آیا استرس، سبک زندگی است؟

بشر توانسته است با طاعون، قحطی و بلایای طبیعی هولناک به بقای خود ادامه بدهد، اما ظاهراً در برابر مدرن شدن کمر خم کرده‌است. البته که مقابله با بلایای طبیعی کار ساده‌ای نیست، اما به دلیل واقعی‌بودن، درک و تحمل آن‌ها ساده‌تر از استرس‌هایی است که منشأ و مبدأ نامشخصی دارند، اما در هر لحظه و ثانیه شبانه‌روز با آن‌ها دست به گریبان هستیم و جالب اینجاست که اکثر آن‌ها را خودمان برای خودمان ایجاد می‌کنیم.
یکی از عوامل ایجاد استرس، برقراری روابط سریع‌السیر و بدون تفکر و تأمل و پیامد‌های مخرب ناشی از آنهاست. عوامل استرس‌زا تغییراتی را در نحوه برقراری ارتباط ما ایجاد کرده و توانایی ما برای از بین بردن موانع را متحول و سیستم‌هایی را که برای ایمن نگهداشتن ذهن خود مورد استفاده قرار می‌دادیم، خراب کرده اند. با ظهور گوشی‌های هوشمند، رسانه‌های اجتماعی و در معرض اخبار دائمی‌بودن، تقسیم‌بندی و تفکیک مسائل و موضوعات معنی خود را از دست داده و تشخیص اهمیت موضوعات و اولویت‌بندی کردن آن‌ها را به‌طور فزاینده‌ای دشوار کرده‌است. هجوم تکنولوژی به تمام جنبه‌های زندگی، به‌خصوص روابط انسانی، عاملیت فردی ما را به‌شدت کاهش داده‌است. ارسال سریع پیام و غفلت از گفت‌وگوی چهره به چهره، بی‌ادبی و هتک‌حرمت و ارسال موضوعات آزاردهنده را به‌شدت افزایش داده و افراد قلدر و نگرانی‌های ناشی از حضور آنان در زندگی ما، به مدد فضای مجازی تا خصوصی‌ترین جنبه‌های زندگی ما اتفاق افتاده‌است. به نظر می‌رسد هر بار که نگاهی به گوشی‌هایمان می‌اندازیم، باید منتظر خبر بد یا توهین بی‌دلیلی باشیم. از آنجا که ما در هر لحظه با این تنش‌ها درگیر هستیم، استرس ناشی از آن‌ها به ما امکان واکنش قاطعانه را نمی‌دهد و عدم قاطعیت در تفکر و تصمیم‌گیری هر روز زندگی را دشوارتر می‌کند.
قلدری، احساس طردشدگی، نیاز به فردگرایی تا حدود زیادی از طریق اعتیاد به رسانه‌های اجتماعی شیوع پیدا کرده‌است، گویی این رسانه‌ها قدرت دارند ما را در همه جا تعقیب کنند تا با تصوراتی که از زندگی دوستان و بت‌های ذهنی‌مان داریم، دائماً مورد حمله قرار بگیریم. بسیاری از افراد در ارتباطات اجتماعی خود، دو اکانت و شخصیت جداگانه دارند. یکی برای دوستان و کسانی که آن‌ها را به‌خوبی می‌شناسند و یکی هم برای دیگرانی که در واقع با تصویر ساختگی آن‌ها ارتباط برقرار کرده‌اند. این دوشخصیتی یا چندشخصیتی بودن هم خود منشأ بسیاری از نگرانی‌ها و استرس‌هایی است که به دست خود ایجاد می‌کنیم. این دوگانگی و تماس دائمی با آن، شکاف بین یک جامعه شاد و یک جامعه خودآشفته را عمیق‌تر می‌کند؛ جامعه‌ای که دیگر کسی در آن، خودش نیست.