40‌درصد مردم پزشک متخصص ندارند

شفا آنلاین>سلامت>سازمان برنامه‌وبودجه آماری ارائه داده است که به‌نوعی می‌تواند وزارت بهداشت‌ودرمان و آموزش پزشکی را به چالش بکشد. آماری مستدل و دقیق که قطعاً از سر دلسوزی اعلام شده و می‌تواند مسئولین را برای بهبود شرایط حال و آینده کشور به‌خوبی رهنمون شود و برنامه‌ریزی دقیقی را طلب کند که با در‌نظر گرفتن این آمار، آینده پزشکی ما را ایمن ‌نماید. 

به گزارش شفا آنلاین:این آمارها برای من و متولدین دهه ۲۰ و ۳۰ و ۴۰ یادآور روزهایی در قبل‌از‌انقلاب است که به‌علت کمبود پزشک در تمام بیمارستان‌ها و به‌خصوص شهرستان‌ها پزشکان هندی، پاکستانی و حتی بنگلادشی به کار طبابت مراجعین مشغول بودند که با پیروزی انقلاب و تأسیس دانشگاه‌های آزاد اسلامی، مؤسسات آموزش عالی دولتی و غیردولتی و پذیرش زیاد در رشته‌های علوم‌پزشکی، رفته‌رفته تا حد خودکفایی تأمین شدیم و حتی در شهرستان‌ها و بخش‌های بزرگ هم با ایجاد درمانگاه‌ها، تااندازه‌ای در سه رشته پزشکی، دندانپزشکی و داروسازی دکتر تربیت شد؛ تاجایی‌که از ۱0‌سال‌پیش مجدداً پذیرش دانشجوی پزشکی کمتر شد و ادامه یافت تا اینکه درحال‌حاضر با کمبود شدید پزشک به‌خصوص پزشک متخصص روبه‌رو هستیم و متأسفانه چند‌سالی‌ست‌که سیل مهاجرت پزشکان به‌خصوص متخصص به‌شدت احساس کمبود پزشک داریم و کار مهاجرت به‌جایی رسید که در سال گذشته خروج ۱۶۰ پزشک متخصص قلب را شاهد بوده‌ایم. ازسوی‌دیگر میزان پراکندگی پزشکان در تمام کشور باتوجه‌به درصد جمعیت نیز نامتناسب است؛ تاجایی‌که ۳۷‌درصد از پزشکان متخصص کشور در تهران به کار مشغول هستند و این آماری‌ست تکان‌دهنده که برمی‌گردد به تصمیمات نادرست و سهمیه‌بندی غیرعلمی پزشکان ازسوی وزارت بهداشت‌ودرمان و آموزش پزشکی که بسیاری از بیماران شهرستانی برای بیماری‌های سخت و خاص ناچارند، خانه و کاشانه را رها کرده و در تهران به‌دنبال پزشک، بعضی‌اوقات در پیاده‌روهای مجاور بیمارستان، در چادرهای کوچک اُتراق کنند که برای کشور بزرگ ایران که در همه زمینه‌ها در جهان موفّقّیت‌های شایانی کسب کرده است، نه‌تنها زیبنده نیست؛ بلکه بد هم هست. بجا‌ست باتوجه‌به آمار ارائه‌شده ازسوی سازمان برنامه‌وبودجه، برنامه‌ای مدون با مدیریت صحیح و توسط کارشناسان زبده تهیه‌شده تا به نیاز پزشک در سطح کشور تاجایی‌که استانداردهای بین‌المللی که پراکندگی پزشک به نسبت مشخص و در هر 100‌هزار‌نفر تعیین می‌شود، دراین‌زمینه مطالعه دقیق شود. از طرفی پزشکانی که در کشور میلیاردها‌ریال برای پرورش آنان از دبستان تا پایان دانشگاه و رساندن آن‌ها به حد پزشک مجرب و متخصص هزینه می‌شود، به‌چه‌علت باید به این افراد اجازه داد شود که کشورشان را ترک کنند و حاصل یک‌عمر تخصص خود را در اختیار بیگانگان قرار دهند؟ به‌نظر من نویسنده با یک حساب سرانگشتی برای تربیت یک پزشک حداقل دولت 10‌میلیاردتومان هزینه می‌کند و سزاوار نیست که به آنان به سهولت آب خوردن، پاسپورت و ویزای مهاجرت داده شود؛ ازسوی‌دیگر تعداد کم پزشکان و عدم رسیدگی مناسب به بیماران توسط پزشکان و شمار زیاد مراجعین به پزشکان قابل‌توجه است که بعضی‌از‌اوقات دیده شده است که معمولاً پزشکان از ساعت 4 تا 7 در مطب شخصی بیماران را ویزیت می‌کنند که شاید 30 تا 40 بیمار ویزیت می‌شود که به‌یقین ضریب خطا و اشتباه و عدم‌تشخیص بیماری بسیار بالاتر از تشخیص خواهد شد و این ماجرا سروصدای بیماران را درآورده است؛ براساس همین آمار، ۳۰‌درصد از مراجعین به پزشکان معمولاً ناراضی و حتی کار را به شکایت از پزشک می‌رسانند؛ بنابراین لازم است تا دیر نشده هرچه‌زودتر نسبت به تربیت پزشکان کارآمد اقدام شود./سایه