شفا آنلاین>سلامت>طبق تحقیق دانشمندان نانوذرات طلا میتواند درمان سرطان را برای بیماران آسان‌تر کند.
به گزارش شفا آنلاین:محققان دانشگاه ویکتوریا با همکاری شرکت نانوتراپتیک اینتگریتید نشان دادند که نانوذرات طلا میتواند درمان سرطان را مؤثرتر و آن را برای بیماران آسان‌تر کند.
درمان‌های سرطان با روش شیمی درمانی داخل وریدی (IV) با عوارض جانبی ناخوشایند زیادی همراه است. دارو‌های مبارزه با سرطان از طریق جریان خون تحویل داده می‌شوند که کل بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهد و تنها ۰٫۱ درصد آن به سلول های سرطانی می‌رسند. حتی یک درمان هدفمند مانند پرتونگاری با اشعه ایکس اغلب با شیمی درمانی داخل وریدی همراه می‌شود که باعث افزایش عوارض جانبی می‌گردد.
استاد فیزیکدان پزشکی دانشگاه ویکتوریا، دویکا چیترانی قصد دارد این موضوع را تغییر دهد. پس از اتمام دکترای خود در فیزیک کوانتومی، چیترانی به تحقیقات پسا دکترا در فناوری نانو زیست پزشکی پرداخت.
او یک روش جدید را بررسی کرد و گفت: وارد کردن نانوذرات طلا (GNP) به سلول‌ها برای تقویت پرتونگاری با اشعه ایکس هنگامی که اشعه ایکس با اتم‌های طلا برخورد می‌کند، الکترون‌های اضافی آزاد می‌شودکه باعث افزایش آسیب به سلول‌های سرطانی حاوی GNP می‌شود.
گروه چیترانی اخیراً با استفاده از داروی شیمی درمانی Docetaxel که سلول‌های سرطانی را به اشعه حساس می‌کند، به نتایج بسیار امیدوارکننده‌ای دست پیدا کرده است. چیترانی و شریک صنعتش، کریس تام از شرکت نانوتراپتیک اینتگریتید، داروی Docetaxel را درون نانوذرات لیپیدی (LNP) برای تحویل هدفمند قرار دادند. بر خلاف رگ‌های خونی طبیعی، تومور‌های در حال رشد سریع دارای نشتی هستند. بنابراین، تومور‌ها ترجیحاً LNPها را جذب و حفظ می‌کنند.
چیترانی همچنین کشف کرد که نانوذرات Docetaxelها را به سمت هسته‌های سلول سرطانی هدایت می‌کند، جایی که میتواند به بهترین وجه اثرات درمان پرتودرمانی را افزایش دهد.
در مرحله بعد، چیترانی قصد دارد هر دو Docetaxel و GNPها را در نانوذرات لیپیدی قرار دهد. شبکه نوآوری نانودارویی، دو کمک هزینه به چیترانی اعطاء کرده تا روی بهبود تحویل، هدف گذاری و فعال‌سازی دارو‌های شیمی درمانی و در عین حال کاهش عوارض جانبی آن‌ها، کار کند.
چیترانی فقط درگیر کار‌های تحقیقاتی نیست، او اصرار دارد که دانشجویان فیزیک سال اول و دوم را آموزش دهد، جایی که میتواند به دانشجویان بیشتری دسترسی داشته و بیشترین تأثیر را بر نسل بعدی دانشمندان داشته باشد.
