به گزارش شفا آنلاين، افراد مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی - جبری (OCPD) عموما الگوهای تفکری، احساسی و رفتاری انعطافناپذیری دارند در حالی که افراد مبتلا به اختلال وسواس فکری عملی (OCD) عمدتا درگیر اجبارهای فکری هستند که در نهایت تشدید شده و به رفتارهای تکرارشونده منجر میشود.
به گزارش هافینگتنپست، اختلال شخصیت وسواسی - جبری از هشت راه قابل تشخیص است:
1- درگیری مداوم با جزییات، قوانین، برنامهها تا حدی که لذت از فعالیتهای روزانه را از بین میبرد. افرادی که دچار این مشکل هستند استراحت کمی دارند و صرف زمان بسیار روی انجام کارها و اصرار بر آن موجب عصبانیت، اضطراب و ناراحتی در این افراد میشود. اما در عین حال قادر به توقف این رفتارها نیستند.
2- کمالگراییهایی که از به پایان رساندن کارها جلوگیری میکند. در این حالت فرد به دلیل حس کمالگرایی به هیچ فردی اجازه کمک در کارهای روزانهاش را نمیدهد.
3- دوستان و اقوام در مرحله دوم و سوم زندگی و توجه این افراد قرار میگیرند. این افراد به حدی درگیر کارهایشان میشوند که اهمیت خانواده و دوستان برای آنها کمرنگ میشود و برای ملاقات با دوستان و خانواده وقت کمتری را اختصاص میدهند تا جایی که این رفتارها به انزوای آنها منجر میشود. به همین علت است که افراد دچار اختلال شخصیت وسواسی - جبری عموما دوستان کمی دارند و اغلب از سوی خانواده نادیده گرفته میشوند.
4- این افراد عموما شخصیتهای سرسختی دارند. مبتلایان به حتی در صورتی که کاری برایشان بسیار زجرآور باشد، آن را انجام میدهند.
5- احساس با ارزش بودن رفتارها در این افراد شدید است. این افراد وقتی کاری را انجام میدهند از دیگران نیز انتظار همان کار را دارند. و با وجودی که دیگران به آن کارها اعتقاد ندارند اما این بیماران فکر میکنند آنها بهترین کارها را انجام میدهند.
6- شباهت زیادی با احتکارکنندگان دارند. این افراد علاقه کمی به دور انداختن اشیای اضافی دارند.
7- اجازه کمک به دیگران را نمیدهند. این افراد به دلیل بالا بودن انتظاراتشان به هیچکس اجازه همیاری نمیدهند، چراکه رفتار دیگران مطابق با استانداردهای سختگیرانه و غیرواقعی آنها نیستند.
8- شخصیتهای جبری هزینه نمیکنند. این افراد پولی را که در اختیار دارند به درستی استفاده نمیکنند و تمایل زیادی به ذخیره کردن همه چیز از جمله پول دارند.
اختلال شخصیت وسواسی - جبری اختلالی است که مبتلایان به آن عموما قادر به
توقف وسواس و اجبارهای فکری خود نیستند بنابراین بدون کمک از داروهای
شیمیایی و یا رفتاردرمانی این بیماری قابل درمان نیست.
ایسنا