مردان خودشیفته تستوسترون بالاتری دارند

به گزارش شفا انلاین :به طور کلی، روانشناسان بین دو نوع خودشیفتگی تمایز قائل می شوند. خودشیفتگی خودبزرگ بینانه کسانی را توصیف می کند که معتقدند برتر از دیگران هستند و تمایل به قاطعیت و غرور بالا دارند. از سوی دیگر، خودشیفتگی آسیب پذیر به کسانی اطلاق می شود که با خلق و خوی منفی و احساس شکنندگی دست و پنجه نرم می کنند.

به عبارت دیگر، کسانی که امتیاز بالایی در معیارهای خودشیفتگی خودبزرگ بینانه دارند، فکر می کنند از همه بهتر هستند و می خواهند همه آن را بدانند. کسانی که امتیاز بالایی در خودشیفتگی آسیب پذیر دارند، نسبت به طرد شدن حساس هستند و نیاز به اطمینان دائمی دارند که دیگران فکر می کنند خاص هستند. نویسندگان این مطالعه جدید بر خودشیفتگی خودبزرگ بینانه تمرکز کردند.

تستوسترون از دیرباز با تلاش برای کسب موقعیت و تسلط همراه بوده است. خودشیفتگی خودبزرگ بینانه دارای دو جزء فرعی است که به شیوه های منحصر به فردی با موقعیت یابی مرتبط هستند. در این نوع خودشیفتگی فرد شامل دنبال کردن تمجید و تحسین از سوی دیگران است واغلب با جستجوی جایگاه اجتماعی بالاتر (یا حداقل تلاش برای به نظر رسیدن موقعیت اجتماعی بالاتر) همراه است. خودشیفتگی خودبزرگ بینانه ممکن است کسی را وادار کند تا برای رسیدن به آنچه می‌خواهد، درگیر خودفروشی(خود تبلیغی) اساسی شود.

اما اگر خود تبلیغی کارساز نباشد، دومین جزء خودشیفتگی بزرگ ممکن است وارد شود. خودشیفتگی خودبزرگ بینانه و خصمانه منجر به رفتارهایی مانند تحقیر دیگران برای رسیدن به موقعیت بالاتر می شود. به این موضوع فکر کنید: کسی که امتیاز بالایی در خودشیفتگی خودبزرگ بینانه می گیرد، ممکن است مهربان و دوستانه باشد تا زمانی که اطرافیان او را تحسین کنند اما اگر کسی احساس برتری او را تهدید کند، مولفه متضاد خودشیفتگی می تواند او را به مبارزه یا استثمار با دیگران سوق دهد.

در این مطالعه جدید، محققان بررسی کردند که آیا سطح تستوسترون مردان بالغ با هر یک از این مؤلفه‌های خودشیفتگی خودبزرگ بینانه مرتبط است یا خیر. (اگرچه مردان و زنان هر دو تستوسترون تولید می کنند، سطح تستوسترون در مردان بسیار بیشتر از زنان است.) محققان سطح تستوسترون را در 283 مرد در محدوده سنی 18 تا 44 سال اندازه گیری کردند.

نمونه‌های خون برای اندازه‌گیری تستوسترون مورد استفاده و بررسی قرار گرفت و همه آنها در آزمایشگاه بین ساعت 7:30 تا 9:30 صبح که سطح تستوسترون به بالاترین حد خود می‌رسد، گرفته شد. این مردان همچنین اقدامات متعددی از خودشیفتگی را انجام دادند. در نهایت، از مردان درخواست شد حدس بزنند که سطح تستوسترون آنها نسبت به مردان دیگر در کجا کاهش (یا افزایش) یافته است.

محققان دریافتند که خودشیفتگی خودبزرگ بینانه (اما نه خودشیفتگی متضاد) با سطح اندازه گیری تستوسترون مردان مرتبط است. جالب اینجاست که خودشیفتگی خودبزرگ بینانه نیز با سطح تستوسترون گزارش شده مردان در ارتباط بود. به عبارت دیگر، مردانی که در مورد خودشیفتگی خودبزرگ بینانه نمرات بالاتری کسب کردند، معتقد بودند که سطح تستوسترون بالاتری نسبت به سایر مردان دارند و به طور متوسط هم همینطور بود.

نویسندگان این تحقیق به خصوص به این احتمال علاقه مند بودند که خودشیفتگی خودبزرگ بینانه و متضاد ممکن است عوامل بیولوژیکی متفاوتی داشته باشد. جسارت اجتماعی و موقعیت یابی مرتبط با خودشیفتگی خودبزرگ بینانه ممکن است حداقل تا حدی ناشی از سطح تستوسترون بالاتر از حد متوسط باشد.

با توجه به اینکه تستوسترون ممکن است احساس ترس را کاهش دهد و ریسک پذیری را افزایش دهد، این احتمال منطقی به نظر می رسد. نتایج موفقیت‌آمیز ریسک‌پذیری و رقابت می‌تواند سطح تستوسترون را افزایش داده و یک حلقه بازخورد ایجاد کند. از آنجایی که مولفه متضاد خودشیفتگی بیشتر واکنش‌پذیر است (یعنی تا زمانی که وضعیت تهدید نشود درگیر نمی‌شود)، ممکن است توسط مکانیسم‌های عصبی مختلف هدایت شود.

یک یافته جدید دیگر از این مطالعه این است که سطح تستوسترون گزارش شده توسط خود با سطح تستوسترون واقعی مردان مرتبط است و نشان می دهد مردان در حدس زدن میزان کاهش سطح تستوسترون آنها نسبت به مردان دیگر تا حدودی دقیق بودند. این گزارش های خود از تستوسترون نیز با خودشیفتگی خودبزرگ بینانه مرتبط بود.

محدودیت این مطالعه این است که محققان زنان مورد بررسی و آزمایش قرار ندادند، حتی اگر برخی تحقیقات تستوسترون را به ویژگی‌های شخصیتی در زنان و مردان مرتبط می‌داند زنان نیز باید مورد بررسی و آزمایش قرار می گرفتند. با این حال، نویسندگان پیشنهاد می‌کنند که تحقیقات آینده می‌تواند بررسی کند که آیا استرادیول ممکن است الگوی مشابهی از همبستگی با خودشیفتگی را در زنان نشان دهد، با توجه به اینکه زنان تمایل دارند در طول چرخه قاعدگی خود که استرادیول در بالاترین میزان است، اعتماد به نفس بیشتری را گزارش کنند.

تأثیر تستوسترون بر رفتار و شخصیت پیچیده است. در این مطالعه، اگرچه تستوسترون به طور قابل اعتمادی با خودشیفتگی عامل همبستگی داشت، اما این همبستگی ها نسبتاً کم بود.

به عبارت دیگر، وقتی نوبت به درک منشأ خودشیفتگی می‌رسد، سطح تستوسترون کل داستان نیست. ما همچنین نمی توانیم در مورد جهت ارتباط بین تستوسترون و خودشیفتگی خودبزرگ بینانه مطمئن باشیم. تستوسترون ممکن است رفتارهای خودشیفتگی را افزایش دهد، اما رفتارهای غالب و موقعیت جویانه نیز می تواند باعث افزایش تستوسترون شود.