پیشرفتهای علمی که روز به روز شاهد آن هستیم کمکم نیاز به استفاده از
عینکهای دست و پاگیر بهخصوص برای جوانان و ورزشکاران به یک معضل جدی
محدودکننده فعالیتهای روزمره تبدیل شده است. از سوی دیگر، وابستگی به عینک
برای خیلی از افراد یک محدودیت ناخواسته تلقی میشود. بهعلاوه، زدن عینک
بهخصوص با شیشههای ضخیم برای بانوان جوان بسیار نامطلوب و در برخی موارد
برداشتن عینک جزو آرزوهای دیرین آنهاست.
در مجموع و به طور خلاصه باید گفت مثل هر مشکل دیگری 2 راهحل طبی و جراحی برای اصلاح عیوب انکساری وجود دارد؛
استفاده از هر دوی این روشها با محدودیت فیزیکی و وابستگی همراه است.
لنزهای تماسی علاوه بر مشکل فوق، در صورتی که درست استفاده نشوند، احتمال
عفونت قرنیه را بالا میبرند که در بعضی موارد حتی باعث از دست رفتن دائمی
دید میشود بنابراین استفاده از آنها باید محدود به بیمارانی شود که شرایط
لازم برای جراحی ندارند و تحت مراقبت ویژه و با رعایت دقیق ضوابط استفاده
از لنز باشد.
جراحی لیزری اصلاح عیوب انکساری که به طور متداول به لیزیک شهرت یافته، شایعترین روش اصلاح عیوب انکساری (دوربینی، نزدیکبینی و آستیگماتیسم) در سراسر دنیاست.
ولی در واقع باید گفت برای اصلاح عیوب انکساری چشم و برداشتن عینک از این 2 روش لیزری استفاده می شود:
و
در روش تراش سطحی یا PRK ابتدا اپیتلیوم قرنیه برداشته میشود سپس با لیزر اگزایمر با طول موج 193 نانومتر، استرومای سطحی قرنیه برش داده میشود و قرنیه به شکل دلخواه تراش داده خواهد شد تا عیوب انکساری چشم برطرف شود.
در روش تراش عمقی یا لیزیک و فمتولیزیک ابتدا برشی از قرنیه با
میکروکراتوم یا لیزر فمتوسکند برداشته میشود سپس زیر فلپ تهیهشده
لیزراگزایمر انجام میشود.
هر 2 روش ایمن و موثر هستند و 6 ماه پس از عمل نتایج کاملا مشابهی دارند.
درد و ناراحتی پس از عمل که معمولا در شب اول بعد از عمل است بیشتر از
روش لیزیک است و مدت زمان بهبود دید نیز طولانیتر است. در عوض قرنیه یک
بار تراش خورده بنابراین عوارض حین عمل و پس از عمل آن و همچنین هزینه
انجام آن کمتر است.
این موضوع که کدام بیمار مناسب برای کدام عمل جراحی است به عوامل متعددی بستگی دارد:
اولین آنها میزان ضخامت قرنیه بیمار است. بیماران با قرنیه نازک و
افرادی که شماره عینک بالایی دارند داوطلب خوبی برای فمتولیزیک نیستند
چراکه این عمل باعث کاهش ضخامت باقیمانده قرنیه میشود و خطر ایجاد قوز
قرنیه را بعد از عمل به دنبال دارد. ضخامت قرنیه معمولا قبل از عمل با کمک
تصویربرداری قرنیه مانند ارب اسکن یا پنتاکم تعیین میشود ولی استاندارد
طلایی برای بررسی ضخامت قرنیه قبل از عمل انجام پاکیمتری اولتراسونیک است.