درمان‌های آینده نـارکـولـپـسـی

 به گزارش شفا آنلاین، طبق مطالعه اول، یک دوز از ‌هایپوکرتین1 که از طریق بینی برای14 بیمار تجویز شد، طول مدت خواب REM را کاهش داده و تمرکز را در نارکولپسی نوع1 بهبود بخشید. گزینه دیگر برای تصحیح کمبود‌ هایپوکرتین، استفاده از یک آگونیست غیرپپتیدی گیرنده ‌هایپوکرتین است. البته هنوز چنین ماده‌ای تولید نشده است. سایر گزینه‌هایی که برای این منظور تحت مطالعه هستند عبارتند از پیوند سلول عصبی ‌هایپوکرتین و ژن درمانی.

       ژن درمانی شامل انتقال ژن از طریق یک وکتور ویروسی است که موجب ایجاد ‌هایپوکرتین در حیوانات و انسان‌هایی می‌شود که به‌طور آناتومیک از تولید ‌هایپوکرتین ناتوان‌اند. آدنوویروس نوترکیبی که برای انتقال ژن ‌هایپوکرتین در موش‌ها مورد استفاده قرار گرفت، موجب افزایش سطوح‌ هایپوکرتین1 و کاهش کاتاپلکسی شد. براساس این تفکر که نارکولپسی یک اختلال خودایمنی است، محققان اثرات ایمونوگلوبولین وریدی (IVIG) را روی علائم نارکولپسی بررسی کردند.

 در مطالعه‌ای اثرات تجویز IVIG در 4 بیمار عبارت بودند از بهبود وضعیت هوشیاری روزانه و فصله بیشتر بین حملات کاتاپلکسی؛ که متاسفانه بیش از چند هفته باقی نماندند. در مطالعه‌ای دیگر، IVIG برای 4 بیمار که چند ماه از بروز علائم نارکولپسی در آنان می‌گذشت تجویز شد. وقوع کمتر علائم و افت شدت آنها حاصل شد. این فواید مثبت تا 7 ماه بدون تجویز هیچ داروی دیگری برای کنترل علائم نارکولپسی باقی ماندند. در مطالعه سوم، 4 کودک پس از تشخیص زودهنگام نارکولپسی شدید، تحت درمان با دوز بالای IVIG قرار گرفتند. در یکی از آنها بهبود پایدار علائم نارکولپسی مشاهده شد. در 2 مطالعه آخر، ارتباط میان تجویز زودرس IVIG و اثربخشی بهتر قویا مطرح می‌شود.

       هر چند که نارکولپسی یک بیماری عصبی پیچیده و ناتوان‌کننده است، درمان‌های متعددی برای آن وجود دارد. درمان‌های اخیر بر مدیریت علائم متمرکز شده‌اند. محرک‌های شبه آمفتامینی اغلب برای کنترل خواب‌آلودگی و حملات خواب تجویز می‌شوند. مودافینیل برای کنترل خواب‌آلودگی پایدار روزانه مفید است. کشف اخیر ژن مسبب نارکولپسی این امید را فراهم کرده که درمان‌های آینده بتوانند علائم این اختلال را کاملا کنترل کنند. درک بهتر نقش خودایمنی در نارکولپسی نوع1 نیز راهی برای تشخیص زودهنگام این اختلال مطرح کرده است.US.Pharmacist