لابیا یا لب های واژن قسمت خارجی ناحیه تناسلی را در زنان تشکیل می دهند. لابیاهای کوچک و بزرگ از واژن، کلیتوریسم و مجاری ادراری در برابر عفونت محافظ می کنند. دو جفت لابیا وجود دارد که شامل لابیاهای بزرگ که در خارج واژن هستند و لابیاهای کوچک که دورن شکافی قرار دارند و به واژن منتهی می شوند.
گاهی زنان شاهد تورم در لبه های واژن خود هستند که می تواند با علائمی از جمله؛ خارش، قرمزی، ترشح غیرطبیعی، درد، سوزش همراه باشد. برای درمان این عارضه ممکن است داروهای استروئیدی تجویز شود و یا استفاده از کمپرس سرد، پروبیوتیک ها، مصرف سیر و سرکه توصیه می شود. دلایل متفاوتی می تواند این تورم را ایجاد کند که در ادامه به آنها می پردازیم.
این عفونت در ۳۰ درصد زنانی که در سن بچه زایی هستند دیده می شود. این اتفاق به علت عدم تعادل در رشد باکتری های موجود در واژن رخ می دهد که به هم خوردن تعادل PH می تواند این موضوع را ایجاد کند. هنگامی که تعادل PH به هم بخورد باکتری های مضر نسبت به باکتری های مفید واژن بیشتر رشد می کنند. یکی از دلایل دیگر دخیل در عفونت باکتریایی که البته هنوز به قطعیت نرسیده فعالیت جنسی نام برده شده است.
عواملی که می تواند احتمال عفونت باکتریایی را در زنان افزایش دهد شامل موارد زیر است:
• بی بند و باری جنسی و شرکای جنسی متعدد
• استفاده از IUD به عنوان وسیله پیشگیری از بارداری
شایعترین علامت عفونت باکتریایی واژن؛ ترشحات بدبو است که در تعدادی ممکن است شبیه به بوی ماهی باشد و بعد از رابطه جنسی مورد توجه قرار می گیرد. در این عارضه ترشحات واژن می توانند به رنگ سبز یا خاکستری تغییر کنند، درد در هنگام ادرار وجود دارد، خارش و التهاب در واژن نیز دیده میشود؛ اما به طور کلی نیمی از زنان مبتلا به این نوع عفونت علامتی ندارند.
یک مراقب سلامت باید بعد از مشاهده علائم معاینات لازم را انجام دهد و گاهی باید با آزمایشات واژن نتیجه را قطعی کند، که در این مورد پزشک نمونه ای از ترشحات واژن را در زیر میکروسکوپ قرار می دهد و با استفاده از نور و یا رنگ آمیزی؛ باکتری های را مشاهده می کند.
برای درمان زنان مبتلا به این عفونت؛ آنتی بیوتیک های مترونیدازول یا کلیندامایسین تجویز می شود و نیازی به درمان همسران آنها نیست.
این عفونت غالبا عارضه ای را برجا نمی گذارد، اما خطراتی در مورد ایجاد بیماری های جدی در زنان به اثبات رسیده است که این بیماری ها شامل:
• نازایی
• حاملگی خارج رحمی
• بیماری التهاب لگن
• افزایش احتمال سوزاک
همچنین شواهدی برای ایجاد سایر مشکلات از قبیل؛ زایمان زودرس، تولد نوزاد کم وزن وجود دارد، به همین دلیل پزشکان توصیه می کنند در صورتی که زنان در بارداری قبلی نوزاد کم وزن داشته اند، تحت معاینه برای تشخیص عفونت باکتریایی قرار بگیرند. در صورت وجود عفونت؛ زن باردار باید درمان را شروع کند.
این عفونت مقاربتی شایع در سه درصد زنان در سن باروری رخ می دهد. این عفونت می تواند در اثر نوعی انگل با تماس جنسی منتقل شود. این عفونت در زنان بیشتر در مجاری ادراری ایجاد می شود و در مردان قسمت پیش آبراه را تحت تاثیر قرار می دهد. تریکوموناسیس می تواند یکی از دلایل ایجاد تورم لبه های واژن در زنان باشد.
مانند سایر بیماری های جنسی این عارضه نیز در اغلب موارد بدون علامت است. اکثر مردان بدون هیچ علامتی باقی می مانند اما می تواند همراه با علائمی از جمله ترشح رقیق سفید رنگ از آلت تناسلی و دردناک بودن یا اشکال در ادرار کردن یا خروج منی باشد. عفونت تریکوموناسیس در زنان ممکن است نشانه های زیر را ایجاد کند:
• تورم لب های واژن
• ایجاد ترشحات زیاد خاکستری و یا زرد متمایل به سبز
• درد در هنگام نزدیکی
• درد در هنگام دفع ادرار
• بو در واژن
• التهاب لگن
• تحریک، ترشحات و خارش در واژن
• درد در ناحیه زیرشکم (این مورد نادر است)
این عفونت با دو عارضه در ارتباط است (البته برای اثبات این موضوع به تحقیقات بیشتری نیاز است):
• احتمال انتقال HIV را ۳ تا ۵ برابر افزایش می هد.
