زایمان زودرس و درمان‌های توکولیتیک

شفا آنلاین:  هم‌اکنون، ریتودرین تنها توکولیتیکی است که توسط سازمان غذا و دارو آمریکا مورد تایید قرار گرفته است.

به گزارش شفا آنلاین:باوجود تایید اولیه از سوی جامعه پزشکی، بتامیمتیک‌ها به‌دلیل محدودیت‌های فراوان، چندان مصرف نمی‌شوند. بتامیمتیک‌ها برای بیمار ناخوشایند هستند و عوارضی مانند تاکی کاردی، تحریک‌پذیری، ‌هایپرگلیسمی، تهوع، درد قفسه‌سینه و تنگی‌نفس ایجاد می‌کنند. بتامیمتیک‌ها از جفت عبور کرده و در جنین نیز عوارضی مانند تاکی کاردی و ‌هایپرگلیسمی نوزادی-در پاسخ به هیپرانسولینمی‌ناشی از هیپرگلیسمی مادری-ایجاد می‌کنند.

       سولفات منیزیم، شایع‌ترین توکولیتیکی است که در آمریکا استفاده می‌شود. این دارو از طریق مسدود کردن کانال‌های کلسیمی غیروابسته به ولتاژ در سطح سلول‌های میومتر عمل می‌کند و احتمالا یک مکانیسم داخل سلولی هم دارد. منیزیم خارج سلولی، ورود کلسیم را از خلال غشای سلول مهار می‌کند؛ در حالی‌که منیزیم داخل سلولی با کلسیم رقابت می‌کند. سولفات منیزیم ابتدا در دهه 1970 به عنوان یک توکولیتیک حاد مورد بررسی قرار گرفت، اما با وجود این شناسایی زودهنگام، چندان مورد توجه واقع نشد. در بررسی‌ها سولفات منیزیم تاثیری مشابه ریتودرین و دیگر بتاآگونیست‌ها دارد. سولفات منیزیم ممکن است که توکولیتیک موثری باشد، اما برای اثربخشی به سطوح بسیار بالای منیزیم نیاز دارد. عوارض مادری سولفات منیزیم شایع هستند و تقریبا در دوسوم مادران مشاهده می‌شوند.

       داروی مسدودکننده کانال کلسیم که در مورد زایمان زودرس مورد مطالعه قرار گرفته، نیفدیپین است که می‌تواند هم به صورت خوراکی و هم به صورت زیرزبانی مصرف شود. نیفدیپین تحمل‌پذیری خوبی دارد؛ اما عوارض آن در یک‌سوم بیماران دیده می‌شود. شواهد قاطعی برای اثبات نقش توکولیتیکی نیفیدیپین در دست است. مطالعات اولیه که سولفات منیزیم را با نیفدیپین مقایسه کردند، کارآمدی توکولیتیکی مساوی و عوارض کمتر را در گروه نفیدیپین نشان دادند. به‌دلیل عوارض جانبی کمتر و اثربخشی قابل‌قبول، استفاده از نیفدیپین به عنوان خط اول درمانی توصیه می‌شود.

       پروستاگلاندین‌ها نقش مهمی در زایمان، چه ترم و چه پره‌ترم، ایفا می‌کنند و عوامل مختلف مهارکننده ساخت پروستاگلاندین در این خصوص مطالعه شده‌اند. بیشتر توکولیتیک‌هایی که مهارکننده پروستاگلاندین هستند، مهارکننده سیکلواکسیژناز‌اند. مهارکننده‌های سیکلواکسیژناز به دو زیرگروه مهارکننده‌های 1-Cox و 2-Cox تقسیم می‌شوند. Cox1 در دسیدوای انسانی، میومتر و مامبران‌های جنینی بیان می‌شود؛ اما این Cox2 است که حین زایمان ترم و پره‌ترم در دسیدوا و میومتر افزایش پیدا می‌کند. ایندومتاسین که یک مهارکننده غیراختصاصی Cox است،‌ به‌طور رایج استفاده می‌شود. مهارکننده‌های اختصاصی 2-Cox متعددی مانند سلکوکسیب و روفه کوکسیب با سولفات منیزیم مقایسه شده‌اند و تفاوتی در کارآیی آنها در توقف زایمان زودرس وجود نداشته است.

       آنتاگونیست‌های گیرنده اکسی‌توسین، با اکسی‌توسین بر سر اتصال به گیرنده‌های موجود در میومتر و دسیدوا رقابت می‌کنند. داده‌ها در خصوص این گروه از داروها که شاخص آنها داروی آتوسیبان است، متفاوت بوده‌اند.سپید