آمنه بهرامي در گفتگوي اختصاصي با شفاآنلاين :پول جراحي نرسيد ،همچنان در حسرت بينايي ام

شفاآنلاين :قرباني اسيدپاشي با انتقاد از برخي وعده هاي عمل نشده مسوولان گفت :پس از چند ماه انتظار در شهر بارسلون اسپانيا و به خاطر واريز نشدن پول از سوي دفتر رياست جمهوري وسفارت جمهوري اسلامي ايران در اسپانيا ناچار به بازگشت به كشور هستم . آمنه بهرامي در گفتگوي اختصاصي تلفني با شفاآنلاين ضمن اعلام اين مطلب و تبريك سال نو به مقام معظم رهبري ، ملت شريف ايران و رئيس جمهور گفت :بر اساس برنامه ريزي هاي قبلي صورت گرفته از سوي تيم پزشكي در اسپانيا قرار بود طي سه ماه گذشته تحت سه عمل جراحي بسيار مهم و سرنوشت ساز قرار بگيرم .اما متاسفانه به دليل واريز نشدن مبلغ 21هزار يورو ازسوي دفتر رياست جمهوري و سفارت ايران در اسپانيا در اوج ناراحتي و مشكلات شديد روحي و مالي وتحمل سختي هاي فراوان مجبور به بازگشت به كشور هستم . آمنه بهرامي در ادامه گفتگو با شفا آنلاين افزود :قراربود با اين سه عمل جراحي حدود 20درصد از بينايي ام را پس از سالها رنج وعذاب بدست بياورم .اما متاسفانه به خاطر نرسيدن پول مجبور به بازگشت به ايران هستم . وي در ادامه افزود :هزينه هاي عمل هاي جراحي قبلي ام از سوي رياست جمهوري پرداخت شده است اما متاسفانه زماني كه پزشكان اعلام كرده اند با سه عمل جراحي مي توانم به آرزوي چند ساله ام يعني بازگشت بخشي از بينايي ام برسم متاسفانه با مشكلات مالي روبرو شده ام .بنابر اين از شخص رئيس جمهور انتظار دارم در اين شرايط سخت مرا تنها نگذارد . آمنه بهرامي در پايان تصريح كرد :از مسوولان قوه قضائيه به ويژه آقايان آملي لاريجاني و محسني اژه اي نيز درخواست مي كنم حق و حقوق ضايع شده ام را به من بازگردانند و به شكايت من در خصوص مشكلات پيش آمده در پرونده ام رسيدگي لازم را بعمل آورند . قرباني اسيد پاشي همچنين درباره فروش كتاب چشم در برابرچشم كه چندي قبل راهي بازار شد گفت :تاكنون بيش از 1300جلد از اين كتاب به فروش رفته است كه اميدوارم مردم عزيز همچنان با خريد اين كتاب مرا در پرداخت ت هزينه هاي درماني ام ياري كنند . کتاب «چشم در برابر چشم» شامل خاطرات آمنه بهرامی از کودکی تا اسیدپاشی و بخشش، از سوی انتشارات مهر اندیش روانه بازار نشر شده است. بهرامی درباره نگارش این کتاب گفت: سال 87 وقتی حکم را گرفتم، بیش از 100 نوار 90دقیقه‌ای از خاطرات روزمره‌ام داشتم که چون نمی‌توانستم بنویسم، آن‌ها را ضبط می‌کردم. پیش از این حادثه هم همیشه خاطرات خود را می‌نوشتم، اما بعد از آن ضبطی تهیه‌ کردم و همه چیز را ضبط کردم. سپس با تشویق دکتر صبوری، شروع به پیاده‌سازی نوارهایم کردم و آن‌ها را به صورت داستان گویا درآوردم. این کتاب داستان سختی‌های زندگی من است، اما سختی‌ها در زندگی همه هست و من می‌خواستم کتاب، من را یک دختر قوی نشان بدهد. من پیش از این حادثه هم زندگی راحتی نداشتم. داشتم به سختی خودم را به هدفم می‌رساندم، ولی ناگهان هر چه ساخته بودم، نابود شد. اما با تلاشم درهای دیگری به رویم باز شد. در این کتاب 900 صفحه ای که 53 فصل دارد بالغ بر 250 قطعه عکس نیز برای شرح مطالب عنوان شده منتشر شده است. در بخشی از فصل یازدهم کتاب با عنوان «اسیدپاشی» می خوانیم: «خواب دیدم در بالای کوهی بلند مشغول کندن قبری هستم و مرتب می گویم این قبر اندازه اش نمی شه. ناگهان کوه لرزید و من از بالای کوه به پایین پرت شدم. و وقتی خودم را در آیینه دیدم، صورتم به شدت زخمی شده بود و بسیار زشت شده بودم. در همان حال ناگهان امیر را دیدم که با لباس نیروی انتظامی بالای سرم ایستاده است. به امیر گفتم امیر ببین صورتم چه شکلی شده، امیر نگاهم کرد و چیزی نگفت و کم کم دور شد... ... ساعاتی دیگر شب نوزدهم ماه رمضان و نخستین شب قدر آغاز می شد...