فرار محترمانه ۳ هزار پرستار در سال

شفا آنلاین>سلامت>ماجرای کمبود نیروی پرستاری آنقدر جدی و واضح است که دیگر هیچ کسی آن را انکار نمی‌کند اما مثل اکثر موارد هیچ کسی راه حلی هم ارائه نمی‌کند یا اگر راه حل پیدا شود کسی عرضه و توان اجرای آن را ندارد، که اگر خلاف این بود بالاخره بعد از بیش از دو دهه باید بر معضل کمبود پرستار فائق می‌آمدیم نه اینکه به لبه پرتگاه برسیم.
به گزارش شفا آنلاین: پرستاری بخشی لاینفک از نظام مراقبت و سلامت است. تاثیر غیرقابل انکار آن بر مراقبت از بیماران و خانواده‌هایشان و همچنین ارتقا سلامت و کیفیت سیستم درمان، پرستاری را به یک هسته‌ی اصلی سیستم بهداشت تبدیل کرده است. میزان در تماس بودن پرستاران با بیماران – که به جرأت می‌توان گفت از بقیه کادر درمان بیشتر است می‌تواند از لحاظ روانی آنان را به بیماران نزدیک‌تر کند.
  اکثر پرستاران، مراقبت‌های درمانی را در محدوده دستور پزشکان ارائه می‌کنند. اما نباید از نقش پرستاران به عنوان هماهنگ‌کننده در روند درمان بیماران غافل شد. پزشکان به دلیل تعداد بیماران زیاد ممکن است اطلاعات هر بیمار و روند درمانی را به طور کامل یه خاطر نسپارند. در این شرایط، این پرستاران دلسوز هستند که به کمک آن‌ها و تیم درمانگر آمده و برنامه سایر اعضای یک تیم مراقبت بهداشتی چندرشته ای مانند درمانگران، پزشکان و متخصصان تغذیه را سامان می‌بخشند.
بر اساس دستورالعمل سازمان بهداشت جهانی به ازای هر ۱۰ هزار نفر باید ۵۰ پرستار در مراکز درمانی و بیمارستان‌ها مشغول به فعالیت باشند. این اعداد کف و حداقل استاندارد است. اما آخرین آمارهای به دست آمده در کشور بر موضوع دیگری دلالت دارد. در کشور به ازای هر ۱۰ هزار نفر جمعیت ۱۹ پرستار در بیمارستان‌ها مشغول به کار هستند. این آمار در مقایسه با کشور‌های دیگر مانند قطر با ۱۱۹ پرستار، ترکیه با ۲۴ پرستار و ایرلند با ۱۵۵ پرستار، بسیار کمتر است. در آماری دیگر، میانگین پرستار نسبت به تخت‌های بیمارستانی در ایران ۱/۰۲ بوده در حالی که استاندارد وزارت بهداشت ۲/۵ می‌باشد.
در کشورهای همسایه به ازای هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت ۵ پرستار دارند و این عدد در اروپا، بین ۱۰ تا ۱۲ پرستار به ازای هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت، متغییر است.
به گفته دبیرکل خانه پرستار وقتی در یک بخش بیمارستان به جای ۵ پرستار، ۲ پرستار داریم که انگیزه و توان خدمت ندارند؛ معلوم است که بیمار آسیب می بیند. متأسفانه مردم ما حداقل مراقبت لازم را نمی‌گیرند و دلیل آن هم، کمبود نیروی پرستاری است.شریفی مقدم با اشاره به مهاجرت سالانه ۲ تا ۳ هزار پرستار از کشور، گفت: ما پرستار برای جذب داریم، اما با حقوق ۱۲ میلیونی سر کار نمی آیند. چطور توقع داریم یک نیروی پرستاری با این قبیل حقوق‌ها در شلوغ ترین اورژانس بیمارستان‌های تهران کار کند.
به گزارش جمله درکنار تمامی این مشکلات، بحران تازه‌ای به نام مهاجرت افسارگسیخته پرستاران هم به کتاب بحران‌های نظام سلامت کشور افزوده شده است. این سکه دو رو دارد، یکی مهاجرت پرستاران از تهران به شهرستانها و دیگری مهاجرت از ایران به خارج از کشور.
به تازگی رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران، از مهاجرت پرستاران از تهران به شهرستان‌ها به دلیل عدم همخوانی هزینه‌های زندگی و درآمد آن‌ها خبر داد.
حسین قناعتی، در گفتگوی تلویزیونی، با اشاره به کمبود نیروی پرستاری در کشور، گفت: بسیاری از پرستاران به خاطر درآمدی که دارند و هزینه‌هایی که در شهر تهران هست به شهرستان‌ها مهاجرت می‌کنند و به شهر‌های خودشان می‌روند.
وی افزود: الان تمایل بیشتری وجود دارد که همکاران پرستار بروند نزدیک خانواده خودشان یا جایی که اجاره کمتر باشد و بشود زندگی کرد؛ بنابراین تأمین مالی این‌ها یکی از مسائلی است که حالا ما یک روشی را خودمان پیدا کردیم.
همچنین بر اساس آمارها سالانه بیش از ۳ هزار پرستار از ایران مهاجرت می‌کنند. پرستاران در بدو ورود به کشور‌های اروپایی ماهانه ۴ هزار دلار معادل ۲۰۰ میلیون تومان ما حقوق می‌گیرند و بعد از چند ماه حقوقشان به ۷ تا ۸ هزار دلار معادل ماهانه ۵۰۰ میلیون تومان ما افزایش پیدا می‌کند. اما پرستارانی که در کشور ما حقوق اداره کاری یعنی ماهانه ۸ تا ۱۰ میلیون تومان معادل ۲۰۰ دلار بیشتر دریافت نمی‌کنند!گلایه جدی دیگر پرستاران در ایران نبود امنیت شغلی است ، زیرا بنا به اظهارات دبیرکل خانه پرستار کشور اگر اعتراض کنند، تهدید سیستمی علیه آن‌ها اعمال می‌شود. برای مثال اگر کسی حرف بزند، شیفت‌اش را تغییر می‌دهند، کارانه‌اش را قطع می‌کنند و اساساً یک سیستم خوفناکی علیه او شکل می‌گیرد. آن هم در سایه افرادی که در بدنه حاکمیت و بدنه قانون‌گذاری نفوذ دارند به طوری که رئیس کمیسیون بهداشت مجلس یک پزشک است!
آنچه در این گزارش آمده تنها بخشی از مشکلات عدیده جامعه پرستاری کشور است که مدتهاست زنگ خطر را به صدا درآورده اما گویا در اینجا نیز همانند بسیاری دیگر از حوزه‌ها، گوش شنوایی در کار نیست و تا بحرانی نظیر کرونا دوباره پیدا نشود کسی عمق چالش را درک نمی‌کند./جمله