مشکل تشخیصی: عفونی یا التهابی ؟

به گزارش شفاآنلاین،در این کنفرانس، متخصصان، پزشکان و محققان از سراسر جهان دور هم گردآمدند تا با به اشتراک گذاشتن آخرین دستاوردهای خود در این حوزه، با اطلاعات روزآمد شده نیز آشنا شوند.  آنچه در زیر می‌آید، نگاهی است به برترین مقالات و سخنرانی‌های ارایه شده در این کنفرانس.

عفونت کلستریدیوم دیفیسیل علایم روده ملتهب را تقلید می‌کند
       عفونت کلستریدیوم دیفیسیل که نوعی چالش در هر بیماری است، می‌تواند خصوصا در بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده مشکل‌ساز باشد.

       هرچند تشخیص علایم تیپیک اسهال مرتبط با کلستریدیوم دیفیسیل می‌تواند برای پزشکان متخصص عفونی آسان باشد،اما می‌تواند با علایم شعله‌ور شدن بیماری التهابی روده اشتباه گرفته شود و با هم همپوشانی داشته باشند. در حدود 7 درصد از بیمارانی که به دلیل بیماری التهابی روده در بیمارستان بستری می‌شوند، در نهایت تشخیص عفونت با کلستریدیوم دیفیسیل را دریافت می‌کنند.

       متخصصان گوارش بر تست‌های تشخیصی عفونت‌های کلستریدیوم دیفیسیل تکیه می‌کنند و تست‌های PCR به‌طور گسترده‌ای جایگزین ELISA assays می‌شود. محققان معتقدند PCR یک تست بسیار حساس و عالی برای عفونت کلستریدیوم دیفیسیل است، البته اگر بیمار مبتلا به بیماری التهابی روده نباشد.

       اما اگر بیمار همزمان به بیماری التهابی روده مبتلا باشد و چندین عفونت‌ هم داشته باشد، بسیار سخت است که تشخیص دهیم علایم بیمار به دلیل کلونیزاسیون ایجاد شده یا یک عفونت جدید است.

       در یک مطالعه، محققان نمونه‌هایی را بررسی کردند که از قبل می‌دانستند از نظر کلستریدیوم دیفیسیل مثبت هستند. در نهایت دریافتند که اگر تست الایزا استفاده شود، فقط 10 درصد تست‌های PCR مثبت، واقعا مثبت گزارش خواهند شد. این مطالعه پیشنهاد می‌کند که بسیاری از بیماران که اکنون تست PCR مثبت برای کلستریدیوم دیفیسیل دارند، در تست‌های قبلی منفی گزارش شده بودند. حال سوالی که اینجا مطرح است، این که این بیماران کلونیزه شده‌اند یا عفونت دارند؟

       در مطالعه دیگری، محققان نشان دادند، در حالی که سطح کلستریدیوم دیفیسیل تشخیص داده شده با PCR خیلی زیاد است، بسیار کمتر از میزانی است که با روش‌های دیگر تستی تشخیص داده شده‌اند. بنابراین به نظر می‌رسد بسیاری از بیماران سطح کمی از کلونیزاسیون داشته و عفونت فعالی هم ندارند که باعث بیماری آنها شده باشد.

       نسل بعدی ELISA assayها که digita- ELISAs نام دارند، آرایه‌های تک مولکولی هستند که می‌توانند یک مولکول تکی توکسین را تشخیص دهند. این تست‌ها 1000 برابر حساس‌تر از ELISA رایج هستند، اما هنوز حساسیت آنها معادل تست PCR نشده است. آنها می‌توانند راهی مناسب و خوب برای یافتن افرادی باشند که کلونیزه شده نیستند، اما به‌طور فعال توکسین تولید می‌کنند. اگر الایزای دیجیتال در دسترس باشد، می‌توان امیدوار بود که بتوان میان بیماران عفونی شده با کلستریدیوم دیفیسیل و افرادی که فقط کلونیزه شده‌اند، افتراق گذاشت.

       اگر پزشک بتواند عفونت کلستریدیوم دیفیسیل را به درستی در بیمار مبتلا به بیماری التهابی روده تشخیص دهد، وانکومایسین بهترین گزینه درمانی است. در افرادی که بیماری التهابی روده ندارند، وانکومایسین برای عفونت‌های شدید و مترونیدازول برای عفونت‌های خفیف‌تر تجویز می‌شود. تفاوت اصلی میان مترونیدازول و وانکومایسین در غلظت مدفوع است. این غلظت با وانکومایسین بسیار بالا و با مترونیدازول کم است.

       چالش بعدی آن است که بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده که تست PCR مثبت دارند و درمان عفونت کلستریدیوم دیفیسیل را دریافت می‌کنند، آیا درمان با پردنیزون یا آنتی TNF هم دریافت کنند؟ آیا دوز آنها کاهش یابد یا کاملا قطع شود؟ نتایج یک مطالعه در این زمینه نشان داده که اگر بیمار همزمان با آنتی‌بیوتیک، بیش از دو داروی ایمونوساپرسانت دریافت کند، عوارض جانبی در آنها بالا خواهد رفت.
Medscape