پسران سه برابر دختران دچار لکنت زبان می‌‎شوند

به گزارش شفا آنلاين ،محمد حسین سلطان زاده  اظهار داشت: لکنت زبان نوعی اختلال گفتار است که مشکلاتی را در برقراری ارتباط با سرعت مناسب و به طور پیوسته و روان ایجاد می‌کند. متخصص کودکان و نوزادان تصریح کرد: در واقع لکنت عبارت است از تکرار، کشش یا قفل شدن غیر ارادی کلمه یا بخشی از کلمه که فرد قصد بیان آن را دارد. استاد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، شروع لکنت را به طور شایع در سنین 7 – 2 سالگی دانست و افزود: معمولاً بعد از 12 سالگی ابتلا به لکنت زبان دیده نمی‌شود، مگر در مواردی که سانحه مغزی جدی اتفاق افتاده باشد بنابراین لکنت در زمانی که کودک با سرعت زیاد در حال یادگیری زبان است به شکل تدریجی شروع می‌شود. متخصص کودکان و نوزادان، میزان شیوع لکنت در جمعیت کلی را حدود یک درصد و در پسران سه برابر دختران دانست و افزود: در خانواده هایی که پدر یا مادر سابقه لکنت داشته باشند، احتمال ابتلا در فرزندان سه تا پنج برابر بیشتر از خانواده هایی است که در آن ها مشکلی وجود ندارد. سلطان زاده در پاسخ به پرسش فارس مبنی بر اینکه چرا کودکان دچار لکنت می شوند گفت: واقعیت آن است که لکنت زبان بر اساس متغیرهایی از جمله عوامل ژنتیکی و عوامل محیطی که روی هم تاثیر متقابل دارند به وجود می آید البته بعضی کودکان برای ابتلا به لکنت زمینه آسیب پذیری موروثی نیز دارند. متخصص کودکان و نوزادان ادامه داد: اضطراب و تنش باعث تشدید لکنت می‌شود ولی به نظر نمی‌رسد که در ایجاد آن نقشی داشته باشد. استاد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی اظهار داشت: 80-50 درصد کودکان مبتلا به لکنت و بیشتر موارد خفیف به طور خود بخودی بهبود می‌یابند. وی افزود: از میان کودکانی که لکنت زبانشان تا بزرگسالی ادامه می یابد، فقط یک سوم موفقیت های شغلی و تحصیلی شان تحت تاثیر قرار می گیرد؛ البته در سنین دبستان نیز ممکن است کودک دچار اشکال در برقراری ارتباط با همسن و سالان و مشکلات تحصیلی در اثر اجتناب از صحبت کردن در جمع کلاس شود. استاد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی متذکر شد: اگر کودک در محدوده سنین پیش دبستانی است و لکنت او به تازگی شروع شده، احتمال موفقیت و بهبودی بالاست ولی در کودکان سنین دبستانی که مدت زیادی است دچار اختلال هستند، احتمال کمی وجود دارد که روانی گفتار به طور کامل به حالت طبیعی برگردد. بنابراین شناسایی و مداخله زودرس در این اختلال اهمیت زیادی دارد. این متخصص، نحوه تربیت این کودکان را همانند سایر کودکان دانست و افزود: تمام قوانین، مسئولیت ها، تشویق ها و محدودیت هایی را که در مورد سایر کودکان به کار می بریم باید برای فرزند مبتلا نیز اجرا کنیم چرا که این کودک نیز باید خود را مانند بقیه هم‌سن و سالان خود ببیند با این تفاوت که فقط گاهی لکنت پیدا می‌کند. سلطان زاده ادامه داد: البته باید دقت داشت گاهی داشتن انتظار خارج از توان کودک باعث افزایش فشار و تنش و در نتیجه تشدید لکنت می شود بنابراین اختصاص دادن زمان کافی برای صحبت با کودک احساس بهتری را در وی ایجاد می کند و می تواند لکنت او را نیز کاهش دهد. استاد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی به والدین پیشنهاد کرد: با آرامش کامل به آنچه که کودک می‌گوید گوش دهند نه به اینکه چگونه می گوید بعد هم بگذارند کودک حرفش را تمام کند، نه این که جمله او را کامل کنند. سلطان زاده ادامه داد: هنگام صحبت کردن با کودک بهتر است تماس چشمی وجود داشته باشد و والدین در نظر داشته باشند که اگر کودک خودش آغاز به صحبت کند، راحت تر از زمانی است که از او سوالی پرسیده می شود، پس برای اینکه کودک خودبخود سر صحبت را باز کند با او در مورد فعالیت هایی که به آن ها علاقمند است صحبت کنید و در فواصل چند لحظه سکوت کنید تا اگر مطلبی دارد بیان کند و برای پاسخ دادن به سوال به کودک فشار نیاورید. وی ادامه داد: والدین توجه کنند که هرگز هنگام صحبت کودک از عباراتی چون زودباش، الان صحبت نکن کار دارم استفاده نکنید. استاد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تصریح کرد: روزانه باید 15 دقیقه را به صحبت آرام با کودک اختصاص داد مثلاً برای او کتاب خواند و کودک را در فعالیت هایی که به خوبی از عهده آن ها بر می آید شرکت داد و توانایی های او را تشویق کرد. سلطان زاده در ادامه، مداخله والدین را باعث تشدید لکنت زبان کودک دانست و افزود: کامل کردن جملات کودک، دستپاچه کردن و وادار کردن کودک برای تکمیل جملات، قطع کردن نابجای گفتار کودک، انتقاد مکرر و اصلاح تلفظ صداها و کلمات، شتاب زدگی در زندگی روزمره و درخواست از کودک برای این که در حضور دوستان، بستگان و یا همسایه ها چیزی را تعریف کند می‌تواند باعث تشدید لکنت کودک شود. استاد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، درمان لکنت زبان کودکان را از حوزه های تخصصی کار گفتار درمانگران دانست و افزود: درمان در موارد خفیف به خصوص در کودکان پیش دبستانی تنها چند هفته طول می‌کشد و در موارد شدید گاهی تا 18 ماه نیز به طول می انجامد   فارس.