واکسن‌های پیشگیری از سرطـان

به گزارش شفا آنلاین،عملکرد واکسن‌های ضدسرطان در 2 گروه پیشگیری و درمان بررسی می‌شود. هم‌اکنون، 2 نوع واکسن برای پیشگیری از بدخیمی مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا است(ویروس هپاتیت Bو پاپیلوما ویروس انسانی). به علاوه، انواع مختلفی از واکسن‌های ضدسرطان برای ایمونوتراپی سرطان در دست تولید هستند.

داروهای ایمونوتراپی، گروه دارویی جدیدی را به داروهای موجود اضافه کرده‌اند که این داروها، از سیستم ایمنی بدن میزبان برای هدف قرار دادن سلول‌های تومور استفاده می‌کنند. البته این داروها از واکسن‌های ضدسرطان متفاوت عمل کرده و با بلوک نقاط کنترل ایمنی در انواع مشخصی از بدخیمی‌ها، باعث تشخیص، نابود شدن و هدف قرار گرفتن آنها توسط مسیرهای سلولی خاص می‌شود.

درک مکانیسم حمله سیستم ایمنی، به‌عنوان یکی از جدیدترین ابعاد مواجهه با سلول‌های سرطانی، به ابداع موفقیت آمیز ایمونوتراپی و فعال کردن سیستم ایمنی برای یافتن سلول‌های تومور و انهدام آنها منتهی شده است. اخیرا، استراتژی‌های متعدد برای ایمونوتراپی-مانند واکسیناسیون و پیوند اتولوگ سلول‌های ایمنی دستکاری شده و فعال‌سازی واکنش ایمنی کنترلی-باعث پیشرفت قابل‌توجهی در روند موفقیت آمیز درمان‌های بدخیمی شده است.

 واکسن‌های ضدسرطان شامل 2 دسته هستند: پیشگیرانه(پروفیلاکتیک) و درمانگرانه. واکسن‌های سنتی به طور فعال یا غیرفعال سیستم ایمنی بدن را تحریک می‌کنند تا علیه میکروب‌ها مبارزه کنند. واکسن‌های پیشگیرانه و درمانگرانه بدخیمی، مکانیسم‌هایی را برای القای تهاجم پارتیکل‌های شبه‌ویروس (VLPs) به درون بدن میزبان شبیه‌سازی می‌کنند؛ بنابراین، باعث القای پاسخ ایمنی و پیشگیری طولانی‌مدت یا درمان موثر یک نوع بدخیمی خاص می‌شوند.

مکانیسم اثر واکسن‌های پیشگیری
       اعتقاد بر آن است که میکروب‌هایی مانند باکتری‌ها، ویروس‌ها و پارازیت‌ها در ایجاد 15 تا 25 درصد از بدخیمی‌ها در سراسر دنیا دخیل هستند. عفونت‌های باکتریایی و ویروسی مانند هلیکوباکتر پیلوری، ویروس پاپیلومای انسانی، ویروس هپاتیتC، ویروس هپاتیتB ، ویروس هرپس انسانی و HIV، از جمله عوامل خطرساز اصلی در ابتلا به بسیاری از بدخیمی‌ها تشخیص داده شده‌اند. واکسن‌های پیشگیری از سرطان برای بلوک پیشرفت یا عود بدخیمی بکار می‌روند. اخیرا 2 نوع واکسن پیشگیری از بدخیمی مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا هستند. واکسن‌های ویروس هپاتیت B برای پیشگیری از بدخیمی کبد و واکسن‌های پاپیلوما ویروس انسانی برای پیشگیری از بدخیمی سرویکس.


واکسن‌های ویروس هپاتیت B: اولین واکسن مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا، بیش از 30 سال قبل برای پیشگیری از عفونت ویروس هپاتیتB تولید شد. عفونت مزمن هپاتیت B، یکی از عوامل خطرساز اصلی برای پیشرفت عفونت به هپاتوسلولار کارسینوما(شایع‌ترین نوع بدخیمی کبد) تشخیص داده شده است. اخیرا 4 نوع واکسن هپاتیتB در آمریکا موجودند: Engerix-B, Pediarix, Recombivax HB, Twinrix. واکسیناسیون در دوران کودکی، به کاهش شیوع کارسینوم هپاتوسلولار منتهی می‌شود. به طور کلی، واکسن‌های هپاتیتB شامل آنتی‌ژن سطحی ویروس هپاتیتB غیرعفونی است که توسط مهندسی ژنتیک تولید و تغلیظ شده است و با الگوی تزریق داخل عضلانی مصرف می‌شود. برخلاف سایر واکسن‌های تضعیف شده(مانند واکسن‌های آبله مرغان و تب زرد)، که برای دهه‌ها حافظه دارند، واکسن‌های هپاتیتB واکسن‌هایی هستند که حافظه کوتاهی دارند و برای پایدار نگهداشتن ایمنی، دوزهای یادآور باید تزریق شوند، بنابراین، بیشتر واکسن‌های هپاتیتB، شامل یک سریال 3 یا 4 تزریقه طی 6 ماه هستند. از لحاظ بالینی، غلظت آنتی‌بادی علیه HBsAg برای پایدار نگهداشتن حفاظت علیه عفونت ویروس هپاتیتB باید 10میلی واحد بر میلی‌لیتر باشد.

