشتر شبیه به زندانیان اردوگاه کار اجباری بودند تا
بیمار".
گفته می شود در این بیمارستان روانپزشکی حدود 340 بیمار نگهداری می شوند. بنا به گفته " رومئو مینرا "؛ مدیر این بیمارستان، تنها عده کمی از این افراد دارای مشکلات روانی هستند و حدود 70 درصد از آنها با کمی توجه و مراقبت بیشتر می توانند به جامعه برگردند. وی می گوید افرادی که در اینجا به ما تحویل داده می شوند از مراودات انسانی محروم می شوند. مردی را به یاد می آورم که در حالی که دستانش را به دور سینه ام حلقه کرده بود به من التماس می کرد تا اجازه دهم از این بیمارستان خارج شود.
ریکاردو یکی از بیمارانی که پیشتر در این تیمارستان بستری بوده می گوید که در طول سه سال زمانی که در این بیمارستان بسر می برد بارها مورد تجاوز قرار گرفته است. وی تنها زمانی توانست از این بیمارستان مخوف جان سالم بدر ببرد که مشخص گردید که بدلیل تشخیص اشتباه ابتلا به جنون جوانی روانه این بیمارستان شده است.
گفتنی است؛ در حالی که مقامات دولتی اعلام کرده اند تحقیقات فوری در خصوص صحت سواستفاده های جنسی مورد ادعا را در دستور کار قرار می دهند اما با گذشت 2 سال هنوز هیچ اقدامی در این خصوص انجام نشده است.