وقتی شکم ها جلوترازما می روند

چربی معمولا به دو شکل در بدن ذخیره می شود؛ بخشی از چربی ها که زیر پوست نواحی مختلف بدن از جمله ران ها، باسن و شکم انباشته شده و قابل مشاهده است، چربی های زیرپوستی نام گرفته و چربی هایی که دیده نمی شوند و اطراف اندام های حیاتی مانند قلب، ریه ها، مجاری گوارشی، کبد، قفسه سینه شکم و طحال جای دارند، و چربی های احشایی نامیده می شوند. بسیاری از افراد متوجه تجمع چربی های زیر پوستی می شوند ولی چربی های نهفته و پنهان را که قابل مشاهده نیستند، نادیده می گیرند در حالی که این چربی ها به مرور می توانند مشکل آفرین شوند و گاه حتی جان فرد را به خطر بیندازند. این چربی ها در افراد چاق یا لاغر نیز تفاوتی نمی کند و نباید تصور کرد فقط چاق ها ممکن است دچار تجمع چربی نهفته شوند.   سرمنشا چربی های احشایی کجاست وجود چربی های احشایی در بدن همه انسان ها طبیعی است و نقش ضربه گیر را برای اندام های حیاتی ایفا می کند. حجم بالای چربی های احشایی با افزایش فشار خون بالا، دیابت نوع 2، بیماری قلبی، زوال عقل و انواع خاصی از سرطان ها مانند سرطان سینه و روده بزرگ ارتباط مستقیم دارد. وقتی بدن چاق می شود، چربی از مکان مشخص خود خارج و اطراف اندام هایی مانند قلب و کبد جمع می شود. با افزایش روند چاقی، انبارهای ذخیره چربی تکمیل می شود و چربی های اضافی داخل اندام ها بخصوص در قلب رسوب می کند. اندازه دور کمر از مهم ترین شاخص های سلامت افراد است. دور کمر در زنان باید کمتر از 88 و در مردان کمتر از 101 سانتی متر باشد تا خطر ابتلا به انواع بیماری ها کاهش یابد. چاقی در افراد معمولا به دو صورت گلابی شکل و سیبی شکل ایجاد می شود. در نوع اول چاقی ران ها و باسن و در نوع دوم، اندازه دور کمر زیاد قابل مشاهده است و به عقیده پزشکان، چاقی گلابی شکل نسبت به سیبی شکل بهتر است و خطرات کمتری برای افراد ایجاد می کند. چربی شکمی یکی از نشانه های داشتن چربی احشایی است. این چربی های مضر در افرادی هم که لاغر هستند، مشاهده می شود و بیشتر به وراثت مربوط است. این قبیل چربی ها براثر بی تحرکی ایجاد می شوند به طوری که فعالیت های بدنی و ورزش باعث کاهش حجم آنها می شود. نتایج مطالعات دانشمندان انگلیسی حاکی است افرادی که فقط با تغذیه وزن خود را در حد تعادل حفظ می کنند و ورزش نمی کنند، بیش از دیگران در معرض تجمع چربی احشایی قرار دارند. این تحقیق نشان می دهد در هر شرایط جسمی و وزنی که هستید نباید ورزش و فعالیت بدنی را فراموش کنید.   چربی شکمی را از بین ببرید چربی شکمی دیرتر از دیگر چربی های بدن از بین می رود و برای رسیدن به اندامی متناسب باید صبر و حوصله زیادی به خرج داد، اما معمولا افرادی که از چاقی شکمی رنج می برند، صبر و حوصله ندارند و ترجیح می دهند از راه و روشی هر چه سریع تر به اندام مناسب دست یابند. در این میان برخی به دلیل به کار گرفتن روش های غیر استاندارد، نتایج قابل قبولی دریافت نمی کنند و گاه زیان هایی می بینند. ورزش و فعالیت بدنی، یکی از مؤثرترین روش ها برای کاهش چربی شکمی است. چهار روز در هفته ورزش ایروبیک، پیاده روی طولانی مدت در طول روز یا راه رفتن روی تردمیل، دوچرخه