نسخه‌ها ی الکترونیکی راهکار بیماران دیابتی

شفا آنلاین:   شاید باقی پزشکان خصوصاً متخصصان داخلی که ما که جزئی از آنان محسوب می‌شویم، روندهای درمانی متفاوتی مانند آندوسکوپی و غیره داشته باشند که جنبه درآمدزایی هم برای آنها دارد، اما اصل کار ما با معاینه ساده بیمار و نوشتن نسخه می‌گذرد.

به گزارش شفا آنلاین:  همچنین باید در نظر بگیریم که عمده بیماران ما، بیماران دیابتی هستند و مشکل تامین داروهای و آمپول‌های انسولین خود را دارند. بنابراین وقتی به ما مراجعه می‌کنند تقاضا می‌کنند برای چهار تا شش ماه آینده آنها هم انسولین بنویسیم. علاوه بر این، دو نسخه قرص و یک نسخه هم آزمایش دارند. این موضوع هیچ جای دنیا استاندارد نیست که پزشک تنها برای بیمارش نسخه بنویسد. بحث پول و درآمد هم مطرح نیست و با وارد کردن این عامل تنها کار پزشکی حقیر می‌شود.

 اگر ما پزشکان از بیماران بخواهیم برای نسخه ماه بعد به ما مراجعه کنند، اینگونه هم در رفت و آمد باید زمان بگذارند و هم پول ویزیت اضافه دهند. خصوصاً که اغلب آنها مسن و بازنشسته و کودک هستند و حتماً باید با خانواده مراجعه کنند. اگر هم بخواهیم برای آنان نسخه بنویسیم باید تمام وقت معاینه وی را برای نوشتن نسخه هدر دهیم و خودمان هم فرسوده می‌شویم.

در صورتی که وظیفه ما نسخه‌نویسی برای شش ماه آینده بیمار نیست، بلکه معاینه و مشاوره در مورد وضعیت درمان و بهبود وی است. هر بیمار هم فقط خواسته خودش را می‌بیند، در صورتی که اکثریت بیماران ما اینگونه هستند و ما پزشکان زمان این را نداریم که برای نسخه‌نویسی صرف کنیم. اینجا بیمه‌ها باید ورود پیدا کنند. با انجام یک کار مطالعاتی این مشکل به راحتی مشخص می‌شود. پرداختی‌های آنها هم همیشه با تاخیر است. می‌توانند یک سیستم نرم‌افزاری و یک سامانه جامع درست کنند که با تمام داروخانه‌هایی که با بیمه‌ها قرارداد دارند، هماهنگ باشند. نسخه‌ها هم الکترونیکی شود و به این صورت در مصرف بی‌رویه کاغذ هم صرفه‌جویی شود. ما به عنوان پزشک در نسخه قید می‌کنیم 10 انسولین برای دو ماه آینده و هر ماه 5 عدد.

 بیمار به داروخانه مراجعه می‌کند و در نسخه قید می‌شود 5 عدد ماه نخست تحویل داد شد. این کار به شدت ساده و کارآمد است، اما چون انجام آن برای بیمه زحمت دارد، تاکنون عملی نشده است. آنها به مهر پزشک علاقه زیادی دارند و بدون آن هیچ چیزی را قبول نمی‌کنند. راه‌حل مشکل پزشکان و بیمارانمان در دست چند کارشناس است که زحمتی برای حل آن به خود نمی‌دهند. مشکل بعدی ما قبول کردن قرص‌ها و داروهای تحت پوشش بیمه است. هر بیمار تحت پوشش یک بیمه است و آن بیمه هم برخی قرص‌های داخلی و خارجی را قبول ندارد. بنابراین زمانی که ما برای بیمار نسخه می‌نویسیم به ما می‌گویند این را ننویس چون بیمه قبول نمی‌کند و دیگری را تجویز کن. در این حالت ما تنها پزشکانی هستیم که به صورت سفارشی نسخه می‌نویسیم و از شان کار تشخیص و درمان ما کاسته می‌شود. در حالی که بیمه می‌تواند به انجمن غدد درون‌ریز مراجعه کند و تنها طی چند جلسه مشکلات خودش را مطرح کند و مطالبات ما را هم بشنود. اما هیچ‌کدام از بیمه‌ها حاضر نیستند با انجمن‌های علمی ارتباط برقرار کنند و تنها با حالتی آمرانه هرچه مناسب می‌دانند را تصویب می‌کنند.

این در حالی است که قطعاً آنها با مشکلات ما آشنایی دارند. کوچک‌ترین کار غیراستانداردی که یک پزشک انجام می‌دهد مشخص می‌شود و تمام وقت عملکرد ما زیر ذره‌بین است. بنابراین حتماً این مشکلات هم دیده می‌شود. تعداد بیماران دیابتی ما هم کم نیست و مطالبات آنها هم توسط نهادهای مردمی مطرح می‌شود. همچنین میزان تعرفه‌های پزشکی خصوصاً متخصصان غدد هم همیشه پایین بوده است. این تصور اشتباه است که با تعرفه پایین خدمتی به مردم کرده‌ایم. در صورتی که اگر تعرفه‌ها واقعی شوند و بیمه‌ها هم آنها را به خوبی پوشش دهند، بار مراجعه بی‌خود کم می‌شود و بیشتر و بیشتر روی سلامتی مردم تمرکز خواهد شد. سپید