عارضه‌ای به نام آرنج تنیس‌بازان

به گزارش شفا آنلاین،دکتر محسن مردانی کیوی، متخصص ارتوپدی، فلوشیپ آرتروسکوپی زانو، شانه و صدمات ورزشی گفت: منشا اصلی این بیماری احتمالا ایجاد ریز پارگی‌های متعدد برخی از تاندون‌های آرنج در تماس با برجستگی آرنج است.

نام دیگر این بیماری «اپی کندیلیت خارجی» است. محل درد روی برجستگی انتهای استخوان بازو در سمت بیرونی آرنج است.

مردانی دراین‌باره ادامه داد: از نظر آناتومی مفصل آرنج از اتصال استخوان‌های بازو و ساعد تشکیل می‌شود. مانند دیگر مفاصل بدن، این مفصل نیز توسط عضلات احاطه می‌شود و تاندون‌ها باعث اتصال عضلات به استخوان‌ها می‌شوند. بیماری آرنج تنیس بازان بیماری رایجی است که علائم شایع آن درد و حساسیت در منطقه خارجی آرنج و ضعف و ناتوانی در بلند کردن اشیا است.

وی افزود: برخلاف آنچه در افکارعمومی رایج است تنها درصد کمی از بیماران به دلیل بازی‌های راکتی مانند تنیس به این بیماری مبتلا می‌شوند. شیوع این بیماری در میان عامه مردم حدود یک تا چهار درصد و در بین جمعیت کارگرانِ صنایع پرخطر 15 درصد است. این بیماری بیشتر در زنان خانه‌دار و کسانی که با دست کارهای سنگین انجام می‌دهند مشاهده می‌شود. در بسیاری مشاغل مانند نقاشی ساختمان، لوله کشی، نجاری، تعمیرکار اتومبیل، آشپزی و قصابی نیز احتمال این آسیب وجود دارد.

عضو انجمن جراحان ارتوپدی ایران ادامه داد: به طور معمول اپیکوندیلیت خارجی بیشتر در افراد بالای 40 سال (35 تا 55 سالگی) مشاهده می‌شود. مردان و زنان به یک نسبت در این بیماری درگیر می‌شوند و اغلب تاریخچه‌ای از فعالیت‌های مکرر را در طی کار یا فعالیت‌های روزانه ذکر می‌کنند. مطالعات اخیر نشان داده که این ضایعه بیش از آنکه التهابی باشد، تخریبی است. سطح زیرین بعضی از تاندون‌های آرنج در تماس با برجستگی آرنج است و در حین باز و بسته کردن آرنج، به لبه این استخوان می‌ساید. احتمالا این سایش مکرر و ایجاد ریز پارگی‌های متعدد، منشا اصلی شروع این بیماری است و فقدان خونرسانی کافی در این ناحیه بر تداوم فرایند تخریب تاندون‌ها می‌افزاید.

این متخصص ارتوپدی و صدمات ورزشی درباره راه‌های تشخیص این بیماری گفت: تشخیص این بیماری اصولا با معاینه توسط پزشک است. اما برای رد سایر درگیری‌های مشابه، ممکن است عکس ساده ام.ار.آی، و نوار عصب هم درخواست شود.

مردانی درباره راه‌های درمان این بیماری افزود: محدوده وسیعی از درمان‌ها، شامل سیاست صبر و انتظار، آموزش و رفتار درمانی، تجویز آتل، تجویز داروهای مسکن، تزریق داروهای کورتیکواستروئیدی، تزریق بی‌حس کننده موضعی، فیزیوتراپی، تزریق خون یا پلاسمای غنی از پلاکت خود بیمار در محل، طب سوزنی و متدهای جدیدتر مانند درمان با امواج رادیویی و در نهایت جراحی (تنها در 10درصد موارد) برای این بیماری پیشنهاد شده‌اند. اما اطلاعات و یافته‌های کمی جهت تاییدِ هرکدام از این درمان‌ها وجود دارد.

وی خاطرنشان کرد: تزریقات کورتیکواستروئیدی در دسترس بوده، راحت اجرا می‌شوند و درمانی نسبتا ارزان به حساب می‌آیند. زمینه بیماری‌های روحی و عصبی مانند افسردگی‌های واضح یا پنهان و نیز اضطراب هم موثر است. در این گروه از بیماران لازم است زمینه بیماری روحی و عصبی هم درمان شود در غیر این صورت با درمان خود ضایعه آرنج و بدون درمان زمینه عصبی و روحی، معمولا نتیجه خوبی بدست نمی‌آید.

ایسنا