شفا آنلاین>بیمه و بانک>در سال های اخیر آنقدر شعبه بانکی در شهر های بزرگ و پولساز چون تهران افتتاح شده که اگر از ابتدای یک خیابان به انتهای آن نگاهی بیندازید می بینید که تعدادشعب بانک ها از سایر مغازه ها و بقالی ها هم بیشتر شده است.
به گزارش شفا آنلاین،از سوی دیگر بانک های خصوصی تمایل بیشتری به حضور در مراکز اصلی شهرهای
بزرگ دارند و از دایر کردن شعبه در شهرستان های کوچک و دورافتاده پرهیز می
کنند. برای همین شاهد افزایش بی رویه شعب بانک ها در شهرهایی چون تهران
هستیم.
در سال گذشته چندین بانک جدید از بانک
مرکزی مجوز تأسیس دریافت کردند. این در حالی است که بسیاری از تعاونی های
اعتبار نیز با ادغام، تبدیل به مؤسسه اعتباری شدند.با این وضع، تعداد
مؤسسات مالی و اعتباری و بانک ها به حدود 30 نزدیک شده است.
در این بین، بانک ها و مؤسسات اعتباری می کوشند تا در شهرهای بزرگ و نقاط پرتردد شهر، اقدام به ایجاد شعبه برای کسب مشتری کنند. اما وضعیت فعلی نشانگر این است که در شهرهای بزرگ مانند تهران، تعداد شعب بانک ها از تعداد سوپرمارکت ها و بقالی ها در مناطق پرتردد و چهارراه های اصلی بیشتر است.
این وضعیت باعث ایجاد رقابت سنگین میان بانک ها برای اجاره یا خرید مکان در بهترین نقطه های شهر شده است. این در حالی است که با گذری در شهر، متوجه می شویم که در یک تقاطع، دست کم پنج شعبه از یک بانک دایر شده است. اما آیا همه این شعب، سودده هستند؟ پاسخ این پرسش را می توان با یک تحقیق میدانی داد.
به عنوان مثال، در تقاطع خیابان مطهری و میرزای شیرازی تهران، پنج شعبه بانک وجود دارد؛ دو بانک دولتی و سه بانک خصوصی آنهم به فاصله چند متر. میزان ورود مشتری به بانک دولتی این محدوده در روز دست کم پانصد مشتری است. این وضعیت برای بانک دیگر خصوصی تقریبا صادق است. اما این وضعیت برای چند بانک دیگر فرق می کند و در روز 150 تا 200 مشتری بیشتر مراجعه ندارند.
شعبه هایی که فقط شعبه هستند
بیشتر شعب جدید بانک ها به ویژه خصوصی ها اجاره ای هستند و بانک در کنار هزینه های تجهیز شعبه باید هزینه جاری شعبه مانند کارکنان، آب، برق، گاز و غیره را نیز بپردازد. اما آیا میزان ورود سرمایه به این شعب، پاسخگوی این هزینه ها هستند؟ پاسخ در این زمینه تقریبا منفی است. بانک ها از میزان سود خود در شعب پرتردد مجبور هستند که ضرر دیگر شعب را پوشش دهند. اما نکته جالب این که بیشتر شعب جدید آنقدر کوچک هستند که به سختی تعداد مشتریانی که بتوانند در بانک حضور یابند به پنج نفر می رسد.
اجبار یا وظیفه؟
البته نباید فراموش کرد که بانک های دولتی نیز دارای شعب زیان دهی هستند که نمی توانند آنها را تعطیل کنند. عدم تعطیلی این شعب به دلایلی چون اجبار یا وظیفه منتهی می شود. بانک های دولتی به دلیل عدم بهره وری تمایلی به کاهش هزینه های خود و چالاک سازی ندارند. بنابراین دارای شعبی هستند که بیکارند ولی بانک مجبور است آن را حفظ کند.
باید توجه داشت که بانک های خصوصی تمایل بیشتری به حضور در مراکز اصلی شهرهای بزرگ دارند و از دایر کردن شعبه در شهرستان های کوچک و دورافتاده پرهیز می کنند. برای همین شاهد افزایش بی رویه شعب بانک ها در شهرهایی چون تهران هستیم. این کار به ترافیک شعب منجر می شود.
با این که تأسیس شعب بانک ها در کنار یکدیگر در ذات، عمل بدی نیست و به افزایش انتخاب از سوی مشتریان منجر می شود، اما بانک ها باید بدانند که به جز تهران، دیگر شهرها نیز بانک دارند. در همین استان البرز در برخی مناطق تنها یک یا دو بانک وجود دارد و مشتری برای پیدا کردن بانک خاص خود باید راه بسیاری را بپیماید. با این حال به خاطر پر شدن مکان های خوب و اشتغال آنها معلوم نیست بانک تازه وارد چه باید کند تا جایی مناسب برای خود دست و پا کند ضمن این که هر روز نرخ اجاره یا خرید ملک در حال افزایش است.
