دکتر محمدرضا میر در گفتگوی اختصاصی با شفا آنلاین اظهارکرد: فرد دچار سرطان یا خودش دچار ضایعه ای می شود یا با بروز علامتی به پزشک مراجعه می کند و پس از انجام معاینه بالینی دقیق و بیان شرح حالش، کارهای پاراکلینیکی از قبیل عکس برداری یا نمونه بردای نیز نتیجه را نشان می دهد.
وی ادامه داد: پس در این زمان پزشک بیشتر و بیمار کمتر اطلاع دارد كه بيمارچه شرايطي دارد.پس در این صورت باید به نحوی این خبر به بیماراعلام گردد كه بيماري ديگري به وي اضافه نشود.ضمن اينكه نحوه بيان خبربيماري سرطان ازهر بيمارنسبت به بيمار دیگر؛ از یک قوم تا قوم دیگر، از یک مذهب تا مذهب دیگر و از یک کشور به کشور دیگر نیز متفاوت است.
جراح بيماري هاي سرطان تصریح کرد: در بدو امر بیمار باید به پزشکش اطمینان کند و پزشک در این امر باید به بیمار بفهماند که به وی تعلق خاطر وابراز هم دردی دارد.اين درحالي است كه در عین بیان حقیقت نباید بلافاصله تخم نا امیدی را در دل و جان بیمار پاشید.
وی اظهار کرد: بنابراین نباید ابتدا به ساکن به بیمار گفت که دچار سرطان شده ای، زیرا در این صورت امکان حاشا کردن بیماری نیز وجود دارد. به گونه ای که فرد خیلی بی تفاوت از کنار بیماری می گذرد، حال آن که امکان بروز شوک، هرگونه استرس و تنش های شدید روحی و روانی هم دور از انتظار نیست.
عضو هیئت مدیره انجمن سرطان ایران در پاسخ به این سوال شفاآنلاين که نقش روانپزشکان در کمک رسانی و التیام بخشی به بیماران سرطانی چقدر است، خاطرنشان کرد: در واقع زمان درمان بیماری، لحظاتی که باید بستگان بیمار را برای مواجه با بیماری آماده کرد نیز روانپزشکان نقش بسیار مهمی ایفا می کنند.به همين خاطر وجود روانپزشكان وروانشسان باتجربه دراين زمينه بسيار حائزاهميت است.
