شفا آنلاین>سلامت جنسی>بدخیمی پروستات، دومین علت مرگ در مردان است. حتی با وجود ارائه شدن درمان‌های جدید بسیاری از مبتلایان به این سرطان، به بدخیمی متاستاتیک مقاوم به هورمون دچار می‌شوند؛ چنین بیمارانی پیش‌آگهی بدی دارند.
به گزارش شفا آنلاین،از میان
روش‌های مختلفی که برای درمان مراحل پیشرفته این بیماری به کار می‌روند،
ایمونوتراپی نتایج بسیار خوبی در مطالعات داشته و بررسی‌های اخیر، حتی
اثربخشی بهتری برای آن به اثبات رسانده است. در عرصه دارویی، داروسازان
درگیر بررسی داروها و مانیتورینگ مصرف آنها، مشاوره حمایتی درباره دارو،
رعایت دستورالعمل‌ها و نهایت استفاده بهینه از منابع هستند. اغلب رژیم‌های پیچیده‌ای که در درمان بیماران سرطانی مورد استفاده قرار می‌گیرند، شامل داروهای سمی‌تری هستند. برای اطمینان از اثربخشی مطلوب این داروها و در عین حال ایمنی بیماران، داروسازان باید اطلاعات درستی در مورد داروهای جدید داشته باشند. معرفی داروهای خوراکی شیمی‌درمانی به‌عنوان یک گزینه غیرتهاجمی برای بیماران مبتلا به بدخیمی متاستاتیک مقاوم به هورمون پروستات، بحث تازه‌ای برای داروسازان است.
داروهای خوراکی شیمی‌درمانی، شامل رژیم‌هایی هستند که مسمومیت قابل‌قبولی دارند و برای رسیدن به اثرات درمانی مطلوب، به تداوم و مصرف دقیق، مانیتورینگ مرتب با شاخص‌های آزمایشگاهی، تحت‌نظر گرفتن تداخلات دارویی و روش‌های دسترسی نیاز دارند. بیشتر تحقیقات در این عرصه، در زمینه ایمونوتراپی و داروهایی بوده که روی سیستم ایمنی اثر می‌کنند و می‌توانند برای مدیریت درمان پروستات مورد استفاده قرار گیرند. در این مقاله، روی تعداد محدودی از داروهای ایمونوتراپی که در مطالعات تحقیقاتی روی بیماران در مرحله مقاوم به هورمون بدخیمی پروستات به نظر امیدوارکننده بوده‌اند، تمرکز شده است.
ایمونوتراپی و بدخیمی پروستات
با وجود اینکه علت بدخیمی پروستات به‌طور کامل مشخص نیست، می‌دانیم که عوامل ارثی و محیطی متعددی در روند ایجاد و گسترش این بیماری موثر به نظر می‌رسند. مطالعات نشان داده‌اند که روندهای التهابی و تخریب ایمنی، از جمله علل اصلی در ایجاد این بیماری هستند. امروزه، طیف وسیعی از داروها و تکنیک‌ها برای مدیریت بدخیمی پروستات مورد استفاده قرار می‌گیرند. انتخاب داروی ایده‌آل براساس میزان امید به زندگی در بیمار، درجه مشخص شده در بیوپسی برای بیماری (گلیسون اسکور)، مرحله بیماری براساس علائم بیماری و سطح PSA انجام می‌شود.
