پیری یا «سالخوردگی بیولوژیکی» به فرآیند زوال و کاهش نیروی موجود زنده در گذر زمان اطلاق می‌شود. فرآیند پیر شدن اصطلاحاً در مورد موجودات زنده مورد استفاده قرار می‌گیرد. علاوه بر آن، به سلول‌هایی که در گذر زمان و در راستای پیر شدن یک موجود زنده انباشته می‌شوند، سلول‌های سالخورده (Senescent) گفته می‌شود.
این سلول‌ها به تدریج انباشته شده و اثرات مخربی را بر روی بدن موجود زنده می‌گذراند. راز موفقیت این گروه از دانشمندان نیز حذف چنین سلول‌هایی از درون موش‌های اصلاح ژنتیکی شده بود. نتایج پژوهش صورت گرفته نشان می‌دهد که موش‌های آزمایش شده حدود 25 تا 35 درصد بیشتر عمر کرده و از بسیاری از جهات هم سالم بودند.
این موش‌ها فعالیت بیشتری داشتند و قلب و کلیه‌های آن‌ها نیز نسبت به حالت عادی عملکرد بهتری از خود نشان دادند. همچنین بافت‌ها و اندام‌ها موش‌ها کمتر علائم التهاب و ابتلا به انواع تومورها را نشان دادند.
البته دانشمندان هنوز مطمئن نیستند که نتایج این تحقیق تا چه اندازه می‌تواند به کمک انسان بیاید. پیشتر اما تلاش‌های بسیاری در جهت نابودی سلول‌های سالخوردگی و کاهش روند پیری در بدن انسان صورت گرفته است.
احتمالا به زودی نوبت انسان هم فرا برسد. روش اصلاح ژنتیکی البته مستقیما بر روی انسان قابلیت اجرایی ندارد
گفتنی است انباشت سلول‌های سالخورده در
بدن می‌تواند به دلیل ترشح مولکولی باعث تخریب بافت‌های اطراف و التهاب
مزمن در بدن شود. به همین دلیل است که سلول‌های سالخورده با بیماری‌های
پیری ربط داده می‌شود. این در حالی است که دستگاه ایمنی بدن به طور منظم
این سلول‌ها را از بین می‌برد، اما اثر این کار در گذر زمان کندتر و
کمرنگ‌تر می‌شود.
این آزمایش در مایو کلینیک (Mayo Clinic)، یکی از
معتبرترین مراکز و دانشگاه‌های علوم پزشکی جهان، در مینوستای آمریکا صورت
گرفت و دکتر درن بیکر بر آن نظارت می‌کرد.
دکتر بیکر می‌گوید از
آنجایی که این کار از طریق اصلاح ژنتیکی صورت گرفته، بنابراین نمی‌توان
مستقیما آن را بر روی انسان پیاده کرد. در این روش، موش‌های اصلاح ژنتیکی
شده‌ی مجهز به «ژن‌ها انتحاری» متولد شدند که آن ژن‌ها سلول‌های سالخورده
را هدف قرار داده و سپس آن‌ها را نابود می‌کنند. البته ژن‌های انتحاری یا
نابود کننده توسط دارو فعال می‌شوند. گفتنی است این روش هیچ نوع اثر جانبی
مخربی بر روی موش‌ها نداشته است.
