مراکز ناسلامت

از دور هم می‏شود ساختمان تازه‎ساز را دید. جایی که با بقیه ساختمان‎های این منطقه فرق دارد. بنایی دو طبقه که دیوارهای بیرونی آن را سنگ‏های سفید پوشانده است. منظره روبه‌رویش، یک زمین کشاورزی و یک خانه خرابه است.

 ساختمان تابلوی خاصی ندارد، روی یک بیلبورد زردرنگ‏ اما هشدارهای بهداشتی را می‏توان دید. دو کودک هشت نه ساله، حیاط مستطیل‏شکل بیرون ساختمان را روی سرشان گذاشته‏اند. با چشمانی بادامی، بدون ماسک و بی‎اعتنا به دیگران باهم بازی می‏کنند. خود را می‏اندازند روی زمین و با دست‏های خاکی، دست می‏کشند روی صورتشان و سرخوشانه می‏خندند. اینجا خانه بهداشت  چهاردانگه است.

در ساختمان که باز می‏شود، اول از همه سالنی بزرگ که چند صندلی آهنی در آن قرار داده‌اند، خودش را نشان می‌دهد. روی دو تا از صندلی‏ها را با نوار چسب و علامت قرمز پوشانده‏اند و از بین یک ردیف صندلی سه‌تایی، فقط می‏شود روی یکی از آنها نشست. پیشخوان بزرگ پذیرش در انتهای سالن قرار دارد. قسمت پذیرش به دو بخش مجزا برای بیماران تنفسی و بیماران غیرتنفسی تقسیم شده است. یکی از کارمندان پذیرش از پشت شیشه و حفاظ طلقی پیشخوان داد می‏زند:‌ «چه علائمی دارید؟» و مرد جوانی که ماسک به صورت نزده، پاسخش را می‏دهد. او بعد از کامل شدن هر جمله، یک سرفه هم تحویل متصدی پذیرش می‏دهد تا اطلاعاتش را کامل کند. صدای سرفه‏های خشک مرد جوان در صدای فریاد کارمند دیگری که در سالن با یک بیمار دیگر حرف می‏زند، گم می‏شود. زن کارمند داد می‏زند:‌ «آقا فاصله‏ات را باید حفظ کنی. چرا نزدیک‏ می‏آیی؟» و مرد میانسال که یک کیسه پر از دارو در دست دارد، فاصله یک و نیم متری‏اش را بیشتر می‏کند تا زن کارمند آرام بگیرد و بعد، از پشت دو ردیف ماسکی که به صورت زده است، با صدای بلند سوالش را می‏پرسد. یک کارمند میانسال، از پشت پیشخوان نگاهی به سالن شلوغ می‏اندازد و بعد بی‏حوصله گله می‌کند: «چرا این بیماری تمام نمی‏شود، چرا سرمان خلوت نمی‏شود؟»

با شال نازکش روی شکم خود را پوشانده است، اما از زیر شال هم می‎توان شکم برآمده‎اش را دید. می‎گوید: «از خانه بهداشت با من تماس گرفتند تا بیایم واکسن بزنم.» این را می‎گوید و به همسرش که چند قدم آن طرف‎تر ایستاده است، نگاه مهربانی می‎اندازد و می‏رود به سمتش.

به‌جز او، چند خانم باردار دیگر هم هستند که در راهروی باریک ایستاده‎اند. با شکم‏هایی که از خودشان جلوتر است. خانم جوان دیگری، با چادر خودش را پوشانده و دستان کوچک دختربچه‏ای را در دست دارد. دختربچه با چشمان میشی کشیده، شیطان و خجالت‏زده به همه نگاه می‏کند. چشمان زن هم مانند دختربچه کوچک و کشیده است. این زن و دخترش مهمانانی از اهالی کشور همسایه هستند. لهجه غلیظی دارد. با او هم تماس گرفته‎اند و حالا در راهرو به انتظار ایستاده است تا واکسنش را تزریق کند.

در اتاق واکسیناسیون باز می‏شود و یک زن با صورتی فشرده بیرون می‎آید، آستین مانتویش را بالا زده است. نگاهش به دختربچه که می‎افتد، لبخند روی لبش می‌نشیند. مردی جوان دست زن را می‏گیرد و با خود به بیرون مرکز می‏برد.

دختر جوانی سرش را بیرون می‏آورد و از داخل فهرست اسمی را می‎خواند. کارمند خانه بهداشت می‏گوید: «الان فقط زنان باردار می‏توانند واکسن آنفلوآنزا تزریق کنند.» این خانه بهداشت هنوز برای سالمندان بالای 65 سال و کسانی که بیماری زمینه‏ای دارند یا جزو بیماران خاص محسوب می‌شوند، واکسنی نیاورده است. دختر جوان سر تکان می‏دهد و می‎گوید که حتی به آنها هم واکسن نزده‏اند. بعد دوباره داخل اتاق واکسیناسیون می‌رود و در را می‏بندد.

فلش قرمزرنگ راهنمایی‏مان می‏کند به سمت راهروی باریکی که روی دیوار آن نوشته است: «به سمت اتاق ویزیت بیماران تنفسی.» راهروی بیماران تنفسی، درست روبه‏روی راهروی بخش تزریق واکسن آنفلوآنزاست.

زنان باردار، با نگرانی به بیمارانی که سرفه خشک می‏کنند و صورت گلگون دارند، نگاه می‏کنند. دختری جوان، لاغر و تکیده با قدم‏های سست بیرون می‏آید، دختر دستانش را مشت کرده و روی سینه‏اش که به سختی بالا و پایین می‏رود، گذاشته است. بریده بریده حرف می‌زند:‌‌ «دکتر می‏گوید نمی‏توانند از من تست کرونا بگیرند.» سرفه می‏کند. از پشت دو ماسکی هم که زده است، یک ترشح ریز می‏افتد روی زمین، چند قدم آن طرف‏تر.

مرد جوانی یک بند سرفه می‏کند، شدت سرفه‏اش آن‌قدر زیاد است که دکتر از داخل اتاق بیرون می‏آید و به او می‏گوید:‌ «برو بیرون از سالن و هوای تازه‏ای بخور، شاید که خوب شوی.» دختر جوان راه می‏افتد و می‏رود به سمت آزمایشگاه. متصدی آزمایشگاه می‏گوید:‌‌ «شما جوانید و نمی‏توانیم از شما تست رایگان کرونا بگیریم. زنان باردار و سالمندان بالای 65 سال تنها کسانی هستند که می‏توانند در مرکز ما تست رایگان بدهند.» دختر برای تست کرونا باید 260 هزار تومان پرداخت کند.

پیرمردی با قدم‎های آرام و سست به سمت باغچه حیاط می‏رود و مایع سفیدرنگی را تف می‏کند توی باغچه. رنگ از صورت پیرمرد پریده است. پسرش می‏گوید:‌ «پدرم همه علائم کرونا را ندارد، سردرد دارد و سرفه می‌کند و به اضافه اینها گاهی بالا هم می‏آورد؛ به خاطر همین از او تست نگرفتند.» از دهان پیرمرد، مایع سفیدرنگ بیشتری بیرون می‏ریزد. صدای خنده کودکان بدون ماسک، در صدای سرفه‏ها و بالا آوردن پیرمرد گم می‎شود.