به گزارش شفا آنلاین، فضانوردان از این دستگاه برای بررسی تاثیرات استقرار طولانی مدت در ریزگرانش بر روی موشها استفاده خواهند کرد.
استخوانها به سرعت در فضا تخریب شده و حدود یک تا دو درصد از حجم خود را طی هر ماه دور بودن از زمین از دست می‌دهند. همچنین عضلات و اندامها نیز در گرانش پایین لطمه می‌خورند.
هیچ فضانوردی تا کنون بیش از شش ماه متوالی در ایستگاه فضایی باقی نمانده، از این رو تحقیقات پزشکی مستقیم تنها تاثیرات نسبتا کوتاه مدت را پوشش داده‌اند. یک رژیم غذایی خوب و تمرینات شدید می‌تواند آسیب را به حداقل برساند اما هیچ کس نمی‌داند بدن انسان در ماموریتهای طولانی مدت برای مثال به سیارکها یا مریخ چگونه خواهد بود.
موشها بر روی ایستگاه فضایی تا 91 روز نگهداری شده‌اند که در این حین برای بررسی کاهش کیفیت خون موسوم به کم خونی ناشی از پرواز و تاثیرات تابش کیهانی بر باروری استفاده شده بودند.
شرایط هر فضانورد بطور منظم قبل و بعد از ماموریت بررسی می‌شود اما این کار تنها می‌تواند اطلاعات کمی را آشکار کند. بیشتر به پژوهشی نیاز است که در آن فضانوردان واقعا در مدار قرار گرفته باشند.
اکنون فضانوردان درمورد چگونگی نگهداری و کنترل موشها در فضا آموزش دیده‌اند و یک ویدیوی آموزشی در مورد استفاده از اسکنر پرتو ایکس نیز پیش از ارسال دستگاه به ایستگاه منتقل خواهد شد.
اما ساخت یک اسکنر پرتو ایکس که بتواند در فضا عمل کند، کار ساده‌ای نیست. این دستگاه باید از عملکرد ایمنی برخوردار بوده، به اندازه کافی برای دوام آوردن در زمان پرتاب فضاپیما قدرت داشته و در زمان بروز مشکل، براحتی قابل تعمیر باشد.
دستگاه نهایی قرار است بر روی فضاپیمای باری بعدی شرکت اسپیس‌ایکس به فضا پرتاب شود. این ماموریت که برای اواخر ماه اوت برنامه‌ریزی شده، همچنین اولین مسافران پستاندار خود را نیز که شامل 20 موش هستند، برای یک اقامت شش ماهه به ایستگاه فضایی منتقل خواهد کرد.
از این موشها قرار است در آزمایشات پزشکی گوناگون برای ارزیابی تاثیرات ریزگرانش بر روی بدن استفاده شود. برای مثال یکی از این آزمایشات به بررسی تغییرات در سد خونی مغزی برای یادگیری در مورد تاثیر سفر فضایی بر مشکلات شناختی و بصری خواهد پرداخت.
این آزمایشات علاوه بر ارائه اطلاعات برای ماموریتهای فضایی آینده، می‌تواند برای کمک به انسانهای روی زمین که به بیماریهای عضلانی اسکلتی دچارند، به کار گرفته شود.