دلم می خواست زودتر غروب شود و شب فرا برسد، و من با همه خستگی ها و اضطرابم در آغوش شب قدر آرام بگیرم و از آن همه کشمکش تسلی پیدا کنم...قبل از خروج از شرکت به دستشویی رفتم و خودم را در آیینه دیدم. به صورتم و چشم هایم و به دست هایی که در مقابل صورتم گرفته بودم خیره شدم. با خودم گفتم آمنه چرا اینقدر نگرانی خودتو بسپار به خدا اتفاقی نمی افته. اما بازهم همان حس ناشناخته و دریافت درونی با همان ندای پنهان به من می گفت آمنه! آمنه بهرامی نوا، خوب خودتو تو ایینه نگاه کن. این دفعه آخری است که می تونی خودتو تو ایینه ببینی. به چشمهات خوب نگاه کن. اون چشم هایی که بهشون می نازیدی، دیگه خیلی زیاد باهات همراه نخواهند بود. صورتی که اون همه بهش می رسیدی و مراقبش بودی، دیگه اونقدر برات عزیز و دوست داشتنی باقی نمی مونن...بازهم نگاهی به صورتم انداختم دل به دریا سپردم و از دستشویی بیرون آمدم... ... از مقابل پارک رسالت عبور کردم و به سمت پیاده رو رفتم. ناگهان صدای دو پسر را که در حال دادوبیداد کردن بودند، شنیدم. از کنارم به سرعت عبور کردند. توجهی به آنها نکردم...راهی در مقابلم باز شده بود که شتابان در آن راه قدم بر می داشتم، احساس کردم کسی پشت سرم راه می رود. کمی خودم را کنار کشیدم که مزاحمش نباشم و از کنارم عبور کند...در کمال ناباوری ناگهان مجید موحدی همان شیطانی که روزگارم را به ستوه آورده بود در برابرم ظاهر شد. پارچ قرمزی در دستش بود، فریادی از ته گلو کشیدم و بی اختیار کمی عقب رفتم. همه چیز در یک چشم به هم زدن اتفاق افتاد...به سرعت به من نزدیک شد و ناگهان مایعی را که داخل پارچ بود به روی سر و صورتم ریخت. صورتم سوخت، آتش گرفت...چشمهایم می سوختند...انگار همه سلول های صورتم به جوش آمده بودند مثل ظرفی از روغن جوشان که ناگهان درونش آب ریخته شود...با همه وجود فریاد می کشیدم و به دور خودم می چرخیدم، دلم می خواست از شدت درد خودم را بر زمین بکوبم. زمین و آسمان یکسره آتش شده بود. اول چشم چپم شروع به سوختن کرد؛ سوزشی که تا درون سرم نفوذ می کرد؛ بعد پلک هایم به روی هم دوخته شدند و نیمی از دنیا در مقابلم تیره و تار شد. بعد چشم راستم شروع به سوختن و بسته شدن کرد. دانستم آن شرور سیاه دل، به رویم اسید پاشیده است. هنوز چشمی برای دیدن داشتم. هنوز می توانستم با چشم نیمه بسته دنیا را نگاه کنم؛ اخرین نگاهی که به دنیا انداختم از لابه لای پلک های نیمه سوخته راستم بود؛ افسوس که در آخرین نگاه، فقط مجید موحدی را دیدم که جوراب قرمزی به پا داشت و با عجله از آنجا دور می شد...فقط فریاد می زدم و از مردم کمک می خواستم...مردی ظرف آبی به صورتم پاشید اما هیچ تاثیری نداشت. سلول های چشم ها و صورتم در حال سوختن بود...دست هایم را به روی صورتم گرفتم، اسید قطره قطره روی دستهایم ریخت. آرام پایین آمد و تا آرنج هایم را سوزاند...کسی دستم را گرفت و از صورتم جدا کرد و گفت که نباید به صورتم دست بکشم...»