بهبود کارایی داروهای درمانی سرطان سینه

به گزارش شفاآنلاین، از واحد علوم و تحقیقات، کارشناس ارشد مهندسی شیمی این واحد دانشگاهی، یکی از شایع ترین سرطان ها در بین زنان را سرطان سینه دانست و افزود:در میان داروهای مورد استفاده در شیمی درمانی، هیدروکسی اوره (UH) ترکیبی شیمیایی است که برای درمان بیماران مبتلا به سرطان سینه استفاده می شود.

سید ابراهیم علوی خاطرنشان کرد: درکنار خواص مطلوب این دارو، اثرات جانبی مضری نظیر اختلالات پوستی و خونی در بیمار تحت درمان با هیدروکسی اوره گزارش شده است و به همین دلیل روش های مختلفی برای کاهش عوارض جانبی و افزایش راندمان درمان به کار گرفته شده است.

علوی ادامه داد: در این پژوهش تلاش شده است تا با استفاده از فناوری نانو و ساخت نانو حاملی جدید، کارایی داروی هیدروکسی اوره افزایش یافته و اثرات نامطلوب این دارو تا حد امکان کاهش یابد.

وی درخصوص دستاوردهای این پژوهش گفت: نتایج این طرح سبب خواهد شد که مقدار دوز داروی مصرفی تا حد قابل توجهی کاهش یابد که علاوه بر کم شدن اثرات جانبی این دارو در بیماران، در هزینه واردات دارویی نیز صرفه جویی شده و به اقتصاد کشور کمک شایانی خواهد کرد.

علوی با بیان اینکه در این طرح، نانوحامل های لیپوزومی و لیپوزوم پگیله شده به ترتیب با متوسط قطر 338 و 400 نانومتر به روش تبخیر فاز معکوس تولید شده است، افزود: این نانوحامل ها قادر به حمل مقدار قابل توجهی از داروی هیدروکسی اوره به سلول های سرطانی هستند.

این محقق واحد علوم و تحقیقات یادآور شد: میزان سمی بودن نانوحامل های تولید شده در شرایط آزمایشگاهی کمتر از استفاده از خود دارو به استاندارد است و فناوری لیپوزومه کردن داروها یک رویکرد جدید برای بهبود خواص دارویی پروتئین های درمانی به شمار می آید.

وی اضافه کرد : نانولیپوزوم پگیله شده باعث تاخیر در آزاد سازی دارو می شود، همچنین این فرمولاسیون، پیوستگی به سلول های سرطانی و جذب سلولی داروها را افزایش می دهد.

وی با بیان اینکه بر خلاف روش هایی مثل جهش زایی، پگیلاسون مستقیم (یا هم جوشی به پروتئین حامل)، فناوری لیپوزوم پگیله، توالی اسید آمینه ی یک پروتئین را تغییر نمی دهد، افزود: اثر کشندگی سلول های سرطانی نانوحامل دارویی پگیله شده حدود 6/3 درصد بیشتر داروی نانولیپوزوم شده و 38.93 درصد بیش از هیدروکسی اوره استاندارد است.

محققان واحد علوم و تحقیقات اکنون مشغول انجام آزمایش های تکمیلی و بررسی عملکرد این نانوحامل در شرایط درون تنی هستند.

این دستاورد علمی نتیجه همکاری مهندس سید ابراهیم علوی، مائده کوهی مفتخری اصفهانی دانشجوی کارشناسی ارشد شیمی واحد علوم و تحقیقات، دکتر عظیم اکبرزاده خیاوی عضو هیأت علمی انیستیتو پاستور ایران و همکارانشان است که در مجله ( Indian Journal of Clinical Biochemistry ) جلد 29، شماره 1، ماه مارس، سال 2013، صفحات 84 تا 88) به چاپ رسیده است.