شناسایی نورون‌های مسئول در دلـتنگـی

به گزارش شفا آنلاین، این کلاستر سلولی (که در نزدیکی پشت مغز در منطقه‌ای که dorsa- raphe nucleus یا DRN نامیده می‌شود، قرار دارد) برای تولید معاشرت‌پذیری افزایش‌یافته که به طور معمول بعد از یک دوره تنهایی اجتماعی اتفاق می‌افتد، ضروری است. محققان این یافته‌ها را از تحقیقاتی که بر روی موش‌ها انجام گرفته، جمع‌آوری کرده‌اند.

 یکی از نویسندگان ارشد این مطالعه می‌گوید: «این برای اولین بار است که گروهی موفق به کشف و تعیین یک حالت شبه‌تنهایی در یک بستر سلولی می‌شوند. اکنون ما برای شروع مطالعات خود یک نقطه آغازین در اختیار داریم.»

 درحالیکه اکثر تحقیقات در مورد موضوعاتی همچون چگونگی عکس‌العمل مغز به الطاف برهمکنش‌های اجتماعی است، دانسته‌های اندکی در مورد اینکه انزوا و تنهایی چگونه سبب تحریک رفتار اجتماعی می‌شوند، دردسترس است.

درواقع، درک ما از مکانیسم‌های عصبی اساسی آن بسیار اندک است.» محققان درحالیکه یک موضوع کاملا متفاوت را بررسی می‌کنند، نورون‌های دلتنگی را به‌صورت تصادفی شناسایی کردند. آنها تاثیر داروها را روی مغز بخصوص نورون‌های دوپامین بررسی کرده و می‌خواستند چگونگی تاثیرات استعمال مواد مخدر را روی DRN مطالعه کند. به‌عنوان بخشی از آزمایش، هر موش به مدت 24 ساعت از بقیه موش‌ها جدا می‌شد. محققان متوجه شدند که در موش کنترل که هیچ‌گونه دارویی دریافت نمی‌کند، یک تقویت ارتباطات بعد از دوره جداسازی وجود دارد.

 مطالعات بیشتر نشان داد این نورون‌ها مسئول حالت انزوا هستند. هنگامی‌که حیوانات در کنار یکدیگر نگه‌داری می‌شوند، نورون‌های DRN بسیار فعال نیستند. اما بعد از یک دوره انزوا، این نورون‌ها به برقراری ارتباط اجتماعی حساس می‌شوند و هنگامی که در کنار دیگر موش‌ها قرار می‌گیرند، فعالیت DRN تشدید می‌شود. در یک آزمایش دیگر محققان با استفاده از اپتوژنتیک از فعالیت نورون‌های DRN موشی که در انزوا قرار داشت، جلوگیری کردند.

 بعد از اینکه موش را به جمع دیگر موش‌ها اضافه کردند، هیچ‌گونه علاقه مازاد برای برقراری ارتباط با دیگر موش‌ها از خود نشان نداد. این مشخص می‌سازد که این نورون‌ها برای واکنش به معاشرت‌پذیری بعد از انزوا بسیار مهم هستند. هنگامی‌که مردم برای مدت زمان طولانی از یکدیگر جدا می‌شوند و دوباره به اجتماع بر می‌گردند، آنها بسیار هیجان‌زده هستند.سپید