چگونه بیوشیمی دنیا را نجات می‌دهد؟

 به گزارش شفا آنلاین،اما مثال‌های زیادی در تاریخ کاربردی بودن آن را ثابت کرده است. سایت تاریخ پزشکی (MdHistory.net) در این زمینه گزارشی تهیه کرده که به بررسی برخی مثال‌های تاریخی پرداخته که در اینجا دو نمونه انتخاب و گزینش شده است.

ژاپن، حادثه اتمی فوکوشیما، سال 2011
       در این حادثه پس از یک زلزله 9 ریشتری و یک سونامی در اثر از کار افتادن ماشین‌آلات نیروگاه هسته‌ای شماره یک فوکوشیما متعلق به شرکت نیروی برق توکیو، همه نیروگاه‌ها یکی از پس دیگری منفجر شدند و مواد رادیواکتیو به بیرون نشت کرد. بسیاری از متخصصان این حادثه را بعد از حادثه چرنوبیل بزرگ‌ترین فاجعه اتمی می‌دانند و از نظر پیچیدگی، آن را در مقام نخست فجایع اتمی جهان قرار می‌دهند. چرا که تمام رآکتورهای نیروگاه فوکوشیما در نتیجه این رویداد با مشکل مواجه شد.

 در پی این انفجارات مردم بسیاری در دم جان دادند. اما دغدغه و اولویت اصلی دولت، مردم زنده بود. بسیاری از مردم زخمی از زیر آوار بیرون کشیده شدند. در میان این افراد دانشجویی به نام کنزو ماسارو نیز وجود داشت. وی بلافاصله متوجه بحران اصلی شد: نبود آب آب همه لوله‌های شهری آلوده شده بود. این در حالی بود که برای مداوای بسیاری از مردم زخمی به آب نیاز بود و مردم سالم هم آب مصرفی کافی نداشتند. آب معدنی موجود در سوپرمارکت‌ها محدود بود و اگر مدیریت نمی‌شد آشوب و بی‌نظمی کل شهر را در برمی‌گرفت. وی به یک داروخانه رفت. شیشه آن را شکست و تا می‌توانست مواد ضدعفونی و چند ماده اولیه مانند فسفر و پتاسیم با خود بیرون آورد. به ماموران امداد توضیح داد چه در سر دارد و سپس سراغ شیراصلی آب در میدان شهر رفت. ترکیبی اسیدی و ضدعفونی‌کننده درست کرد و تمام ماده را در راه لوله‌های اصلی شهر ریخت. با این کار مردم اطراف آن میدان می‌توانستند تا شعاع دو کیلومتری از آب‌های لوله‌کشی استفاده کنند. مواد رادیواکتیو وارد بدن آنها می‌شد اما با کمترین ضرر عبور می‌کرد. دولت ژاپن بعدها تخمین زد این کار ماسارو باعث شد جان 203 نفر نجات داده شود و میلیون‌ها ین از ضرر جلوگیری به عمل آورد. از وی بعدها تقدیر شد.

آلمان، شهر درسدن، سال 1945
       دو ماه مانده به پایان جنگ جهانی دوم، در حالی که پیروزی متفقین به نظر قطعی می‌آمد، نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا و ایالات متحده برای کمک به پیشرفت سریع‌تر نیروهای شوروی که از شرق به سوی آلمان درحال پیشروی بودند، بمب‌افکن‌های سنگین خود را با بیش از 3900 تُن بمب متعارف و آتشزا بر روی شهر درسدن رها کردند. این شهر از وجود غیرنظامی‌ها خالی نشده بود و هنوز مردم زیادی بودند که در آنجا سکونت داشتند. در یک شب بیشترین انفجارات رخ داد و نزدیک چهارصد نفر از مردم عادی برای نماندن زیر آوار به خیابان‌ها ریختند. سربازان آنها را به تونل‌های زیرزمینی هدایت کردند. اما این تونل‌ها نه تنها به اندازه کافی جا برای مردم نداشت بلکه به گازهای اسیدی هم آغشته بود و تنفس برای مردم سخت و سخت‌تر می‌شد. یکی از فرمانده‌های آلمانی به نام ویلهلم لیب که پزشکی هم خوانده بود متوجه مشکل تنفس مردم شد. هیچ راهی از زیرِ زمین به بالا نبود و مردم به جنب و جوش افتاده بودند. لیب سر لوله تونل که گاز‌های مختلف اسیدی از آن بیرون می‌آمد را شناسایی کرد. از مردم خواست هر کسی سنگ کلیه دارد یا به عفونت ادرار مبتلا است جلو بیاید و در لبه سرلوله ادرار کند. این کار گرچه با اعتراض اولیه مردم مواجه شد اما موثر بود. هوای داخل تونل بسیار ناسالم بود اما مردم حبس شده در آنجا سه روز دوام آوردند و کسی بر اثر هوای مسموم کشته نشد. این فرمانده در طی همان حمله به شهر درسدن کشته شد، اما بعدها مجسمه او ساخته شد وآن تونل اکنون به یک جاذبه گردشگری تبدیل شده است.

       مثال‌های زیادی در نقاط حساس تاریخ وجود دارد که بر اهمیت این علم صحه می‌گذارد. شاید وجود همین شرایط بحرانی لزوم افزایش توجه به این علم را نشان می دهد.