از سوی دیگر بانک ها با پدیده بانکداری الکترونیکی و موبایلی مواجه هستند و بعید به نظر می رسد در سال های آینده شعب فیزیکی بانک ها گسترش یابد.احتمال کاهش جدی شعب نیز بسیار جدی است.
در این بین، بانک ها و مؤسسات اعتباری می کوشند تا در شهرهای بزرگ و نقاط پرتردد شهر، اقدام به ایجاد شعبه برای کسب مشتری کنند. اما وضعیت فعلی نشانگر این است که در شهرهای بزرگ مانند تهران، تعداد شعب بانک ها از تعداد سوپرمارکت ها و بقالی ها در مناطق پرتردد و چهارراه های اصلی بیشتر است.
این وضعیت باعث ایجاد رقابت سنگین میان بانک ها برای اجاره یا خرید مکان در بهترین نقطه های شهر شده است. این در حالی است که با گذری در شهر، متوجه می شویم که در یک تقاطع، دست کم پنج شعبه از یک بانک دایر شده است. اما آیا همه این شعب، سودده هستند؟ پاسخ این پرسش را می توان با یک تحقیق میدانی داد.
به عنوان مثال، در تقاطع خیابان مطهری و میرزای شیرازی تهران، پنج شعبه بانک وجود دارد؛ دو بانک دولتی و سه بانک خصوصی آنهم به فاصله چند متر. میزان ورود مشتری به بانک دولتی این محدوده در روز دست کم پانصد مشتری است. این وضعیت برای بانک دیگر خصوصی تقریبا صادق است. اما این وضعیت برای چند بانک دیگر فرق می کند و در روز 150 تا 200 مشتری بیشتر مراجعه ندارند.
شعبه هایی که فقط شعبه هستند
بیشتر شعب جدید بانک ها به ویژه خصوصی ها اجاره ای هستند و بانک در کنار هزینه های تجهیز شعبه باید هزینه جاری شعبه مانند کارکنان، آب، برق، گاز و غیره را نیز بپردازد. اما آیا میزان ورود سرمایه به این شعب، پاسخگوی این هزینه ها هستند؟ پاسخ در این زمینه تقریبا منفی است. بانک ها از میزان سود خود در شعب پرتردد مجبور هستند که ضرر دیگر شعب را پوشش دهند. اما نکته جالب این که بیشتر شعب جدید آنقدر کوچک هستند که به سختی تعداد مشتریانی که بتوانند در بانک حضور یابند به پنج نفر می رسد.
اجبار یا وظیفه؟
البته نباید فراموش کرد که بانک های دولتی نیز دارای شعب زیان دهی هستند که نمی توانند آنها را تعطیل کنند. عدم تعطیلی این شعب به دلایلی چون اجبار یا وظیفه منتهی می شود. بانک های دولتی به دلیل عدم بهره وری تمایلی به کاهش هزینه های خود و چالاک سازی ندارند. بنابراین دارای شعبی هستند که بیکارند ولی بانک مجبور است آن را حفظ کند.
باید توجه داشت که بانک های خصوصی تمایل بیشتری به حضور در مراکز اصلی شهرهای بزرگ دارند و از دایر کردن شعبه در شهرستان های کوچک و دورافتاده پرهیز می کنند. برای همین شاهد افزایش بی رویه شعب بانک ها در شهرهایی چون تهران هستیم. این کار به ترافیک شعب منجر می شود.
با این که تأسیس شعب بانک ها در کنار یکدیگر در ذات، عمل بدی نیست و به افزایش انتخاب از سوی مشتریان منجر می شود، اما بانک ها باید بدانند که به جز تهران، دیگر شهرها نیز بانک دارند. در همین استان البرز در برخی مناطق تنها یک یا دو بانک وجود دارد و مشتری برای پیدا کردن بانک خاص خود باید راه بسیاری را بپیماید. با این حال به خاطر پر شدن مکان های خوب و اشتغال آنها معلوم نیست بانک تازه وارد چه باید کند تا جایی مناسب برای خود دست و پا کند ضمن این که هر روز نرخ اجاره یا خرید ملک در حال افزایش است.
از سوی دیگر بانک ها با پدیده بانکداری الکترونیکی و موبایلی مواجه هستند و بعید به نظر می رسد در سال های آینده شعب فیزیکی بانک ها گسترش یابد.احتمال کاهش جدی شعب نیز بسیار جدی است.
نظرشما
آخرین اخبار