کدام پرستار حاضر است همه امور اوليه بيماران را که اکنون بسياري از آن توسط همراهان بيمار انجام مي‌شود را انجام دهد، بهتر است شعار ندهيم.
حيدر
علي عابدي، استاد رشته پرستاري دانشگاه آزاد اسلامي مي‌گويد: «قطعاً لزوم
به‌کارگيري رده‌هاي خدمتي پايين‌تر از کارشناس پرستاري در سيستم مراقبتي در
نظام سلامت کشورمان امري گريزناپذير است، اين‌يک تجربه موفق جهاني است و
با توجه به وضعيت کشور که بسياري از امور اوليه بيماران به همراهان و افراد
کم‌اطلاع واگذار مي‌شود، يک الزام ضروري است.»
وي
در ادامه به منتقدين اين طرح گفت:« کساني که با ايجاد رده‌هايي پايين‌تر
از کارشناس پرستاري مخالفت مي‌کنند، بگويند کدام پرستار حاضر است با مدرک
کارشناسي، امور اوليه بيماران را انجام دهند و کساني که نگران‌اند نيروهاي
کمک پرستار يک‌ساله در آينده جاي پرستاران را مي‌گيرند، دچار شکاکي
غيرمنطقي هستند.»
عابدي
به گريزناپذير بودن اين طرح در نظام سلامت اشاره کرد و توضيح داد:«اين
واقعيتي است که در دنيا نيز اتفاق افتاده است و در انگلستان که سيستم NHS
را دارد و بزرگ‌ترين بودجه را نيز به آن اختصاص داده است هنوز قانع
نشده‌اند که رده‌هايي پايين‌تر از کارشناسي پرستاري را در سيستم مراقبتي
کشور حذف کنند.
لذا
ما نيز بايد تجربه‌اي که قبلاً در دنيا به‌کاررفته شده است، مدنظر قرار
دهيم و براي تأمين نياز بيماران از آن استفاده کنيم.هم‌اکنون در عرصه
مراقبت، مردم ما با مشکلات عديده‌اي به‌ويژه در دريافت خدمات اوليه مواجه
هستند که بايد هر چه سريع‌تر به آن پاسخ داده شود تا ازاين‌پس همراهان
بيماران به‌عنوان گروگان در بيمارستان‌ها گرفته نشوند. به نظر بنده
بي‌ترديد براي بهبود و ارتقاي مراقبت از بيماران وجود حداقل دو رده قبل از
کارشناسي در گروه پرستاري الزامي است.»
وي
درخصوص نقد مخالفين مبني بر جايگزيني جايگاه پرستار و کمک پرستار مي‌گويد:
«بنده از اين تحليل و دغدغه بي‌مورد متعجب هستم مگر کسي که يک سال
دوره‌ديده است، مي‌تواند بيايد و جاي کسي که چهار سال زحمت‌کشيده،
درس‌خوانده و اطلاعات علمي‌اش را به‌صورت آکادميک بالابرده است، بگيرد.
منتهي براي اينکه پرستار بتواند به کارهاي اساسي‌تر برسد، يک نيروي کمکي در
اختيارش گذاشته مي‌شود که برخي کارهاي ساده و برنامه‌ريزي‌شده به وي سپرده
شود و پرستار به خدمات اصلي‌تر و تخصصي‌تر بپردازد.
استاد دانشگاه آزاد اسلامي در پاسخ به منتقدين مي‌گويد:«ما چاره‌اي نداريم جز اينکه به سيستم اعتماد کنيم زيرا در غير اين صورت دچار حالت‌هاي شکاکي شده و مبتلابه استرس‌هاي شغلي مي‌شويم و بايد بپذيريم که هيچ پزشک باوجداني حاضر نمي‌شود، سيستم خود را از حالت نرسينگ خارج کند و آدم‌هايي غيرمتخصص را وارد سيستم مراقبتي کند و کارهاي تخصصي را به آن‌ها بسپارد که خداي‌ناکرده کوچک‌ترين مشکل را متوجه سلامت مردم کنند و مشکلات عديده‌اي را ايجاد کنند.»
