حضور گسترده میهمانان خارجی (که بیشتر از کشورهای منطقه، اروپا و حتی
آفریقا و آمریکا بودند)، بسیار اعجاب‌انگیز بود. شرکت چند وزیر و شهردار
محترم و معاون ریاست‌جمهوری برای این همایش نیز افتخارآفرین بود. آن چیزی
که باعث تعجب و نگرانی نگارنده می‌شود، تفاوتی است که برخی مسئولان بین
استادان رشتههای مختلف پزشکی مقیم خارج و ساکن ایران قائل می‌شوند.
بی‌شک
نقش انجمن‌های جراحی، پزشکی، جامعه جراحان و پزشکانی که در این چهار دهه،
در مصدر علم و اجرا بودند و تحول بزرگی را در حوزه سلامت جامعه پديد
آوردند، نمی‌توان نادیده گرفت. مقام‌های دولتی و شهرداری از برگزاری پنجمین
سمپوزیوم مغز و اعصاب، پشتیبانی اقتصادی خوبی به عمل آوردند که جای خرسندی
است، اما باید تأکید کرد قطعا می‌توان از دیگر سمپوزیوم‌ها در دیگر
حوزه‌های علوم پزشکی و خادمان داخلی آنها نیز حمایت کرد.
همگان اطلاع دارند که ما هنوز یک مرکز مستقل برای برگزاری کنفرانس‌های پزشکی داخلی و بین‌المللی نداریم و همیشه برای برگزاری چنین کنفرانس‌هایی باید از شرکت‌ها استمداد کرد یا با ارتباط با صاحبان این مراکز، با تضرع درخواست تخفیف و کاهش قیمت داشت. انجمن ارتوپدی ایران یکی از قوی‌ترین مراکز علمی کشور و جهان است که هرساله برای برگزاری کنفرانس سراسری خود و موارد مشابه آن به سالن همایش نیاز دارد.
این انجمن، بارها برای استعانت و برخورداری از کمک‌های مالی به معاونت فناوری ریاست‌جمهوری متوسل شده و متأسفانه جواب منفی شنیده است و جز با اتکا به کمک‌های مردمی انجمن و پشتوانه شرکت‌های تولیدی و وارداتی نتوانسته کنگره خود را برگزار کند. وقتی شهرداری محترم تهران برای ارتقای سطح علمی جراحی اعصاب می‌تواند مرکزی را تأسیس کند و با کمک‌های مالی چندمیلیاردی به بهره‌برداری برساند، بی‌شک می‌تواند برای برگزاری کنفرانس‌های ماهانه، سالانه و بین‌المللی انجمن‌های علمی نیز یک Convection Center بسازد.
معاونت فناوری ریاست‌جمهوری، وزارت بهداشت و وزارت علوم نیز می‌توانند مشابه چنین امکاناتی را برای تمامی انجمن‌ها فراهم آورند تا آنها به شرکت‌ها و نمایشگاهی‌کردن کنفرانس‌های خود متوسل نشوند. امیدواریم در آینده به‌گونه‌ای از این کنگرهها حمایت شود که کمک‌های هیچ کنفرانسی کمتر از کمک‌های ارائه‌شده به کنفرانس عالم بزرگ آقای دکتر سمیعی نباشد. در حوزه کاری خود ما، آقای دکتر «پرویزی» و دکتر «اکبرنیا» و ده‌هانفر مشابه آنها، شهرتی نه منطقهای بلکه جهانی دارند و...
تأثیر آنها در حوزه علم ارتوپدی چنان بالاست که کشوری مثل آمریکا به حضور آنان افتخار می‌کند ولی همین‌ها و دیگر افراد مشابه آنها برای شرکت در کنفرانس ارتوپدی نیازمند پشتیبانی انجمن هستند. تفاوت قائل‌شدن بین پزشکان مقیم خارج کشور و دانشمندانی که در داخل کشور خدماتشان را ارائه می‌دهند، باعث دلسردی جامعه پزشکی می‌شود. با تشکر از تمامی دست‌اندرکاران برگزاری این کنفرانس علمی، درخواست می‌کنم که نگاهی یکسان به تولید علم پزشکی و اشاعه آن در سطح مملکت بشود تا خدای‌ناخواسته، شائبه تبلیغات و یک‌سونگری پیش نیاید.
غلامعلی عکاشه-رئیس انجمن جراحان ارتوپدی ایران
