کد خبر: ۱۱۲۲۸۹
تاریخ انتشار: ۱۱:۱۰ - ۲۷ خرداد ۱۳۹۵ - 2016June 16
شفا آنلاین>سلامت>دختر ١٨ ساله روی خاک افتاده بود و نفس نمی‌کشید. پدر و مادرش او را تکان می‌دادند و به زبان لری صدایش می‌کردند اما هیچ واکنشی نداشت.

به گزارش شفا آنلاین،آنها برای تفریح به منطقه کوهستانی «دره سید» در اندیمشک رفته بودند اما حالا باید شاهد ثانیه‌های پایانی زندگی دخترشان می‌شدند.

عليرضا حسين‌زاده، دانش‌آموز ١٥ ساله ای که جان دختر را نجات داده است در مصاحبه ای به بیان صحنه پرداخت.

حادثه چطور اتفاق افتاد؟

هفته پيش با خانواده براي تفريح به «دره سيد» كه يك منطقه كوهستاني در اطراف انديمشك است، رفتيم. يك شب آنجا مانديم. روز بعد، ساعت هفت صبح، براي گشتن در تپه‌ها از خانواده جدا شدم. كمي كه پياده‌روي كردم ناگهان از دور خانواده‌اي را ديدم كه دخترشان روي خاك افتاده بود. تعجب كردم براي همين به سمت‌شان رفتم. وقتي رسيدم، ديدم پدر خانواده دارد دخترش را تكان مي‌دهد و مادرش هم با نگراني و به زبان لري، او را صدا مي‌كند. دخترشان نفس نمي‌كشيد. خواستم كمك كنم اما پدرش مخالفت كرد.

علت مخالفتش چه بود؟

بيشتر دو دل بود. يك نگاه به دخترش مي‌كرد، يك نگاه به من. به هر حال سبك زندگي خانواده‌ها با هم فرق مي‌كند. دو دقيقه با او كلنجار رفتم تا قبول كرد علايم حياتي دخترش را بررسي كنم.

چه گفتي كه موافقت كرد؟

جان دخترت واجب‌تر از مسائل ديگر است.

شرايط دختر چطور بود؟

نه نفس مي‌كشيد و نه قلبش مي‌زد. همان ابتدا با دو سيكل كامل تنفسش را برگرداندم اما هنوز ضربان نداشت. ٢٨ تا ماساژ قلبي هم دادم تا اينكه به هوش آمد و بالا آورد.  آن موقع زمان از دستم در رفته بود، فكر كنم ١٠ دقيقه شد.

در آن ١٠ دقيقه بيشتر به چه چيزي فكر مي‌كردي؟

آن لحظه نگراني بابت اشتباه نداشتم. تنها استرسم براي اين بود كه اگر اتفاقي براي مصدوم بيفتد و نتوانم جانش را نجات دهم، پدرش چه واكنشي خواهد داشت. مي‌ترسيدم اگر موفق نشوم، همه‌چيز گردن من بيفتد.

واكنش پدر و مادر مصدوم به بهتر شدن حالش چه بود؟


وقتي به هوش آمد، پدرش هنوز چپ چپ نگاهم مي‌كرد تا اينكه مادرش به زبان لري از من تشكر كرد. البته من كرد هستم و چيز زيادي از حرف‌هايش متوجه نشدم فقط فهميدم كه گفت «دستت درد نكند و خدا خيرت بدهد.»

از شرايط آن دختر خبر داري؟

نه، بعد از اينكه به هوش آمد، سريع آنجا را ترك كردم. با اينكه حالش بهتر شده بود باز مي‌ترسيدم نكند اتفاقي بيفتد و پدرش مرا مقصر بداند.

پيش خانواده‌ات كه برگشتي، ماجرا را تعريف كردي؟

نه اصلا چون فكر مي‌كنم ثواب كار خير در پنهان ماندن آن باشد. موضوع را به يكي از دوستان صميمي‌ام گفتم كه او براي ديگران تعريف كرد.

كمك‌هاي اوليه را در طرح دادرس آموزش ديدي؟

بله، سه سال پيش كه در پايه هفتم بودم، با شركت در طرح دادرس، در مدرسه، كمك‌هاي اوليه را ياد گرفتم. البته اين آموزش اجباري بود و همه دانش‌آموزان بايد در آن شركت مي‌كردند.

آن روزها كه آموزش مي‌ديدي، فكر مي‌كردي يك روز بتواني جان يك انسان را نجات دهي؟

اين را مي‌دانستم كه حتما يك بار در اين شرايط قرار خواهم گرفت. البته من مي‌خواهم در آينده پزشك شوم.

«لحظه نجات» را مي‌تواني توصيف كني؟

اصلا نمي‌توانم، ديگر هيچ‌وقت دوست ندارم در چنين موقعيتي قرار بگيرم. البته مي‌دانم كه دست من نخواهد بود.روزنامه اعتماد

نظرشما
نام:
ایمیل:
* نظر: