به گزارش شفاآنلاین، شرایط کار پرستاری به دلیل اجرای طرح تحول سلامت، اجرای اعتبار بخشی که بار اصلی آن بر دوش پرستاران است، عدم عدالت در پرداخت ها، شرایط نامطلوب پاویون های پرستاری، شرکتی شدن پرستاران، قراردادهای ۸۹ روزه با پرستاران در بیمارستان های خصوصی، مشکلات معیشتی و...، بسیار سخت تر از سابق شده است.
وی ادامه داد: در بیمارستان های دولتی(Government hospitals) چارت سازمانی اجازه استخدام بیشتر را نمی دهد. ضمن اینکه مشکلات معیشتی، حقوق و مزایای پایین، هزینه زندگی بالاتر در کلان شهرها، بعد مسافت و هزینه ایاب و ذهاب و موارد مشابه، همگی مانع از تمایل فارغ التحصیلان پرستاری به کار و استخدام با این شرایط نامطلوب شده است. اگر نه چطور در کنار حدود ۱۸۰ دانشکده دولتی و غیردولتی پرستاری، با حدود سالانه ۱۰ هزار فارغ التحصیل کارشناس، می توان کمبود پرستار را پذیرفت؟! اگر هم بپذیریم آیا مشکل ناشی از کمبود آموزش و تربیت پرستار است یا ناتوانی سیستم در جذب، نگهداری و حفظ نیروها است؟
صالحی افزود: در حال حاضر تصمیم گیران بر حرف خود پافشاری می کنند و این راه حل نادرست و خطا را به عنوان رویکرد حل مشکل کمبود نیروی پرستاری با جدیت پیگیری کرده و در حال فدا کردن کیفیت و اثربخشی خدمات پرستاری، در راه تامین نیروی ارزان و مطیع هستند. زیرا حتی اگر کمبود پرستار را قبول داشته باشیم، اساسی ترین علت آن، به ناکارمدی سیستم در جذب و نگهداشت پرستاران باز می گردد. شرایط کاری نامناسب، بی عدالتی در پرداخت ها، حقوق و مزایای ناچیزی که با این تورم همسان و سازگار نیست، عدم استقلال پرستاران در کار بالینی، و دیگر مشکلاتی که سالهاست توسط گروه های مختلف پرستاری بیان شده و می شود؛ ریشه مشکلات در این نابسامانی هاست نه در کمبود فارغ التحصیلان پرستاری. اما، متولیان این طرح با هوشیاری و درایت کامل آن را طراحی کرده و دنبال می کنند زیرا دقیقا می دانند این راه به کجا ختم می شود.
وی گفت: تربیت دانشجوی پرستاری در بیمارستان سرآغازی است برای غیرآکادمیک کردن پرستاری. پرداختن به راه حل های غیر منطقی و نادرست فقط منجر به آموزش پرستارانی با کیفیت کاری، علمی و عملی پایین اتفاق می افتد، متاسفانه حقیقت همین است و این دورنمایی است که از این طرح حادث خواهد شد.
