به گزارش شفا آنلاین،دکتر فریده شریفی‌پور اظهار کرد: گلوکوم یا آب سیاه از جمله آسیب‌های چشمی است که به دنبال برخی بیماری‌ها یا علل مختلف ایجاد می‌شود. آسیب‌دیدگی عصب بینایی و از بین رفتن دید فرد از جمله علایم و عوارض آب سیاه در افراد است.
وی ادامه داد: افراد در همه سنین ممکن است به آب سیاه مبتلا شوند، ولی شیوع
آن با بالا رفتن سن، افزایش پیدا خواهد کرد. بنابراین توصیه می‌شود بعد از
سن 40 سالگی به طور سالانه از لحاظ بررسی آب سیاه معاینه شوند.
البته افرادی که سابقه خانوادگی ابتلا به آب سیاه دارند، باید زودتر از 40 سالگی برای معاینه به پزشک متخصص مراجعه کنند.
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز گفت: علت ایجاد این عارضه چشمی عمدتا ژنتیک و افزایش سن است، اما علاوه بر این، بیماری‌هایی مانند دیابت، ضربه به چشم (به عنوان شایع‌ترین علت آسیب عصب بینایی) و استفاده از داروها یا قطره‌های سیستمیک مانند مصرف طولانی مدت قطره‌های استروییدی مانند بتامتازون نیز از دیگر علل ابتلا به آب سیاه است.
شریفی‌پور افزود: گلوکوم یا آب سیاه دو فرم اصلی زاویه باز و زاویه بسته دارد؛ فرم زاویه باز آن هیچ‌گونه علامتی ندارد و بیمار زمانی که دید خود را از دست داد، متوجه بیماری خود خواهد شد. بنابراین تنها راه تشخیص این فرم از آب سیاه این است که بیمار به طور منظم به پزشک متخصص مراجعه کند و در معاینات، فشار چشم فرد، وضعیت عصبی چشم و چنانچه لازم باشد میدان بینایی فرد بررسی شود. این نوع گلوکوم چون هیچ علامتی ندارد، تشخیص آن تنها از طریق معاینات پزشک متخصص امکان‌پذیر است.
وی گفت: البته در فرم زاویه بسته نیز در مراحل اولیه علامتی وجود ندارد، ولی با ایجاد آب سیاه، بیمار با علایمی مانند درد، قرمزی چشم و تاری دید به پزشک مراجعه می‌کند.
این فوق تخصص گلوکوم مرکز آموزشی درمانی امام خمینی(ره) اهواز اظهار کرد: پیشگیری از گسترش بیماری به خصوص در فرم زاویه باز، تشخیص به موقع آن است ولی در فرم زاویه بسته، انجام لیزر می‌تواند راهی برای جلوگیری از گسترش بیماری باشد. راه درمان به مرحله و نوع گلوکوم بستگی دارد ولی در کل سه اقدام دارویی، لیزر و جراحی برای این بیماران قابل انجام است با این وجود آب سیاه درمان قطعی ندارد.
شریفی‌پور عنوان کرد: گلوکوم مانند فشارخون درمان ندارد، بلکه باید کنترل شود. در اقدامات درمانی آب سیاه موجود حفظ و از پیشرفت آن جلوگیری می‌شود. بنابراین بیمار نباید برای کنترل بیماری دیر اقدام کند. با این‌که دید فرد به حالت اول بازگشت‌ناپذیر است، اما می توان با اقدامات درمانی مناسب میزان دید باقی مانده را حفظ کرد.
