به گزارش شفا آنلاین، ایمپلنت های دندانی به خوبی دندان طبیعی را شبیه سازی می کنند اما توانایی ایمپلنت ها در برابر واکنش به رشد دندانی بیمار و فشار ناشی از جویدن کاهش می یابد در صورتیکه اگر به خوبی بافت پریودنتال احاطه نشود.
در مطالعه ای جدید محققان این بافت پریودنتال را در سوکت تازه ای از مدل جانوری بزی مهندسی کرده اند. در این مطالعه که روی پنج بز صورت گرفته است، بلافاصله بعد از برداشتن دندان های آن ها، دو ایمپلنت تیتانیومی برای آن ها نصب شد و یک داربست پلی دی ال لاکتید کو گلیکولید پیرامون هر کدام از آن ها نصب شد.
این گروه از داربست های کشت شده با سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان استفاده کردند. ده روز بعد از ایمپلنتها تا حدی تکوین بافت پریودنتال را در پیرامون شان نشان دادند.
یک ماه بعد در گروه کنترل نشانه ای از تکوین بافت پریودنتال مشاهده نشد اما در اطراف ایمپلنت ها بافت سیمان، استخوان و لیگامنت پریودنتال شکل گرفت که هر سه بافت برای بازسازی بافت پریودنتال مورد نیاز هستند.
مطالعه بیشتر نتایج مثبت سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان در نقص های پریودنتالی پیرامون دندان طبیعی را نیز نشان داد.
این مطالعه نشان می دهد که استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان می تواند به خوبی موجبات بازسازی بافت پریودنتال در اطراف ایمپلنت های تیتانیومی را فراهم آورد.