دستورالعمل‌های درمان بدخیمی متاستاتیک مقاوم به هورمون علامت‌دار، توصیه به تجویز شیمی‌درمانی سیستمیک-به‌ویژه رژیم‌های حاوی دوستاکسل، هورمون درمانی خط دوم، بیسفسفونات‌ها یا درمان با رادیوایزوتوپ-کرده‌اند. به نظر می‌رسد که دوستاکسل در مقایسه با میتوکسانترون به همراه پردنیزون، شانس بقا را 2 تا 3 ماه افزایش می‌دهد. داروی کابازیتاکسل برای درمان بیمارانی که به دوستاکسل مقاوم‌اند، توصیه شده است. پیش‌آگهی این بیماران هنوز هم بسیار بد است و تاکنون روش‌های درمانی متعددی با درصد‌های متفاوت موفقیت درمانی در این زمینه آزموده شده‌اند. مطالعات جدید در این بیماران، از تجویز داروهایی که موجب تحریک پاسخ‌های ایمنی می‌شوند حمایت کرده‌اند. تحقیقات در مورد استراتژی‌های متفاوت ایمونوتراپی در حال انجام‌اند. این روش‌های جدید شامل واکسن‌ها، داروهای تنظیم‌کننده فعالیت سلولT ، اضافه کردن یک دارو به شیمی‌درمانی، قطع آندروژن یا رادیوتراپی هستند.
مهارکننده‌های کنترل ایمنی
یافته‌های بافت شناسی، وجود سلول‌های T دارای CD4 و CD8، سلول‌های NK، سلول‌های دندریت و ماکروفاژ‌ها را درون تومورها به اثبات رسانده‌اند. به علاوه، تومورهای پروستات درجه بالا، به میزان قابل‌توجهی اینفیلترسیون سلول‌های T را کاهش داده و این تئوری را مطرح می‌کنند که پیشرفت تومور ممکن است با نقص در پاسخ ایمنی وابسته به سلول مرتبط باشد. پاسخ با واسطه سلول T علیه بدخیمی می‌تواند توسط افزایش پاسخ‌دهی مولکول‌های سطح سلول T فعال شده مهار شود. این مولکول‌ها، مانع از آن می‌شوند که سلول‌های T تکثیر شوند و عملکردی ضدتوموری دارند. براساس این واقعیت که به احتمال زیاد تحریک سلول T در درون تومورها با کشندگی بیشتر بدخیمی پروستات مرتبط است، مطالعات اخیر روی بلوک درمانی سلول‌ها -در تلاش برای القای یک پاسخ بالینی سودمند- متمرکز شده‌اند.
ایپیلیموماب (Ipilimumab)، اولین آنتی بادی مونوکلونال تماما انسانی است که آنتی ژن 4 مرتبط با لنفوسیت Tسیتوتوکسیک (4-CTLA) را که پتانسیل پاسخ سلول T ضدتومور را دارد، بلوک می‌کند. یک مطالعه فاز 3 نشان داده که بلوک CTLA4 با ایپیلیموماب موجب القای پاسخ‌دهی‌های ضدتوموری در نزدیک به 11 درصد از بیماران تحت درمان (با میزان کنترل بیماری در حدود 29 درصد) می‌شود. در شرایطی که مطالعات بالینی روی ایپیلیموماب در بیماران مبتلا به بدخیمی متاستاتیک مقاوم به هورمون فعالیت بالینی نشان داده‌اند، نتایج کلی ناامیدکننده بوده‌اند.
تازکوئینیمود (Tasquinimod)، یک کینولون-3- کاربوکسامید است که در مدل‌های پیش بالینی سرطان پروستات و سایر تومورهای جامد اثرات آنتی آنژیوژنیک، آنتی تومورال و تعدیل‌کنندگی ایمنی از خود نشان داده است. در یک مطالعه تصادفی فاز2 روی تازکوئینیمود در درمان بدخیمی متاستاتیک مقاوم به هورمون بدون سابقه شیمی‌درمانی، شانس بقای بدون پیشرفت بیماری 2 برابر شد. نتایج مطالعات فاز3 با وجود اینکه دارو به میزان قابل‌توجهی شانس بقای بدون پیشرفت رادیوگرافیک بیماری را بهبود بخشید، مثبت نبودند و در کل، شانس بقای بیمار بهتر نشد. اخیرا تازکوئینیمود به‌عنوان درمان ترکیبی با سایر داروهای سیستمیک برای درمان بدخیمی پروستات در دست ارزیابی است.
2016 US.Pharmacist, August
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار