شفا آنلاین:اگرچه دیابت روزبهروز شایعتر و همهگیرتر میشود، ولی به موازات آن با پیشرفت دانش پزشکی روشهای مهار آن روشنتر میشود. سؤال مهم دیابتیها این است که آیا همه بیماران مبتلا به دیابت، دچار نارسایی کلیه یا در
درازمدت دچار کمبینایی یا نابینایی میشوند؟ و سؤال مهمتر اینکه چقدر و با چه تمهیداتی میتوان این عوارض را مهار کرد؟
به گزارش شفا آنلاین،خوشبختانه جواب این است که گروهی از بیماران به صورت ژنتیک مستعد نارسایی کلیه و آسیب شدید چشم هستنند و در عوض برخی چنین نیستند.
در این بیماران پس از گذشت ده ها سال از دیابت، کلیه ها به کار خود ادامه می دهند و چشم ها خوب می بینند البته درصد بالایی از بیماران دیابتی استعداد ابتلا به نارسایی کلیه و چشم را دارند.
بررسی فراگیر و دامنه داری که در نقاط مختلف دنیا روی عوارض دیابت انجام شده، نشان می دهد با کنترل دقیق قند خون بسیاری از این عوارض کاهش می یابد و سال های زیادی فرد مبتلا می تواند بدون عارضه به زندگی ادامه دهد.
نکته مهم دیگر درباره عوارض دیابت این است که اگر فرد مبتلا به دیابت همزمان به فشار خون و چربی بالای خون مبتلا باشد، بسیاری از عوارض دیابت در او ظهور سریع تر و شدیدتر خواهد داشت.
به این ترتیب برای پیشگیری از عوارض دیابت در کنار کنترل قند خون باید فشار خون و چربی خون را هم کنترل کرد. کشیدن سیگار نیز در فرد مبتلا می تواند ظهور عوارض دیابت را تسریع کند.
در مطالعه بسیار بزرگی که چند سال پیش روی هزاران بیمار دیابتی صورت گرفته است، بیمارانی که از ابتدای ابتلا به طور دقیق قند خون را کنترل کرده بودند، نزدیک به 80 درصد نسبت به آنان که به طور معمولی قند خونشان کنترل شده بود، عارضه چشمی و کلیوی کمتری داشتند.
لازم به توضیح است که کنترل دقیق خون به معنای این است که فرد با داروی خوراکی یا انسولین، قند خود را به طور مداوم در محدوده طبیعی نگه دارد و هر روز قند خون را چک کند.
بعد از تصادفات دیابت، مهم ترین عامل از دست دادن پا در اکثر جوامع است. بیماران دیابتی به دلایل مختلف در معرض ایجاد زخم پا هستند.
ـ در دیابت حس لامسه و درد در پاها کاهش می یابد و این مشکل باعث می شود بدون این که بیمار متوجه شود، انواع آسیب ها به پاهایش وارد شده و زمینه ساز ایجاد زخم شود.
ـ حس پاهای بیمار دیابتی بتدریج کاهش می یابد و باعث می شود حین راه رفتن در سطوح ناصاف، فشارها بیش از معمول به پاها وارد شود.
ـ رگ هایی که وظیفه خونرسانی بافت های محیطی را دارد، بر اثر دیابت طولانی بتدریج دچار تنگی شده و خونرسانی پاها کاهش می یابد. به این ترتیب بافت های آسیب دیده سیر ترمیم طولانی تری پیدا می کند و ایجاد زخم تسریع می شود.