به گزارش شفا آنلاین، آزمايشي براي تشخيص اين تغييرات مي‌تواند زندگي
افرادي را نجات دهد و روان‌پزشکي را متحول کند.آيا
شما مي‌توانيد کسي را که احتمالا سعي در پايان زندگي خود دارد، بشناسيد؟
اکنون يک آزمايش خون مي‌تواند به پزشکان کمک کند تا آنهايي را که بيشتر در
معرض خطر هستند، شناسايي کنند. اين ايده نشان از تحولي در دستيابي به
بهداشت رواني مي‌دهد و انتقاداتي نيز از سوي برخي روان‌پزشکان در پي داشته
است.
سالانه
حدود يک‌ميليون نفر در سراسر جهان خودکشي مي‌کنند. تلاش‌هاي پيشگيرانه
انجام شده فقط کمي از افزايش آمار خودکشي در اکثر کشورها کاسته است. زيرا
فهميدن اين‌که کسي قصد انجام آن را دارد، بسيار سخت است.
مواد
شيميايي موجود در خون ممکن است سرنخ موردنياز را فراهم کنند. الکساندر
نيکولسکو از دانشگاه اينديانا و همکارانش پرسش‌نامه و آزمايش خوني را طراحي
کرده‌اند. اين دو همراه هم از بين 108 مردي که تحت روان‌درماني بودند، با
92درصد دقت پيش‌بيني کردند چه کساني طي سال آينده خيال خودکشي خواهند داشت.
شواهد اوليه حاکي است که اين آزمايش براي زنان هم موفقيت‌آميز است.
آزمايشي
با اين سطح دقت، اگر در بين عموم مردم استفاده شود، پاسخ‌هاي مثبت و منفي
کاذب زيادي خواهد داد. چراکه فقط 16 نفر از هر 100000 نفر به زندگي خود
پايان مي‌دهند. اما مي‌تواند براي افرادي که تحت مراقبت‌هاي روان‌درماني
هستند، مفيد باشد. به‌خصوص معتادان، زنداني‌ها يا کساني که سابقه خانوادگي
خودکشي دارند، همه در معرض خطر خودکشي دانسته مي‌شوند.
کساني
که درباره گرفتن جان خود مصمم هستند، اکثرا کمتر علاقه دارند آن را برملا
کنند و کمک بگيرند. آزمايشي که بتواند تمايلات خودکشي را بدون اتکا به
خوداظهاري شناسايي کند، به پزشکان کمک خواهد کرد تا اقدامات پيشگيرانه
مانند قرار دادن فرد در ديده‌باني خودکشي را آغاز کنند. اين اقدام معمولا
شامل جلوگيري از ترک بيمارستان، از دسترس خارج کردن اشياء خطرناک و نظارت
دائمي بر رفتار است. بررسي‌ها نشان مي‌دهد که اين اقدامات مي‌تواند سبب شود
اقدام کنندگان به خودکشي از سعي دوباره منصرف شوند. بنابراين شايد اين تست
مشخص کند که چه کسي پيش از آن‌که حتي تلاش کند، جان خود را بگيرد،
مي‌تواند از دريافت چنين مداخلاتي بهره‌مند شود.
براي
طراحي اين آزمايش، در طي ساليان، گروه نيکولسکو از 217 مرد که تحت معالجات
مختلف روان‌درماني بودند، نمونه خون گرفتند. اين تيم تغييرات بيان ژنتيکي
در 37 تن از آنها که اقدام به خودکشي داشته‌اند را با نمونه‌هاي پس از مرگ
26 مرد که خود را کشته‌اند، مقايسه کردند. آنها 11 تغيير ژني را شناسايي
کردند که مي‌توانند نشانگرهاي زيستي باشند براي تشخيص کساني که احتمال
انجام خودکشي دارند. سپس، اين زيست‌نشانگرها را در آزمايش 265 مرد که
بيماري روحي داشتند، بررسي کردند.
اين
گروه اطلاعات اين آزمايش خون را با اپليکيشني که در آن سوالاتي براي
شناسايي قصد خودکشي طراحي شده‌اند، تطبيق دادند. از بين 108 نفر مردي که
تحت روان‌درماني بودند، با دقت 92درصد پيش‌بيني کردند که چه کساني در سال
بعد، تفکرات خودکشي خواهند داشت و با 71درصد دقت کدام‌يک از ميان 157 نفر
پس از ارتکاب خودکشي بستري مي‌شوند.
ارتباط
بين نشانگرهاي زيستي با سلامت رواني، موضوعي بحث‌برانگيز است. از سال2010،
موسسه ملي بهداشت رواني آمريکا، به‌طور فزاينده‌اي بودجه پژوهش‌هايي
مشابه اين آزمايش را تامين کرده است.
درحالي‌که
مرگ‌ومير مرتبط با شرايط جسمي مثل بيماري قلبي رو به کاهش است، نرخ خودکشي
در همه رده‌هاي سني در آمريکا افزايشي بي‌سابقه دارد. در بريتانيا،
آمارها از سال 2007 پيوسته رشد داشته است و در ساير کشورها هم همين روند
ديده مي‌شود.
آزمايش
نيکولسکو در بيمارستان‌هايي که آن را به کار بسته‌اند، موفق ارزيابي شده
است. آنجا افراد درخطر خودکشي بيشتري، نسبت به جمعيت عمومي هستند.
او و گروهش پي بردند که اين آزمايش به‌خصوص براي بيماران اختلال دوقطبي پيش‌گويانه است. با دقت 98درصد پيش‌بيني مي‌کند، کدام‌يک افکار خودکشي دارند و با 94درصد دقت مي‌گويد، چه کساني به اقدامي آن‌قدر جدي دست خواهند زد که بستري شوند.
