30 سالگي سال بحران است
در سال‌هاي منتهي به 30 سالگي نشانه‌هاي اختلال سازگاري در خانم‌هاي ايراني پيدا مي‌شود. اين زنان نه‌تنها به خاطر تمايل خود به ازدواج بلكه به‌خاطر فشارهاي آشكار يا ناآشكار خانواده، دوستان و جامعه دچار آسيب‌هايي مي‌شوند و به مرور علائم افسردگي و اضطراب را بروز مي‌دهند.
اين نشانه‌ها معمولا به شكل ترس از آينده و نگراني در برابر آينده، مشكلات خواب يا ارزيابي بدبينانه نسبت به دور نماي زندگي ديده مي‌شود.
بحران‌هاي ناشي از تجرد طولاني مدت، تنها محدود به كشور ما نمي‌شود و در همه جوامع به اندازه‌هاي متفاوتي ديده مي‌شود اما به‌خاطر ساختار جامعه ما، اين مشكلات با شدت بيشتري بروز پيدا مي‌كند.
شايد در كشورهاي پيشرفته، سن شروع اضطراب‌ها و بحران‌هاي ناشي از تجرد حدود 32 سالگي باشد اما در ايران به‌خاطر فشارهاي خانواده و اجتماع از 28 سالگي بسياري از زنان مجرد وارد مرحله بحران مي‌شوند.
چرا افراد تحمل مجردی طولانی مدت را ندارند ؟
زنان مطلقه با تنهايي سازگارند
در
كشور ما تحمل تجرد براي زناني كه مطلقه هستند آسان‌تر است، چون فانتزي‌ها و
آرزوها و رؤياهاي رنگارنگ و خيال‌پردازانه‌اي كه دختران هرگز ازدواج نكرده
در مورد ازدواج دارند، در ذهن آنها جايي ندارد. اين زنان به‌خاطر تجربه‌اي
كه داشته‌اند، با واقعيت زندگي آشناترند و آسان‌تر مي‌توانند تنهايي را
تحمل كنند.
زنان مطلقه مي‌دانند كه ازدواج به هر قيمتي آنها
را به سعادت نمي‌رساند و به همين دليل نداشتن يار را پايان راه خوشبختي خود
نمي‌بينند. گذشته از اين، زنان مطلقه به دليل دوشيزه نبودن بيشتر ازامكان
ازدواج موقت برخوردار هستند.
مردها راحت‌ترند
تحمل
تاخير سن ازدواج، براي آقايان آسان‌تر است چراكه در جامعه كنوني ما بهتر
مي‌توانند با ازدواج موقت كنار بيايند و به لحاظ بيولوژيك محدوديت زماني
خاصي براي بچه‌دار شدن ندارند و تا 60 سالگي هم مي‌توانند بچه سالم داشته
باشند اما در خانم‌ها با افزايش سن احتمال به دنيا آوردن نوزادي كه دچار
نقص‌هاي كروموزومي باشد افزايش پيدا مي‌كند.
به همين دليل با
هر سال بالاتر رفتن سن، ترس از دست دادن فرصت طلايي ازدواج هم بيشتر مي‌شود
و اين هراس كه به دلايل مختلف ايجاد مي‌شود، خانم‌هاي مجرد را هر روز
بيشتر آزار مي‌دهد.
مي‌ترسند كسي مراقب‌شان نباشد
فرآيند
پير شدن از اولين دهه زندگي شروع مي‌شود اما با گذشت سال‌ها شدت مي‌گيرد و
روي روان فرد هم تاثير مي‌گذارد. زماني‌كه فرد درمي‌يابد كه از نظر
فيزيولوژيك توانايي گذشته را ندارد و چين و چروك‌ها به چهره و بدنش راه
پيدا كرده‌اند، با خود مي‌گويد به سرازيري نزديك مي‌شوم و همين هراس از
پيري، تنهايي و مرگ، او را به سمت راه‌هايي براي متوقف كردن اين روند سوق
مي‌دهد.
آقايان سراغ باشگاه‌هاي بدنسازي و مكمل‌هايي كه قدرت از دست
رفته را به آنها برگرداند مي‌روند و خانم‌ها با گرفتن رژيم‌هاي سخت و
اقدام‌هاي زيبايي مي خواهند در مقابل پيري بايستند.
ترس از تنهايي
در چنين دوره‌اي تشديد مي‌شود. درحالي‌كه در 30 سالگي خانم‌ها از نداشتن
پشتيبان عاطفي مي‌ترسند، با گذشت يك دهه از اينكه در پيري كسي همراه‌شان
نباشد و از آنها مراقبت نكند هراس پيدا مي‌كند.
اغلب افراد بعد از
40سالگي شاهد از دست دادن پدر بزرگ و مادر بزرگ، والدين يا آشنايان ديگرشان
هستند و از اينكه در پيري هيچ كس نتواند از آنها مراقبت كند، بيشتر
مي‌ترسند.
گرچه بحران‌هاي ناشي از تجرد طولاني مدت، تنها زنان را گرفتار نمي‌كنند اما شدت و ميزان اين مشكلات در مردها بسيار كمتر است. اغلب آقايان براي آينده خود برنامه‌هايي دارند و از آنجا كه واقع‌بينانه‌تر به ازدواج و قبول مسئوليت نگاه مي‌كنند، پس از تصميم گرفتن به اين مي‌انديشند كه آيا امكان اجاره خانه يا پرداخت هزينه‌هاي زندگي را دارند يا خير.
بسياري از مردها ترجيح مي‌دهند پيش از ازدواج تحصيلات‌شان را تكميل كنند و به جايگاه ايده‌آل‌شان برسند، به همين دليل است كه تاخير در ازدواج آسيب چنداني به آنها نمي‌زند.
البته خانم‌هاي كمالگرايي كه برنامه‌هاي متعددي براي زندگي‌شان دارند هم آنقدر درگير برنامه‌هاي خود مي‌شوند كه آسيب‌هاي ناشي از تجرد را به اندازه زنان ديگر تجربه نمي‌كنند درحالي‌كه دختراني كه برنامه‌اي براي آينده ندارند و به ازدواج به عنوان راهي براي بالاتر بردن جايگاه‌شان نگاه مي‌كنند، از تجرد آسيب بيشتری مي‌بينند.
هنوز هم جامعه تجرد را نمي‌پذيرد
نااميدي يكي از پيامدهاي تجرد طولاني مدت است كه هم در زنان هرگز ازدواج نكرده و هم در زنان مطلقه ديده مي‌شود. پرسش‌هاي مكرر اطرافيان با اين موضوع كه «چرا ازدواج نمي‌كني!»، «پس كي به ما شيريني مي‌دهي؟» و ... عرصه را براي دختران هرگز ازدواج نكرده 35 ساله تنگ‌تر مي‌كند و اين روزها شاهد اين واقعيت هستيم كه بسياري از دختراني كه قصد يا فرصت مناسب ازدواج را ندارند، به دنبال راهي براي مهاجرت مي‌گردند.