• افزایش احتمال تولد نوزاد کم وزن و نارس
تشخیص این عفونت به وسیله آزمایش مایعات واژن یا آلت تناسلی صورت می گیرد. همچنین در معاینات بالینی می توان زخم های بزرگ قرمز را در گردن رحم یا داخل واژن مشاهده کرد. به دلیل اینکه این بیماری می تواند به شریک جنسی منتقل شود مردان نیز باید همراه با همسر خود برای درمان این عفونت اقدام کنند.
برای درمان از مترونیدازول در یک دوز واحد استفاده می شود. افرادی که شرکای جنسی متعدد دارند و یا در گذشته به بیماری مقاربتی مبتلا بودند بیشتر در معرض خطر عفونت تریکوموناسیس هستند. بهترین روش پیشگری از بیماری های منتقله از راه جنسی پرهیز از تماس جنسی با بیمار است. در صورت استفاده صحیح از کاندوم می توان از بسیاری بیماری های جنسی پیشگیری کرد.
یکی از شایع ترین دلایل ایجاد سوزش در واژن است و زمانی اتفاق می افتد که تعادل قارچ های موجود در واژن به هم بریزد. این عفونت به عنوان بیماری منتقله از طریق تماس جنسی در نظر گرفته نمی شود اما ۱۲ تا ۱۵ درصد مردان بعد از تماس جنسی با فرد بیمار به این عفونت مبتلا می شوند و می توانند علائمی از قبیل؛ راش های موقت و سوزش آلت بعد از تماس جنسی در صورت عدم استفاده از کاندوم، داشته باشند. به طور کلی ۷۵ درصد زنان حداقل یک بار در طول عمرشان به عفونت قارچی یا مخمری مبتلا می شوند.
• تورم لبه ها واژن
• سوزش
• درد در هنگام نزدیکی
• دفع ادرار دردناک
• خارش
• ترشحات ممکن است کم باشند.
• ترشحات ضخیم سفید متمایل به خاکستری شبیه به پنیر
• بارداری
• دیابت کنترل نشده
• استفاده از داروها؛ آنتی بیوتیک ها، قرص ضدبارداری، داروهای استروئیدی و سرکوب کننده سیستم ایمنی
• دوش Douches
• اسپری بهداشتی معطر زنانه
• استفاده از لباس تنگ
• سیستم ایمنی ضعیف
از داروهای واژینال زیادی برای درمان این عفونت استفاده می شود؛ زنان مبتلا می توانند از کرم های ضدقارچ به شکل مستقیم برای واژن خود استفاده کنند. قرص و شیاف و تیوکونازول، وتکونازول، میکونازول، هایکلوتریمازول برای واژن استفاده می شوند.
استفاده از کرم های بیحسی و آنتی هیستامین ها فقط می توانند علائم را مخفی کنند و توانایی درمان عفونت را ندارند، لذا فرد برای درمان قطعی باید به پزشک مراجعه کند. افرادی که مرتبا به عفونت قارچی مبتلا می شوند ممکن است نیاز به درمان خوراکی و یا واژینال به شکل کرم داشته باشند. افراد مبتلا به HIV ممکن است به درمان عفونت قارچی پاسخ ندهند.
یکی دیگر از دلایل تورم لابیا می تواند عفونت سلولیت باشد، که در صورت وجود زخم و ورود باکتری به آن ایجاد می شود. این تورم می تواند همراه با قرمزی باشد و تمیز کردن درست زخم در این ناحیه می تواند از بروز این عارضه جلوگیری کند.
در صورتی که در ناحیه لابیا کیست وجود داشته باشد می تواند باعث تورم شود.
در صورتی که موارد اصلی در ایجاد یک رابطه موثر رعایت نشوند؛ مثلا روانکاوی درستی قبل از مقاربت وجود نداشته باشد، اصطکاک در واژن افزایش می یابد و می تواند تورم ایجاد کند. این موضوع می تواند با آسیب به لگن، درد هنگام نزدیکی و حتی پارگی در بافت واژن و عفونت همراه باشد.
گاهی ممکن است فرد شیء خارجی در واژن خود داشته باشد مثلا تامپون خود را فراموش کرده باشد، که در این صورت همراه با علائمی نظیر: درد، خارش، تورم لبه واژن، تب همراه است. گاهی ممکن است برای خارج کردن این اشیاء از واژن به کمک پزشک نیاز باشد.
در صورتی که از عدم وجود عفونت مطمئن شدید، می توانید به حساسیت واژن به ماده محرک شک کنید. ممکن است این ماده محرک: لباس زیر، کاندوم، اسپرم و یا مواد شویند مورد استفاده باشد.