سـاخت انـدام مصنـوعی از پلاستیک‌هـای بـازیـافتـی

به گزارش شفا آنلاین،     محققان آلمانی می گویند هزاران انسان سالانه در اثر برخورد با مین‌های ضدنفر، عضو یا اندامی از بدن خود را از دست می‌دهند؛ اما تنها شمار اندکی از این معلولان توان مالی خرید اندام ساختگی (پروتز) را دارند. تخمین زده می‌شود ۸۰ درصد از انسان‌هایی که به دلایل گوناگون معلول شده‌اند، در کشورهای درحال توسعه زندگی می‌کنند. اکنون تصور کنید که یک گوشی هوشمند، یک دستگاه چاپگر سه بعدی و مواد خامی که از لیوان‌های پلاستیکی بازیافتی به دست آمده‌اند، همه آن چیزی باشد که با آن بتوان به معلولان کمک کرد.

       کریستین تساگل که در رشته انفورماتیک تجاری دانشگاه ارلانگن پژوهش می‌کند، سرپرستی گروهی تحقیقاتی را به عهده دارد که از یک سال و نیم گذشته تحقیقات خود را روی امکان کمک به معلولان در کشورهای در حال توسعه و چگونگی آن متمرکز کرده‌اند. تساگل قصد دارد سازه‌های مقرون به صرفه خود را برای معلولان با کمک چاپگرهای سه بعدی بسازد. مواد خام این اندام‌های ساختگی قرار است از لیوان‌های پلاستیکی بازیافتی تامین شود.

       تنها کاری که طبق گفته این پژوهشگر به عهده پزشک درمانگر خواهد بود، اندازه گیری عضو آسیب دیده و گرفتن ۲۰-۳۰ عکس از آن و ارسال آنها به چاپگر است. یک نرم‌افزار مسئول تهیه مدلی سه بعدی بر پایه این اندازه‌ها است.

       به گفته این پژوهشگر هیچ اندامی شبیه دیگری نخواهد بود، چون هر یک از تولیدات بر اساس نیازها و اندازه‌گیری دقیق محل قطع یا آسیب عضو ساخته شده است. وی توضیح می‌دهد که تمام سیستم باید به گونه‌ای طراحی شده باشد و عمل کند که کار کردن با آن آسان باشد و دانش ویژه‌ای طلب نکند.

       دستگاه چاپگر هم اکنون ۴۵۰۰ یورو است. زمان چاپ یک عضو به این روش، ۳۰ ساعت تخمین زده می‌شود. دستگاه‌های چاپگر حساس‌اند و فشار هوا و دما در طول چاپ باید ثابت بماند. بهای ماده‌ای که چاپگر به آن نیاز دارد نیز زیاد است. به همین خاطر پژوهشگر آلمانی به فکر استفاده از پلاستیک بازیافتی افتاده است.

       برای ذوب کردن این پلاستیک ارزان قیمت و تبدیل آن به فرمی که چاپگر سه بعدی بتواند با آن کار کند، به دستگاهی به نام اکستروژن نیاز است که بهای آن هم در اروپا حدود ۴۰۰۰ یورست. میانگین بهای پروتزهای معمولی در اروپا حدود ۱۵۰ یوروست. هدف تساگل این است که اندام‌های ساختگی تولید کند که حدود ۱۰ یورو قیمت داشته باشند.

       تساگل و همکارانش می‌خواهند اندام‌های چاپی‌شان را امسال آزمایش و سال دیگر روانه بازار کنند.

       هزینه انتقال اندام‌های ساختگی توسط چاپگر به کشورهای در حال توسعه از جمله مواردی است که این گروه تحقیقاتی در پی حذف آنها پس از شروع تولید است. یک راه برای کم کردن هزینه‌ها استقرار چاپگرهای سه بعدی در خود کشورهای در حال توسعه است.

       هم اکنون حدود ۵/۰ درصد جمعیت جهان به یک اندام مصنوعی یا به یک ارتز احتیاج دارند. ارتز وسیله‌ای است که عملکرد یک اندام یا عضو را بهبود می‌بخشد یا درد را در آن عضو یا اندام کاهش می‌دهد؛ اما طبق همین گزارش تنها ۲۰ درصد از نیازمندان به برسازه یا ارتز در کشورهای جهان سوم، هم اکنون به این امکانات دسترسی دارند.