کدام زنان در معرض خطر بیشتر سقط هستند؟

به گزارش شفا آنلاین، این بیماری اساسا زنان را درگیر می‌کند و اغلب در سال‌های فرزندآوری بروز می‌کند، بنابراین مهم است که اثرات آن بر بارداری دقیقا مشخص شود. نتایج این تحقیق حاکی از نرخ بالای سقط در این دسته از زنان است. بنابراین، لازم است زنان مبتلا به NMOSD پیش از باردار شدن شناسایی و درمان مناسب شوند تا از فعالیت بیماری، قبل و در حین بارداری، پیشگیری شود. نتایج این تحقیق در نشریه Neurology به چاپ رسیده است.

       NMOSD یک اختلال التهابی شدید و عودکننده با واسطه آنتی‌بادی در سیستم عصبی مرکزی است، اساسا بوسیله نوریت اوپتیک و میلیت ترنسورس گسترده طولی مشخص می‌شود. این بیماری نادر بوده و حدود 1 یا 2 نفر را در هر 100 هزار نفر جمعیت درگیر می‌کند. 80 تا 90 درصد موارد مبتلا را هم زنان تشکیل می‌دهند. وجود آنتی‌بادی‌های aquaporin-4 در روند پاتوژنز این اختلال و افتراق NMOSD از دیگر اختلالات التهابی CNS، نقش کلیدی دارند.

       در این مطالعه، محققان پرسشنامه‌ای را در مورد 60 زن مبتلا به NMOSD که در مجموع 126 بار بارداری را قبل یا بعد از این وضعیت تجربه کرده بودند، پر کردند. نتایج نشان دادند که 11 بارداری در 6 زن منتهی به سقط شده بود. 6 مورد از 14 بارداری پس از بروز NMOSD منجر به سقط شد. در حالی که 5 مورد از 71 بارداری پیش از بروز NMOSD باعث سقط شده بود. ارتباطی هم میان وجود دیگر اختلال‌های اتوایمیون و افزایش شانس سقط به دست نیامد.

       زمان بارداری با توجه به NMOSD، به عنوان قوی‌ترین پیش‌بینی کننده سقط خود را نشان داد. بارداری‌هایی که پس از بروز NMOSD، یا تا 3 سال پیش از این اختلال رخ داده بودند، با خطر بیشتر سقط مواجه بودند. این افزایش خطر مستقل از سن بارداری یا سابقه سقط است.

       محققان همچنین دریافتند که فعالیت بیماری NMOSD در طول یا بلافاصله پیش از بارداری، در زنانی که بارداری‌شان منجر به سقط شده بود، در مقایسه با افرادی که بارداری طبیعی را پشت سر گذاشتند، بیشتر شده بود. به نظر می‌رسد یک دوره حدودا 3 سال پیش از ظهور بیماری هم خطر سقط را بیشتر می‌کند. به بیان دیگر، بیماران سال‌ها پیش از ظهور علایم آنتی‌بادی‌های AQP4 را در بدن خود می‌سازند و این آنتی‌ژن در بسیاری از اعضای بدن یافت می‌شود، مانند مغز، طناب نخاعی و جفت. این اعضا هدف حمله اتوایمیون هستند و تصور می‌شود این مکانیسم در پشت میزان بالای سقط در این زنان قرار داشته باشد. سقط احتمالا بوسیله التهاب در پلاسنتا ایجاد می‌شود.

       محققان این مطالعه می‌افزایند: « AQP4در سیستم عصبی مرکزی جنین، در هفته 14 ظهور پیدا می‌کند و اختلال در تعادل مایع CNS که بوسیله ناهنجاری‌های AQP4 ایجاد می‌شود، از نظر تئوری می‌تواند با هیدروسفالی جنین در ارتباط باشد.»

       برای آنالیزهای پره‌اکلامپسی، محققان 113 بارداری را در 57 زن بررسی کردند. 13 مورد پره‌اکلامپسی میان 11 زن دیده شد، یعنی با میزان 5/11 درصد که بیشتر از گروه کنترل (در حدود 3 درصد) است. در حالی که وجود چندین بیماری اتوایمیون با افزایش خطر پره‌اکلامپسی در ارتباط است، ارتباط معنی‌داری میان خطر پره‌اکلامپسی و زمان بارداری نسبت به شروع NMOSD دیده نمی‌شود. به نظر نمی‌رسد خود پره‌اکلامپسی با بیماری در ارتباط باشد، اما ممکن است با دیگر بیماری‌های اتوایمیون که در بیماران مبتلا به NMOSD بسیار شایع هستند، در ارتباط باشد.

       با تمامی این تفاسیر، NMOSD باید هرچه سریعتر تشخیص داده شود تا درمان‌های ایمونوساپرسیو پیش از بارداری آغاز شود.