نگاهی به درمان عفونت‌های قارچی فرصت‌طلب

به گزارش شفا آنلاین، استنشاق اسپورها ممکن است در بیماران با دستگاه ایمنی به شدت درگیر، به آسپرژیلوزیس ریوی مهاجم بینجامد و در بیماران با بیماری‌های ریوی مزمن به آسپرژیلوزیس مزمن نکروتایزینگ منجر شود. آسپرژیلوما، (که در بیماران با بیماری ریوی حفره‌دار رخ می‌دهد) و آسپرژیلوزیس برونکوپولمونری آلرژیک (در بیماران با افزایش حساسیت به آنتی‌ژن‌های آسپرژیلوس رخ می‌دهد) تظاهرات غیرتهاجمی این عفونت ریوی هستند. پس از تشخیص، درمان اولیه شامل وریکونازول است.

 آلترناتیوها شامل اشکال با پایه چربی آمفوتریسین B، اکینوکاندین‌ها و پوساکونازول است. یافته‌های موجود برای حمایت از درمان ترکیبی ناکافی هستند؛ بنابراین توصیه نمی‌شود.

       کریپتوکوکوزیس: کریپتوکوکوزیس یک عفونت فرصت‌طلب است که بیشتر در افراد با دستگاه ایمنی تضعیف‌شده (از جمله در مبتلایان به ایدز و دریافت‌کنندگان عضو پیوندی) مشاهده می‌شود. بیماران با دستگاه ایمنی سالم اغلب بدون علامت هستند. از آنجا که کریپتوکوکوزیس با خطر بالای مرگ‌و‌میر ثانویه به گسترش عفونت همراه است، تشخیص و درمان سریع برای پیشگیری از گسترش عفونت به دستگاه عصبی مرکزی ضروری است. یکی از اشکال آمفوتریسین B، با یا بدون فلوسیتوزین و سپس ادامه درمان با فلوکونازول خوراکی اولین توصیه برای کریپتوکوکوزیس ریوی با علائم بالینی شدید است. برای بیماران با دستگاه ایمنی سرکوب شده یا سالم، برای مهار علائم خفیف تا متوسط، درمان با فلوکونازول توصیه می‌شود.

       کاندیدیازیس: عفونت ریوی ناشی از گونه‌های مختلف کاندیدیا نادر و تشخیص آنها دشوار است. پنومونی کاندیدیایی اولیه یک عفونت مهاجم ریوی است؛ در حالی که پنومونی ثانویه، گسترش کاندیدیا یازیس مهاجم است. کلونیزه شدن گونه‌های کاندیدا در پارانشیم ریه معمول است. هرچند که در بیماران بدحال، مکانیسم‌های دفاعی دیگر پاسخگو نیستند. بسیاری از بیماران بدحال به‌طور تجربی با آنتی‌بیوتیک‌های وسیع‌الطیف تحت درمان قرار می‌گیرند. از آنجا که ضدقارچ‌های تری آزول و اکینوکاندین‌ها انتشار ریوی مطلوب را مهار می‌کنند، آنها به همراه اشکال مختلف آمفوتریسین B در درمان کاندیدیازیس ریوی موثرند.

       موکورمایکوزیس: موکورمایکوزیس هرچند که شایع نیست، در مبتلایان به دیابت قندی، بیماران پیوندی، مبتلایان به نوتروپنی یا بدخیمی مشاهده می‌شود. موکورمایکوزیس ریوی به‌طور اولیه در بیماران با سابقه قبلی نوتروپنی یا مصرف کورتیکواستروئیدها دیده می‌شود. چسبیدن قارچ‌ها به سلول‌های آندوتلیال و تخریب آنها، تهاجم عروقی قارچ، ترومبوز عروقی و نکروز بافتی به گسترش عفونت‌های موکورمایکوزیس منجر می‌شود. این عوارض خود باعث نفوذ ضعیف داروهای ضدقارچ می‌شود. بنابراین، درمان شامل کنترل مشکلات مستعدکننده، دبریدمان بافت نکروزه و درمان ضدقارچ است. توصیه‌های اخیر برای درمان موثر موکورمایکوزیس شامل اشکال مختلف
آمفوتریسین B، پوساکونازول و درمان آهن زداست. مطالعات نشان داده‌اند که اگر آمفوتریسین B و اکینوکاندین تواما تجویز شوند، نتایج درمانی به مراتب بهتر خواهد بود. البته از آنجا که شواهد برای اثبات اثربخشی درمان ترکیبی در موکورمایکوزیس کافی نیستند، چنین روشی در حال حاضر توصیه نمی‌شود.سپید

سایت رسمی FDA