سواری و قایقرانی از ورزش های بسیار موثر است. فعالیت های متوسط که حدود 30 دقیقه و سه بار در هفته انجام شود نیز باعث بالا رفتن ضربان قلب و کاهش چربی شکمی می شود و تجمع این قبیل چربی ها را کند می کند. ورزش صبحگاهی بیش از هر زمان دیگری باعث سوزاندن کالری بدن می شود. هیچ رژیم غذایی خاصی نمی تواند در از بین بردن چربی های شکمی اثر آنی داشته باشد ولی با کاهش وزن ناشی از تغییر در رژیم غذایی روزانه، کم کم چاقی شکمی از بین می رود. مصرف غذاهای سرشار از فیبر به این روند کمک می کند، به طوری که مصرف روزانه ده گرم فیبر محلول باعث تشکیل چربی احشایی کمتری در ناحیه شکم می شود. شکر و مواد قندی دشمن بدن هستند و مصرف آنها در حجم بالا می تواند باعث اضافه وزن و چاقی شود. با کاهش مصرف کالری روزانه و استفاده از انواع پروتئین ها، سبزیجات، غلات و جایگزینی مواد مضر با مفید، می توان از تشکیل چربی های احشایی جلوگیری کرد. استفاده از برخی چاشنی ها مانند دارچین در قهوه و چای به عنوان ادویه در غذا، می تواند جایگزین مناسبی برای مواد قندی به شمار رود. ترشح مقدار بالای هورمون کورتیزول یکی از عوامل کلیدی در بروز چاقی دور کمر و شکم است. در این میان، استرس یکی از عوامل ترشح بالای این هورمون به شمار می رود. با بروز چنین حالتی، ترشح زیاد کورتیزول باعث تجمع و ذخیره چربی در ناحیه شکم می شود. خواب کافی مانع تجمع چربی های احشایی در بدن و چاقی شکمی می شود. مطالعات نشان می دهد افرادی که شب ها بین شش تا هفت ساعت می خوابند، کمتر از دیگران دچار چاقی شکمی می شوند. بی خوابی، روند تولید هورمون ها را تغییر می دهد؛ به طوری که روی میزان هورمون کورتیزول که باعث بروز حساسیت انسولینی می شود، تاثیر می گذارد. حساسیت انسولینی یکی از دلایل چاقی شکمی است. بنابراین خوابیدن هفت ساعت در طول شب، یکی از راه های رسیدن به اندام متناسب است. افرادی که قصد دارند لاغر شوند، بهتر است وعده صبحانه را یکی از اصلی ترین وعده های غذایی خود در طول روز قرار دهند. صبحانه خوردن میزان هورمون انسولین و کلسترول بد خون (LDL) را در حد متعادل نگه می دارد. مواد پروتئینی، غذاهای حاوی فیبر شامل تخم مرغ، کره بادام زمینی، میوه های تازه و سبزیجات، بهترین انتخاب برای وعده صبحانه است. مصرف ویتامین C از جمله راهکارهایی است که به کاهش چاقی شکمی کمک می کند. در زمان استرس که ترشح هورمون کورتیزول افزایش می یابد، ویتامین C مقدار این هورمون را به حد تعادل می رساند و در تبدیل چربی به انرژی در بدن موثر است. اگر جزو افرادی هستید که شرایط زندگی و کاری پراسترسی دارید، مصرف ویتامین C روزانه خود را افزایش دهید. مصرف چربی مفید، نقش موثری در کاهش چربی شکمی دارد. عاملی که باعث تجمع چربی شکمی می شود، مصرف مواد قندی فراوان است ولی چربی مفیدی مانند امگا 3، روغن سالمون و روغن گردو به حفظ بدنی سالم کمک می کند. از آنجا که برخی افراد حوصله کافی ندارند و ترجیح می دهند راه چند ماهه یا چند ساله را یکشبه طی کنند، به مصرف قرص های لاغری و دیگر روش های کاهش وزن روی می آورند، ولی پیروی از چنین روش هایی تبعات جبران ناپذیری برای آنها به بار می آورد.