       واکسن‌های پاپیلوما ویروس انسانی: گارداسیل و سرواریکس، واکسن‌های مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا برای پیشگیری از بدخیمی هستند که در برابر انواع مختلف عفونت ویروس پاپیلومای انسانی که با ابتلا به بسیاری از انواع بدخیمی‌های ادراری-تناسلی مرتبط هستند حفاظت می‌کنند. ویروس پاپیلومای انسانی می‌تواند باعث بدخیمی‌های سرویکس، واژن، اوروفارنکس، مقعد، آلت تناسلی و نیز کارسینوم سلول اسکواموس پوست شود. ویروس پاپیلومای انسانی مسبب در حدود 70درصد از بدخیمی‌های سرویکس و مقعد در دنیاست؛ بنابراین، واکسیناسیون پتانسیل کاهش تقریبا یک‌سوم موارد مرگ و میر بدخیمی سرویکس در دنیا را دارد. ویروس‌های پاپیلومای انسانی، DNA ویروس‌های کوچکی هستند که بیش از 120 نوع آنها تاکنون شناخته شده‌اند. مانند واکسن‌های هپاتیتB، واکسن‌های پاپیلوما ویروس انسانی، واکسن‌هایی غیرمسری‌اند که با استفاده از تکنولوژی نوترکیب تولید پروتئین‌های L1 ساخته شده‌اند. پاپیلوما ویروس‌های انسانی نوع 6 و 11، انواع با خطر اندک و غیرمسری پاپیلوما ویروس انسانی هستند که با آنومالی‌های درجه پایین سرویکس، زگیل‌های تناسلی و پاپیلوماهای لارنکس در ارتباطند.

 انواع 16 و 18 پاپیلوما ویروس‌های انسانی، مسری و با خطر بالا همراه‌اند و مسئول در حدود 70درصد از تمامی موارد بدخیمی سرویکس در دنیا هستند. اخیرا 3 نوع واکسن پاپیلوما ویروس انسانی از سوی سازمان غذا و داروی آمریکا مورد تایید قرار گرفته است. سرواریکس، یک واکسن دوظرفیتی پاپیلوما ویروس انسانی شامل پروتئین‌های L1 2 نوع پرخطر پاپیلوما ویروس انسانی است(16 و 18). گارداسیل، یک واکسن پاپیلوما ویروس انسانی چهارظرفیتی است که شامل پروتئین‌های L1، 2 نوع با خطر اندک پاپیلومای ویروس انسانی (6 و 11) و 2 نوع با خطر بالای پاپیلوما ویروس انسانی (16 و 18) است. گارداسیل9، یک واکسن پاپیلوما ویروس انسانی 9 ظرفیتی جدید است که در دسامبر2014 میلادی توسط سازمان غذا و داروی آمریکا مورد تایید قرار گرفت(شامل پروتئین‌های L1 پاپیلوما ویروس‌های انسانی 6، 11، 16، 18، 31، 33، 45، 52 و 58 ).

 از زمانی که واکسن‌های پاپیلوما ویروس انسانی به شکل واکسن‌های ساب یونیت ارائه شده‌اند، برای پایدار نگه داشتن ایمنی، مجموعه‌ای از 3 دوز طی 6 ماه لازم است تزریق شود. یک واکسن برای انواع 6 ، 11 ، 16 و 18 پاپیلوما ویروس انسانی برای پیشگیری از بدخیمی‌های مقعد و آلت در بیماران جوان HIV مثبت، در حال گذراندن فاز 2 مطالعات بالینی است.

       البته، واکسن‌های پیشگیری از سرطان دیگری هم در حال گذراندن مطالعات بالینی هستند. مثال آن، مطالعه فاز IIa واکسن پیشگیری از HIV است. هر 2 پاسخ ایمنی آنتی‌بادی و سلول T ، هدف این واکسن هستند. برخی از واکسن‌های اولیه تولید شده برای پیشگیری از HIV، فقط پاسخ‌های آنتی‌بادی را هدف قرار می‌دادند. سپید
US.Pharmacist,Feb2016