دسته ای از دردهای جنسی که نیاز فوری به درمان دارند

پریاپیسم ایسکمیک یا پریاپیسم با جریان خون کم، نوعی از این بیماری است که در نتیجه اشکال در خروج خون از آلت تناسلی رخ می‌دهد.

• علایم: نعوظ‌های ناخواسته‌ای که بیش از 4ساعت به طول می‌‌انجامد و تنه آلت سفت می‌شود اما معمولا نوک آن (حشفه) نرم می‌ماند. این نوع، بسیار دردناک است.

این نوع هنگامی رخ می‌دهد که مقدار زیادی خون به داخل آلت تناسلی وارد می‌شود.

• علایم: نعوظ ناخواسته‌ای که دست کم 4ساعت به طول می‌انجامد، بدون سفتی تنه آلت. نعوظی که به تحریک جنسی مرتبط نیست یا پس از تحریک جنسی بیش از حد تداوم پیدا می‌کند و معمولا بدون درد است.

پریاپیسم عودکننده، شکلی از پریاپیسم ایسکمیک است که فروکش کرده و دوباره عود می‌کند.

• علایم: این نوع معمولا دردناک است و عموما کمتر از 3 ساعت طول می‌کشد.

کی باید رفت دکتر؟

در صورتی که نعوظ بیش از 4ساعت طول بکشد باید به اورژانس بیمارستان مراجعه کرد.

اگر دچار نعوظ دردناک مداومی می‌شوید که خود به خود در کمتر از 4 ساعت برطرف می‌شود به پزشک مراجعه کنید تا با تجویز درمان از عود عارضه جلوگیری شود.

این مشکل چگونه ایجاد می‌شود؟

نعوظ به طور طبیعی در پاسخ به تحریک جسمی یا روانی رخ می‌دهد. این تحریک باعث می‌شود برخی از عروق خونی شل و گشاد شوند و جریان خون به بافت اسفنجی درون آلت افزایش یابد و رگ‌های خونی که جریان خون را از آلت تناسلی خارج می‌کنند، در نتیجه افزایش فشار بسته ‌شوند و خون درون آلت به دام بیفتد. در نتیجه آلت پر از خون می‌شود.

پس از پایان تحریک، خون به خارج از آلت جریان پیدا می‌کند و این اندام به حالت شل ابتدایی‌اش باز می‌گردد. پریاپیسم هنگامی رخ می‌دهد که بخشی از این سیستم، خون، رگ‌های خونی یا اعصاب کنترل‌کننده آنها دچار اشکال شده و جریان طبیعی خون مختل می‌شود. در نتیجه نعوظ ناخواسته‌ای به وجود می‌آید که ادامه پیدا می‌کند. بعضی بیماری‌ها با تاثیر بر هریک از سه بخش خون، رگ‌های خونی و اعصاب ممکن است پریاپیسم ایجاد کنند.

• بیماری‌های خونی:

بیماری‌های مربوط به خون در ایجاد پریاپیسم – معمولا نوع ایسکمیک آن- نقش دارند؛ یعنی به علت عدم توانایی خروج خون از آلت فرد دچار نعوظ ناخواسته می‌شود. از جمله این بیماری‌های خونی می‌توان به کم‌خونی سلول داسی شکل و لوسمی (سرطان خون) اشاره کرد.

• داروها:

معمولا پریاپیسم نوع ایسکمیک ممکن است عارضه جانبی برخی داروها باشد. از داروهایی که ممکن است پریاپیسم ایجاد کنند، می‌توان به اینها اشاره کرد: داروهای خوراکی برای درمان اختلال نعوظ مانند سیلدنافیل (ویاگرا) و وردنافیل (لویترا).داروهای تزریق‌شده به آلت تناسلی برای درمان اشکال نعوظ مانند پاپاورین، داروهای ضدافسردگی مانند فلوکستین (پروزاک) و بوپروپیون (ولبوترین)، داروهای مورد استفاده برای درمان روان‌پریشی مانند ریسپریدون و اولنازاپین، داروهای ضداضطراب مانند دیازپام و داروهای رقیق‌کننده خون مانند وارفارین و هپارین.

• روان‌گردان‌های غیرمجاز:

برخی از داروهای غیرقانونی یا موادی که مورد سوءمصرف قرار می‌گیرند، ممکن است پریاپیسم ایجاد کنند؛ از جمله مصرف تفریحی داروهای درمان‌کننده اختلال نعوظ مانند ویاگرا، الکل، کوکایین، ماری‌جوانا یا اکستازی.

• جراحت‌ها:

یک علت شایع پریاپیسم غیرایسکمیک- نعوظ مداوم در نتیجه جریان خون زیاد به آلت تناسلی- ضربات یا جراحات وارده به دستگاه تناسلی، لگن یا میان‌دوراه- ناحیه میان قاعده آلت و مقعد است.

• سایر عوامل:

آسیب طناب نخاعی، بیماری‌های دستگاه عصبی مانند ام‌اس، بیماری‌های ‌متابولیک مانند دیابت و لخته‌های خونی، زهر حیوانات مانند زهر عقرب یا عنکبوت بیوه سیاه.

عوارض و عواقب

پریاپیسم ایسکمیک می‌تواند باعث عوارض وخیمی شود. خون به دام افتاده درون آلت تناسلی از اکسیژن تهی شده و باعث آسیب به بافت‌ها می‌شود. در صورتی که نعوظ بیش از 4 ساعت ادامه پیدا کند خون بدون اکسیژن شروع به نابود کردن بافت‌ها در آلت تناسلی می‌کند و در نهایت باعث اختلال نعوظ در فرد و از شکل افتادن آلت تناسلی می‌شود.