مداراباسرطان

. به گزارش شفا آنلاين ،بیمار در زمان ابتلا به اين بيماري بسیار حساس و نیازمند تقویت روحیه است. اگر اطرافیان با علاقه و پیروی از رموز فنی دقیق به حال بیمار سرطانی توجه نکنند، وی خود را به‌شدت تنها احساس کرده و فكر مي‌كند هیچ کس درد و رنج او را درک نمی‌کند. در چنین مواقعی بیمار سرطانی احساس می‌کند دیگران و نزدیکان می‌کوشند او را تنها و به حال خود بگذارند، بنابراین اطرافیان و دوستان صمیمی موظفند روش صحیح‌تری در برخورد با وی به كار ببرند، چون بیمار با این احساس ناخودآگاه از برقراری ارتباط با دیگران یعنی کسانی که واقعاً قصد کمک به او را دارند، پرهیز می‌کند. اگر بیماری فرد خفیف و دوره درمان آن کوتاه باشد، افراد خانواده به خوبی می‌توانند نقش کمکی خود را نسبت به بیمار با علاقه‌مندی دنبال کنند، اما چنانچه دوره درمان طولاني شود و بیمار به پرستاری و مراقبت فراوانی نیاز داشته باشد، مسأله متفاوت است، گاه نزدیکان و اطرافیان بیمار از این مراقبت و پرستاری خسته می‌شوند. بیمار سرطاني هم باید با توجه به شرایطی که دارد، توقعات خود را کم کند. ناراحتی و شکایت خود را سر اطرافیان خالی نکند، یعنی روشی در پیش نگیرد که گویی بیماری و بستری شدن وی تقصیر اطرافیان است. کم کردن توجه و مراقبت بیمار خیلی بهتر از آن است که به وی توجه شدید شود و به هنگام خستگی احیاناً سخنان ناروا و درشت بر زبان جاری کنند. نشان دادن واکنش منفی و ابراز خستگی، روح بیمار را می‌آزارد. بیمار در دوره بيماري بسیار حساس است و با کمترین ناملایمتی آسیب می‌بیند. به عقیده بيشتر روانشناسان، داشتن صداقت و صراحت در برقراری ارتباط، بهتر از پرده‌پوشی است و برای آینده عوارضی به وجود نمی‌آورد. برخلاف تصور عموم وقتی افراد خانواده و خود بیمار همگی بدانند که مدت زمان کوتاهی با یکدیگر هستند، احساس آرامش و صمیمیت میان آنها بروز کرده، این آرامش برای بیمار نهایت اهمیت و ضرورت را دارد.