به گزارش شفا آنلاین، حال محققان دانشگاه جانز هاپکینز در تحقیقات خود نشان داده‌اند که یک روبات جراح می‌تواند با حرکات ظریف و تغییرشکل‌های بافت نرم هم تطابق پیدا کند تا برای بخیه زدن‌های دقیق کاملا سازگار شود. نتایج این تحقیق که در نشریه Science Translationa- Medicine منتشر شده، نتایج قابل توجهی را برای بیماران به ارمغان آورده و این امکان را فراهم می‌آورد تا بهترین روش‌های جراحی به‌طور گسترده‌تری قابل دسترس باشند و استفاده شوند.
طیف وسیعی از مهارت‌ها میان جراحان وجود دارد، بنابراین گذاشتن یک روبات جراح به عنوان همکار در کنار آنها، سطح جراحی را ارتقا می‌دهد.
در حال حاضر، روبات‌هایی با اتوماسیون محدودی در جراحی‌هایی که روی ساختارهای سخت بدن مانند استخوان‌ها کار می‌کنند و نگهداری آنها در طول جراحی آسان‌تر است، در دسترس قرار دارند. بافت نرم قابلیت حرکت بیشتری دارد و به طور مرتب تغییر شکل می‌دهد، به همین دلیل دوختن آن کار سخت‌تری است و نیاز به مهارت جراح برای پاسخ دادن به این تغییرات دارد تا سوچورها، تا حد امکان محکم و مساوی باقی بمانند.
نتایج منتشر شده دربرگیرنده 2 ساختار بخیه زدن است. روشی که anastomosis نام دارد، بدان معنا است که دو ساختار لوله‌ای مانند عروق خونی را به هم متصل می‌کند. عوارضی مانند نشت در امتداد درزها در نزدیک به 20 درصد موارد جراحی‌های کولورکتال و 25 تا 30 درصد جراحی‌های شکمی رخ می‌دهد.
روبات جراحی بافت نرم، مزایای قابل توجهی در ارتقای ایمنی و کاهش خطاهای انسانی و افزایش کارایی به دلیل کاهش زمان جراحی دارد. البته چالش‌های موجود در زمینه لغزش‌های بافت نرم در طول بخیه زدن همچنان وجود دارد.
به همین منظور و برای انجام آزمایش، محققان سیستم جراحی روباتیکی را با نام SmarTissue Autonomous Roboیا STAR ابداع کردند. این روبات از یک سیستم تصویربرداری 3 بعدی و سنسور نزدیک به مادون قرمز بهره گرفته که مارکرهای فلورسنت را در کناره‌های بافت مشخص می‌کند و می‌تواند سوزن سوچور روبات را در مسیر خودش نگاه دارد. برخلاف دیگر سیستم‌های جراحی که با کمک روبات انجام می‌شود، روبات جدید تحت نظارت جراح عمل می‌کند، اما بدون آنکه از دست جراح برای راهنمایی استفاده شود.
سوچورهای روبات STAR قابل مقایسه با کار 5 جراحی‌ای بود که همان جراحی را با 3 روش زیر انجام دادند: باز، لاپاروسکوپیک و جراحی با کمک روبات. محققان پایداری فضای سوچور، فشاری که از آن مایع نشتی به بیرون درز پیدا می‌کند، اشتباهاتی که منجر به درآوردن سوزن از بافت یا شروع به کار دوباره روبات می‌شود و زمان اتمام کار را مقایسه کردند.
زمان روبات طولانی‌تر از 2 روش جراحی باز و جراحی با کمک روبات بود، اما با روش لاپاروسکوپیک قابل مقایسه گزارش شد. کار روبات 35 تا 57 دقیقه به طول انجامید، در حالی که جراحی باز 8 دقیقه طول کشید. در دیگر زمینه‌ها، کارکرد روبات قابل مقایسه یا بهتر از کار جراحان بود.
هیچ تفاوت معنی‌داری میان قرار دادن اشتباهی سوزن در تکنیک‌های جراحی دیده نشد. این موضوع بدان معنا است که روبات STAR مانند یک جراح متخصص در قرار دادن سوزن، ماهرانه عمل می‌کند.
البته هنوز مشخص نیست این روبات جراح چه زمانی در اتاق‌های عمل حضور پیدا می‌کند، اما باید بدانیم که قرار نیست جای جراح را بگیرد!
محققان در یک مرور سیستماتیک که نتایج آن را به تازگی منتشر کرده‌اند، یافته‌های جالبی در مورد ترمیم فتق به دست آورده‌اند. در طول 2 دهه گذشته، ترمیم لاپاروسکوپیک فتق ونترال یا شکمی پیشرفت‌های زیادی داشته و توانسته چالش‌های پیش‌روی خود را کنار بزند. بیماران چاق و دیابتیک که فتق بزرگتر از 10 سانتی‌متر در عرض ندارند، بهترین نامزدها برای این رویکرد با حداقل تهاجم هستند.
انواع جدید مش برای بستن نواقص نیز در حال ارتقا هستند و مطالعات طولانی‌مدت بهتر لازم است تا بهترین عملکرد را تعریف کرده و اندیکاسیون‌های ایده‌آل را برای این تکنیک تعیین کنند. فاکتورهای مرتبط با بیمار مانند چاقی، سیگار، دیابت، سیروز و بیماری کاردیوپولمونری در این میان تاثیرگذار هستند. عواملی که به خود فتق مربوط می‌شود، عبارتند از اندازه، محل آن و خصوصیات نقص و اینکه آیا عودکننده است یا خیر. نویسندگان همچنین در این مقاله درباره انواع جراحی که استفاده می‌شود و روش‌های ثابت کردن آنها، همچنین عوارض شایع و استفاده از رویکردهای جراحی روباتیک و دیگر تکنولوژی‌های آینده صحبت کرده و توضیحات ارزشمندی داده‌اند.
لازم به ذکر است که ترمیم لاپاروسکوپیک فتق شکمی بدون عوارض نیست و عود در آن نیز احتمال دارد. LA Times
