به گزارش شفا آنلاین،لیلا رستم شیرازی با بیان اینکه چنانچه کودکی که گفتار ناروان دارد، در بعضی موقعیت‌ها به ویژه در جمع غریبه‌ها نسبت به صحبت کردن مقاومت می‌کند، نباید بر بیان گفتار در این مواقع اصرار کرد گفت: در این حالت والدین باید بلافاصله و بدون حساسیت خاصی سراغ توانائی که کودک تمایل به هنرنمائی آن دارد بروند، تا کودک هم احساس راحتی داشته باشد و هم بداند نسبت به گفتار او حساس نیستند.
وی گفت: بهتر است والدین سعی کنند تا رفتارهای نادرست خود را تصحیح کنند نه رفتارهای کودک را، زیرا آنها الگوی کودک هستند.
این آسیب شناس گفتار و زبان یادآور شد: ضرورت دارد پدر و مادرها محیط کودک را از ارتباط کلامی با رعایت الگوی مناسب غنی کنند. بهتر است این ارتباطات از سنین خیلی پائین آغاز شود و با فعالیت‌های مطلوب وی و با شیوه‌های خوشایند انجام شود.
رستم شیرازی گفت: چنانچه کودک در رابطه با مشکلش با والدین صحبت کرد، آنها باید از پاسخ گوئی طفره نروند، مشکل را بزرگ نکنند و احساس اضطراب و نگرانی نکنند بلکه در کمال آرامش و با پاسخ دادن منطقی و در خور فهم کودک، او را توجیه کنند که وجود چنین مسائلی کاملا طبیعی است و هر کسی ممکن است مشکل پیدا کند، همانطور که سایر بیماری‌ها را در افراد متعددی از جامعه می‌بینند. آنچه مهم است وجود راه حل و درمان برای مشکل است که برای این اختلال نیز وجود دارد.
وی با تاکید بر اینکه از طرح مشکل کودک و به کار بردن کلمه " لکنت " در موقعیت‌های مختلف، جمع فامیل و آشنایان و گفتگوهای خانوادگی باید خودداری شود گفت: مطرح شدن دائمی موضوع، حساسیت کودک را افزایش می‌دهد و کلنجار رفتن با مشکل موجب مشغله دائمی ذهن کودک می‌شود.
رستم شیرازی تصریح کرد: بهتر است والدین در غیاب کودک، سایر کودکان، همسالان، خواهر و برادرها و حتی بزرگترها را توجیه کنند که عکس العمل منفی نسبت به گفتار کودک نشان ندهند و نسبت به برخورد صحیح با مشکل وی، آگاهی داشته باشند.
این آسیب شناس گفتار و زبان گفت: باید در خانه و مدرسه مسئولیت‌های در حد توان به کودک داده شود و پس از انجام کار، حتما او را تشویق کنند تا به توانائی‌های خودش اعتماد کند و اعتماد بنفس او برای انجام کارهای دیگر از جمله صحبت کردن افزایش یابد.
