به گزارش شفا آنلاین، متخصصان پیوند قرنیه تنها از قرنیه هایی استفاده کرده اند که نهایتا یک هفته از ذخیره سازی آن ها می گذشت. اما مطالعه یافته های جاناتان لاس و همکارانش نشان می دهد که این قرنیه ها می توانند تا ۱۱ روز نیز ذخیره سازی شوند.
بیمارانی که نیازمند پیوند قرنیه(corneal transplantation) هستند معمولا ۵۰ سال به بالا سن دارند و آمارهای ارائه شده نشان می دهد که این جمعیت از ۱۰۹ میلیون نفر در سال ۲۰۱۷ به ۱۳۳ میلیون نفر در سال ۲۰۳۰ خواهد رسید.
قرنیه پوشش خارجی شفاف چشم است که به متمرکز شدن نور در چشم کمک می کند. آسیب به قرنیه منجر به انکسار نور در چشم می شود و در نتیجه از کیفیت دید فرد می کاهد و می تواند رفته رفته منجر به نابینایی کامل شود. این آسیب می تواند ناشی از جراحی، آسیب یا عفونت(Infection) باشد، از زخم های قرنیه منشا بگیرد، حاصل متورم شدن یا نازک شدن قرنیه باشد و یا این که ناشی از بیماری های ارثی مانند دیستروفی فاچ باشد. زمانی که این آسیب اتفاق می افتد، فرد ناگزیر به استفاده از پیوند قرنیه است و معمولا این قرنیه ها از اهدا کنندگان مرده بدست می آید.
این مطالعه که بوسیله جاناتان لاس و همکارانش در دانشگاه « Case Western reserve » انجام شد نشان داد که بافت اهدایی قرنیه را می توان به طور بی خطر و مطمئن برای ۱۱ روز قبل از پیوند به منظور تصحیح مشکلات قرنیه بیمار ذخیره کرد.
این مدت زمان چهار روز بیشتر از مدت زمانی است که تا قبل از این در آمریکا به آن استناد می شد. در این مطالعه، داده های مربوط به ۷۰ جراح چشم در ۴۰ مرکز جراحی که پیوند قرنیه را روی ۱۰۹۰ بیمار انجام داده بودند مورد بررسی قرار گرفت.
در این جراحی ها از رویکردی موسوم به کراتوپلاستی غشای دسمه (DSAEK) استفاده شد. در این جراحی ها از قرنیه هایی استفاده شد که به مدت هفت روز یا بیشتر ذخیره شده بودند. بررسی ها نشان داد که تفاوت معناداری بین نرخ موفقیت قرنیه هایی که هفت روز ذخیره شده بودند و آن هایی که هشت تا ۱۱ روز ذخیره شده بودند وجود ندارد (بیش از ۹۵ درصد).
اما بین افرادی که قرنیه هایی با مدت زمان ذخیره سازی بیشتر را دریافت کرده بودند با افراد مدت زمان کمتر، شانس موفقیت تفاوت معناداری داشت. این مطالعه نشان می دهد می توان از قرنیه هایی که برای ۱۱ روز ذخیره شده اند برای پیوند استفاده کرد. این قرنیه ها نیز شانس موفقیت بالایی دارند و این امر موجب می شود که گزینه های بیشتری در اختیار محققین قرار گیرد.
